Nov-02: 0849 Magde-Burg

In Sangerhausen was het ochtends maar enkele graden warmer, maar dat had niet mijn aandacht. Als eerste bekeek ik goed mijn achterwiel. En wat ik gistermiddag al dacht; ik had een onthoofde spaak. Bij deze fiets, die behoorlijk dikke spaken heeft, was dat de eerste na zo’n 15.000 km. De boosdoener was waarschijnlijk dat stuiterpad tussen Hassleben en Sömmerda. Na wat heen en weer karren en veel rondvragen had ik zo ongeveer de hele stad bekeken en niemand wist me ook maar iets te wijzen wat op een fietsenmaker leek. ‘Nee, die hebben we hier wel gehad’ was het best haalbare resultaat. Doorfietsen met een gebroken achterspaak leek me niet verstandig, want dan gaan er vast nog een paar.

Rond half 11 pakte ik daarom de trein naar Magdeburg. In die grotere stad zal zeker meer te vinden zijn op fietsgebied. Zoals gebruikelijk sleepte deze regional express ook een hele fietsenstalling mee en er was voldoende ruimte voor mijn fiets. Toch moest ik daar nog een klein ‘gevecht’ voor leveren. Alle klapstoeltjes in het fietsendeel waren bezet door een stel jongeren die het midden hielden tussen rockers en voetbalsupporters. De rest van de trein was helemaal niet zo vol. Uiteindelijk gingen 3 van deze figuren op een andere plek zitten, zodat mijn fiets kon staan waar die hoorde. Zelf ging ik iets verderop zitten en had ik door de hoogte goed zicht op m’n fiets.

Waarom deze jonge heren in dat fietsdeel wilden zitten werd me 3 haltes verder duidelijk, toen ik (en zij ook) de conductrice zagen aankomen. Opeens begonnen ze als een gek kaartjes uit de automaat te halen. Het leek mij ook wel handig dat hier een kaartjesautomaat tussen mijn fiets en het invalidentoilet was opgesteld. De conductrice knipte netjes de vervoersbewijzen en deed alsof haar neus bloedde. Volgens mij kende ze deze truc maar had ze geen zin in een confrontatie. Ik kon haar geen ongelijk geven. Enkele hadden al 3 halve litertjes bier op, 1 per halte. Bij de volgende halte stapten ze uit, ze hadden het dus net niet kostenlos gered.

Niet veel verder zag ik links een druk emplacement met zeker 4 grote locs die flink stoom afbliezen. Helaas was ik te laat voor een foto. Bij de volgende halte in Staßfurt zag ik nog wel deze leuke retro-omnibus. De bezoekers aan dat stoomfestijn werden onder andere hiermee naar dat emplacement vervoerd. Jammer dat ik haast had en ik voor de middag in Magdeburg wilde zijn. Want ook daar zullen de winkels wel op zaterdagmiddag dicht zijn en dan zit fietsen op zondag er ook niet echt in.

In Staßfurt stapte een stel in dat Nederlands sprak. Hun dochter woonde daar ergens en zij waren met haar onderweg naar Magdeburg. De kans dat je een Nederlander in zo’n regionale trein treft is zeer klein en nog kleiner dat die naast je komen zitten. Ik hield netjes m’n mond en liet ze mooi met elkaar praten. Totdat er een zei: ‘We moeten er hier al uit hoor, volgens mij is dit Magdeburg.’ De omzittende Duitsers deden weinig met deze Nederlandse opmerking, dus zei ik maar netjes: ‘Dit is Magdeburg-Zuid, de volgende halte is pas het hoofdstation van Magdeburg.’ Daarna mocht ik uitleggen wat ik in deze trein deed. Ook herkenden ze m’n spraak, daar zij zelf ook uit de buurt van Alkmaar kwamen. Zo hadden we nog een leuk kort gesprek, want zover was dat volgende station niet.

Om kwart voor 12 was ik in hartje Magdeburg en enkele minuten later stond ik bij een grote fietsenwinkel binnen. Helaas, hun werkplaats was al dicht. Aangezien de gebroken spaak aan de tandwielenkant zat had ik toch wel wat hulpmiddelen nodig. Hij belde in de rondte en kon geen andere fietsenwinkel vinden met een open werkplaats. Een winkel kreeg ie niet te pakken en hij gaf me aanwijzingen hoe ik daar moest komen. Die zaak was tegen de buitenkant van het centrum en ik wist ‘m redelijk snel te vinden. Maar ook daar alleen 2 verkopers en geen enkele reperateur. Zo’n tijdelijke haakspaak hadden ze ook niet en voor 30 cent kon ik wel de juiste spaak meekrijgen.

Voor de winkel heb ik dat geprobeerd, maar dat was ondoenlijk. Dus haalde ik mijn achterwiel eruit, ging daarmee naar binnen en vroeg of ze toch niet een sleutel konden vinden om mijn achtertandwielsetje los te draaien. Een van de verkoopjongens ging ermee naar achter en kwam 10 minuten later met een los tandwiel terug. Daarna had ik het zo gepiept, want een spakenspanner heb ik altijd bij me. Ik heb ze elk 5 euro fooi gegeven, want ik was behoorlijk blij met deze ‘spontane’ inzet.

Vervolgens heb ik Magdeburg wat beter bekeken. Het zag er erg netjes, erg ruim en vooral heel saai uit. Waarschijnlijk is er veel platgegooid in de oorlog. Ik zag nog wel een oude kerktoren en reed daar op af. Iets daarvoor zag ik ook een eenvoudig en zeer zonnig terrasje waar maar 1 persoon zat. Ik kon wel een flinke mok koffie met gebak gebruiken na dat gespaak. Naast dat koffietentje hing een bord van de Duitse Fietsersbond. Ik denk niet dat ik daar wat aan gehad zou hebben, maar ik moest er wel om lachen.

Voor me stond een groot roze gebouw waar wat mensen omheen liepen. Dus merk ik naar de koffiezetster annex serveuse en uitbaatster op: “Wat is dat voor een gebouw?” ‘Of de naam Hundertwasser me wat zei.’ En ja, nu je het zegt …

Hier nog een foto van de andere kant.

Rond 3 uur stapte ik op om toch nog een stukje te fietsen. Magdeburg had ik genoeg gezien en ik wilde nog wel even genieten van het mooie weer. Al snel had ik de Elbe met bijbehordende Radweg te pakken. Langs de rivier trof ik veel dagjesfietsers. Na 20km had ik dat wel gezien en koerste ik op Burg af. Volgens mij moest dat wel een aardige overachtingsplaats zijn. Via wat geëxperimenteer vond ik bij Lostau een ‘binnendoorweggetje’. Dat bleek een privé-weg te zijn en de verbodsborden werden er steeds dreigender. Ik fietste inmiddels in een bosrijke omgeving op een heuvel en vreesde al dat ik helemaal terug moest. Wegwijzers en of wegverharding waren nergens meer te bekennen en de kans was groot dat ik op een grote weg, de A2, zou vastlopen.

Bij de eerste ‘kruising’ van 4 prutwegen besloot ik toch maar linksaf te gaan richting bewoonde wereld. Dat bleek een prima keuze. Om een bocht ging deze weg over in een viaduct over de A2 en vanaf daar had ik een prima asfaltweg naar het Elbe-Havel-Kanaal. Langs dat kanaal was een soort splitpad dat me in hartje Burg bracht. Burg had een mooie kerk, een leuk hoogteverschilletje en een net winkelstraatje. Maar dat was het dan ook zo ongeveer. Ik vond er snel een goed hotel en heb later in het centrum bij een Joegoslaaf gegeten. Een grote zaak met opvallend veel klanten. Dat verwonderde me, want zo groot vond ik Burg niet.

(overzicht | vervolg)

Advertentie