Dec-16: 0317 Teutoburgerwald

Gisteren vond ik het al een schitterende dag en vandaag, 8 september, werd het met 30 graden, onbewolkt en geen wind nog mooier. Allereerst dwaalde ik over wat kleine slingerweggetjes op Burg Steinfurt af. Die naam kende ik pas 7 km voor die stad, toen ik een stel fietsers ‘inhaalde’.

Dat inhalen ging apetraag. Door de onoverzichtelijke bochten bleef ik netjes achter een sportief echtpaar fietsen. En dat kregen zij in de gaten. Vervolgens ongeveer een half uur met elkaar aan de kant van de weg gepraat. Zij woonden in de omgeving en raadde me aan om vooral het stadsdeel Burg Steinfurt te bekijken.

Verder vonden ze mijn Duits erg goed en een stuk beter dan dat van hun Nederlandse buren. Dus ook hier veel Nederlanders, die voor de goedkope woningen net de grens oversteken en in Nederland blijven werken.

Steinfurt is inderdaad een aardig stadje en met de dinsdagmarkt was het er gezellig druk. Niet veel verder kwam ik langs een molenaar, die de was aan de lijn had. De foto ziet er rustique uit, maar ik nam hem vanaf een veel te drukke weg. Dus begon ik op mijn eigen experimentele manier een weg naar het oosten te verzinnen. Die weg was er niet echt. Dus deed ik om beurten een weg naar het zuidoosten en vervolgens een naar het noordoosten. Met zoveel zon was dat goed te bepalen.

Bij Emsdetten stak ik de Ems over en via Brigte en Dörenthe reed ik bij Tecklenburg het Teutoburgerwald in. Tecklenburg is een soort Valkenburg met veel souvenierswinkeltjes. De kleine straatjes waren leuk steil. Oppassen voor het achterover te slaan. Goed dat ik er op een doordeweekse dag was, want in het weekend is er waarschijnlijk geen doorkomen aan.

Via Lengerich kwam ik in Bad Iburg. Zo’n 25 jaar terug had ik daar in een jeugdherberg overnacht. Toen ging er al teveel verkeer langs hun mooie meertje en dat was nog zo. Ik ontdekte dat er achter de heuvel een heel dorpje was. Niet dat ze die oude huisjes er in 25 jaar gebouwd hebben, maar het geeft aan dat ik vroeger alleen maar fietste en dit soort dingen voor me onontdekt bleven.

Ik bedacht hier wel om naar het volgede Bad te fietsen. Van die eerdere vakantie wist ik dat daar een enorme wand moest staan. Dus fietste ik naar Bad Laer. En ja, er was een soort pergulaatje met daaronder 3 rollatorgangers. Dat viel tegen. Had ik in mijn gedachte die muur in al die jaren steeds groter gemaakt?

Ik fietste dus maar door en bedacht bij de volgende plaats een overnachtingsplek te zoeken. Dat werd Bad Rothenfelde, en daar stond opeens die enorme muur. Alleen deze keer niet groen van de bladeren, maar grijsbruin. Langs die wand sijpelt zout water naar beneden en de wind die er door blaast moet het idee geven dat je langs de zee loopt. Die gevaartes heten salinen of gradierwerken, Het zijn overblijfselen van de zoutwinning. En nu snap ik ook waarom dit soort kuuroorden namen hebben als Bad Salzuflen.

Bad Rothenfelde is behoorlijk sjiek en het dorp ziet er netter uit dan de eerdere 2 buurtbaden. Gelukkig waren er naast de grote hotels ook een aantal kleinere pensions. Dacht ik. Die waren dus vol. Het was al na zessen dus vroeg ik toch maar bij zo’n volbelegd pension over ze een advies hadden. En jawel. Ik moest naar Haus-nogwat. Dat was meer in het centrum en die hadden nog eenpersoonskamers voor een redelijke prijs.

Bij het adres aangekomen dacht ik dat ik goed fout zat. Het was een drie sterren hotel met de uitstraling van nog wat extra sterren. Maar goed het werd later en de dagteller stond inmiddels op 117km. Dus toch maar door de glazen deuren met goudbeslag en over de mooie marmeren vloer in m’n fietskleren naar de balie. ‘Klopt het dat jullie nog een kamer voor me hebben van 45 euro?’ Dat klopte en het was inclussief ontbijt.

Via behoorlijk brede gangen kwam ik op een kamer, die niet alleen erg groot was, maar ook nog eens een groot balkon had. Met dit mooie weer zou ik daar al genoeg aan hebben gehad. De rest was ook uitstekend voor elkaar. Met mijn hotelervaringen wist ik dat ik hier voor een koopje zat. En ik had niet eens afgedongen.

Het dorp zelf was vol met kuurgangers. Er waren dan ook restaurants te over, met eetzalen voor zeker honderd mensen. Dat sprak me niet echt aan. Ik vond uiteindelijk een Jugoslaaf die maar 4 kleine tafeltjes had. Ik heb dan ook wat Jugoslavisch gegeten, maar weet niet meer precies wat.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie