Feb-04: 1591 Thüringen

De volgende morgen begreep ik pas goed dat ik in een zeer chique pension zat. In een prachtige opkamer met veel schilderijen en grote kroonluchters genoot ik van m’n ontbijt. Het voelde alsof ik bij Trix aanzat. Vervolgens ben ik dus naar de burcht gefietst. Was daar -op wat tuinmannen na- vrijwel alleen. Eigenlijk niet zo vreemd, het was maandagochtend en de herfst was net aangevangen.

Trouwens geen herfstig weer. Met 23 graden, zon en wat bewolking was het heerlijk fietsweer. Dus na een paar uur zwalken stapte ik op en vertrok ik richting husiswaarts. In dit geval richting noord. Via wat rustige wegen kwam ik in Eisfeld. Eigenlijk was het laatste deel best een grote weg, maar door de nieuwe kortere autobahn had ik de weg bijna geheel voor mezelf. Zo fietste ik Beieren uit en Thüringen in. Ik had bedacht wat door het Thüringerwald te fietsen. Begreep dat dat mooi moest zijn.

Maar in Eisfeld (wat er best aardig uit zag) herontdekte ik de Werra, die daar nog een miezerig klein stroompje is. Vorig jaar had ik goede ervaringen met de Werraradweg tussen Hannovrisch Münden en Creuzburg. Ik besloot de Werraradweg op te zoeken. En aangezien de Werra daar richting Alkmaar stroomt leek me dat mooi meegenomen.

De Werra was wel te volgen, maar de radweg was er nog niet. Die ving aan in het iets grotere Hildburghausen. Die stad had nog een aardig stukje stadswal. En ook in het kleinere Themar was weer een stuk stadsmuur met stadspoort. En daar tussen mooie kleine landweggetjes die goed te fietsen waren. De routologen hadden goed hun best gedaan.

Ik slingerde net als de rivier van hot naar her en schoot hemelsbreed niet zo ontzettend snel op. In Untermassfeld zag ik weer iets met een flinke oude muur en mooie torentjes. Maar daar mocht ik niet in. Dat wil zeggen misschien wel als ik even snel een misdrijfje had begaan. Maar dan kom je er weer zo lastig uit.

In Meiningen stond de dagteller op 89 km. Niet veel, maar omdat ik wat later vertrokken was, vond ik het tijd om hier maar eens te beginnen met het zoeken naar een slaapplaats. Tot mijn verrassing bleek dat helemaal niet lastig, deze stad had een behoorlijk aanbod. Achteraf snapte ik dat dat te maken had met hun beroemde theater.

Ik koos voor een klein hotelletje vlakbij de dom. Tenminste ik dacht dat deze dominante kerk een dom was. Het is een Evangelisch-Lütherse kerk en delen zijn al 1000 jaar terug gebouwd. Het vreemde was de ‘setting’. De kerk stond aan het marktplein en daar naartoe liepen brede straten. En op dat plein, noch langs die straten was geen boom te bekennen. En dat maakt zo’n stad er niet vriendelijker op.

Verderop was bij het theater wel een mooi stadspark en ze hadden nog een aardig slot dat dienst deed als museum. Die laatste foto nam ik de volgende ochtend en toen was het helaas flink mistig.

Uit mijn hotelkamer had ik dus een prachtig gezicht op de spitzen van die grote kerk. En daar zag ik een grappig schouwspel waarvoor ik niet naar het theater hoefde. Twee grote zwarte vogels (ik noem ze raven, maar het kunnen ook ekster of weet ik niet wat geweest zijn) waren met een maf spelletje bezig. Of beter 1 raaf was die andere aan het narren.

Als de ene raaf op de linker torenspits zat, dan vloog de 2de raaf daar (vanaf de rechter torenspits) op af en verjoeg die van die linker spits en ging daar dan zelf zitten. De weggejaagde raaf ging naar de rechter (vrijgekomen) torenspits en nam daar plaats. Nog geen 10 seconde later kwam die rotzak weer van de linker torenspits en verjoeg die andere raaf opnieuw, maar nu dus van de rechter spits. En daarna nam ie weer pontificaal plaats als overwinnaar. Kortom de verjaagde vogel ging weer terug naar de linker spits die vrij was gekomen. Dit vermakelijke spelletje spitswisselen ging zeker een keer of 10 door. En waarom? Er waren maar 2 vogels en 2 spitsen lijken mij ruim voldoende.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie