Jan-09: 0948 Regenshopperij

Uit Vohburg wilde (op 14 september) ik in zuidoostelijke richting fietsen. Daar zag ik in eerste instantie vanaf. Het was dreigend weer, erg donker, en je kon de regen bijna pakken. Een beetje de oude Donau volgen leek me verstandiger. In dat geval kwam ik door meer plaatsjes van betekenis en vooral langs meer schuilplekken met koffie.

Maar het bleef redelijk droog en Münchsmünster nam ik een verkeerde afslag waardoor ik zomaar richting zuid fietste door een mooi woud. Bij Gaden kreeg ik pas in de gaten dat ik meer zuidwest ging dan zuidoost. Dat was niet de bedoeling. Ik had mijn zinnen op de Inn gezet en op deze manier zou ik die nooit bereiken. Dus een flinke wending naar links. En vanaf daar fietste opeens ik door een zeer vreemd gebied.

Dat gebied was behoorlijk uitgestrekt. Het landschap was niet vreemd, gewoon wat heuvelachtig. Nee, het stond vol met vreemde grote houten ‘rekken’. De meeste rekken waren leeg en later kwam ik een volle tegen. En nog wat later een boer die het geoogste spul aan het verwerken was. Voor het eerst zat ik in een overduidelijk hoppe-gebied. Niet vreemd want in Bayern wordt nogal wat bier geproduceerd.

In Mainburg (wat dus duidelijk niet aan de Main ligt) begon het te regenen. En naar mijn gevoel kon dat wel eens erg lang gaan duren. Dus eerst maar eens een bakker met koffie gezocht. M’n fiets droog gesteld en me uitgebreid op een kan koffie met een luxe broodje getrakteerd. Ik had dudidelijk geen haast.

Toen ik daar mee bezig was kwam er nog een fietsstel naar binnen. Schijnbaar aangetrokken door mijn fiets. Die mensen waren wat ouder, maar kwamen duidelijk sportiever over met volop fietskleding en helmen. Ik heb maar een paar woorden met ze gewisseld. Zij gingen huiswaarts richting München en deden zich tegoed aan een terrine met veel lange witte worsten. Zo´n maaltijd kon je daar dus ook krijgen.

Toen ik het zat werd heb ik Mainburg-centrum even bekeken. Er waren wat hotelletjes. Maar al na 35km fietsen kappen vanwege het weer zag ik niet zo zitten. Daarbij was het nog maar rond 14 uur. Toen de bui wat afzwakte wilde ik het er wel op wagen om naar Landshut door te fietsen. Zo ver was dat niet en die grotere stad wilde ik wel eens bekijken.

Via de grote (maar niet zo drukke weg) fietste ik door Obermünchen en Niedermünchen. Die plaatsjes stelden weinig voor (dus München zal ook wel niets zijn). Bij Fürth vond ik een fietsroute langs een verlaten spoorlijntje. Maar ook dat werd met dit weer nix, teveel blubber. Inmiddels was ik wel in het uitbouwgebied van Landshut gekomen. Daar was de bui afgezwakt tot zware miezer, waar men nog steeds flink nat van kan worden. Landshut is een behoorlijk grote agglomeratie. Het duurde dan ook flink lang voordat ik een centrum vond.

Het was nog steeds niet zo laat, maar om nog een stad verder te fietsen zag ik niet zitten. Het bleef dus bij 70km en na uitgebreid zoeken vond ik een hotelletje op een eiland in de Isar. Na uitdruipen en douchen (Hoe dom kan een fietser zijn?) ben ik met plu de binnenstad gaan bekijken. Zeker mooi, met leuke kleine passages en binnenplaatsjes. Voor grote delen liep ik dan ook overdekt.

Landshut heeft een behoorlijk hoge en vooral ranke kerktoren. In wikipedia zag ik dat dit de hoogste bakstenen toren ter wereld is. Dat record gaat Dubai hen niet afnemen, want wie wil er tegenwoordig nog op zo’n hoogte stenen stapelen? De foto heb ik de dag erop genomen vanaf het eiland.

Na een behoorlijke stadswandeling heb ik in zo’n binnenplaatsje gegeten, aan de voet van die toren. Die maakte meer indruk dan het eten zelf, want wat ik gegeten heb kan ik me niet goed meer herinneren. Ik denk dat het een grote salade was met een pul alcoholvrij witbier. Vooral aan dat laatste was ik de laatste dagen redelijk verslaafd.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie