Feb-11: 1829 Hessen

In Bad Hersfeld begon de volgende morgen (23-09-2009) met een staalblauwe lucht. Dat was ik al een paar dagen niet meer gewend. Heerlijk, maar wel een beetje fris. Niet veel later veranderde dat en steeg de temperatuur tot een graad of 21. Het idee was nog steeds huiswaarts, maar wel een beetje eerdere plaatsen vermijden.

Allereerst maar tussen de heuvels door de Fuldavallei uit. Dat ging prima met een mooie fietsroute naar Neuenstein. Het ging ook eenvoudig met het riviertje de Geis mee. In Neuenstein bedacht ik naar Homberg te fietsen, daar was ik nog niet eerder geweest. Geen fietsbordjes meer te bekennen, maar ook geen auto’s. Die reden allemaal op de autobahn en ik had de oude weg via Ellingshausen vrijwel voor mezelf.

Prima asfalt voor zo’n verlaten weg, maar wel veel slingers en mooie glooiende heuvels. Fietsen door dit Knüllwald en het Knüllgebergte (zulke knullige namen verzin je toch niet?) was dan ook echt een plezier. Homberg zag er op afstand, maar ook van binnen, leuk uit. Het was me duidelijk dat ik hier weer midden in het fachwerkgebied was.

Er was een aardig terras in het zonnetje, maar daar hadden ze alleen drank met nix erbij. Ik wilde ook wat eten, dus verkaste ik naar de andere kant van het plein waar een bakkertje 1 tafeltje met 3 lege stoelen voor de zaak had. Binnen een minuut zat ik buiten met een kan koffie en en een puddingbroodje. En net toen ik het 2de koppie inschonk zette een wielrenner zijn fiets naast de mijne.

Niet veel later druppelden daar nog zo’n 15 fietsen bij. Het waren sportieve fietsrecreanten uit Kassel, voorzien van dure racefietsen, eenheidsfietsclubkleding en flink wat buikjes. De mannen varieerden tussen 30 en 60 en hadden ook trek in iets van het bakkertje. De eerste 2 schoven bij me aan en de rest begon stoelen en tafels van een naburig terras (dat nog gesloten was) te plunderen. Dus zo zit je alleen en zo met z’n 16’en.

Ik begreep dat ze voor het eerst hier opstaken en dat ik dit bakkertje onbedoeld aan flink wat klanditie hielp. Een gezellig stel mensen. Later ben ik nog een stukje met ze meegefietst. Zij gingen naar het noorden en later terug naar het oosten. Eens per week deden ze zo een rondje om Kassel.

Na een kilometer of 10 haakte ik af. Niet om de snelheid, maar dat fietsen in een groep vind ik dus nix. Ik wil ruimte om mijn fiets. Inmiddels was ik in de buurt van Wabern en Frizlar bij de Eder aanbeland. Die plaatsen hoefde ik deze keer niet te zien, dat had ik een jaar eerder al gedaan. En om wat anders te zien ging ik dus rechtdoor en kwam zo via rustige landweggetjes door Züschen in Naumburg. Naumburg vond ik wat klein en eigenlijk een beetje te vroeg om daar te overnachten.

Ondertussen had de bewolking zich gesloten en werd het wat kouder. Ik fietste dus op de eerstvolgende grote plaats af en dat werd Wolfhagen. Duidelijk een goede keus, het plaatsje had de juiste afmeting en zag er gezellig uit. Ik vond ook een paar hotels en wat pensions. Alleen waren de simpele budgetversies nog gesloten. Ik was duidelijk iets te vroeg. Vaak gaan die dingen pas na 5 uur ’s middags open.

In wachten had ik geen zin en het kiezen van een meersterrig ding vond ik nog niet echt nodig. Daarbij regende het nog niet. En op een kilometer of 15 lag Bad Arolsen. Dus plakte ik er nog wat kilometertjes aan vast. Die kilometers vielen wel vies tegen. De weg ging op en neer zoals ik dat in deze vakantie nog niet had meegemaakt. En aan het eind van deze dag was dat behoorlijk vermoeiend.

In Bad Arolsen fietste ik op het eerste hotelletje af dat ik tegenkwam. Het was een oud brouwhuis en ze hadden dure en goedkopere kamers. Ik zei dus: ‘doe mij maar die goedkopere’. Achteraf bleek dat ze me een sleutel van de duurdere kamer hadden meegegeven. Dat viel pas de volgende ochtend op bij de rekening. En ja zo gaat er wel eens iets mis en vond ik dit geen leuke streek. Aanvullend ziekten ze ook over mijn fiets. Die mocht wel binnen staan, maar daar kon ik de volgende morgen voor 11 uur niet bij. Dan was er nog niemand om die deur te openen.

Het spatterde inmiddels, dus ik wilde m’n fiets toch wel onderdak hebben. Dat is ook gelukt en de volgende dag vond ik een kok die de steegdeur rond een uur of 9 opende. Het kon dus wel. Bad Arolsen is gekoppeld aan een stuwmeer. Onderweg had ik die al bekeken en ik vond ‘m te ver om daar ’s avonds nog even naartoe te wandelen. Dus bleef alleen het gesloten slot (waar regentes Emma geboren is) over. Deze plaats stelde duidelijk minder voor dan Wolfhagen. Achteraf gezien had ik daar ietsje meer geduld moeten betrachten.

Toch niet teveel mopperen, want ik heb deze dag heerlijk gefietst en heb het 115 km drooggehouden.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie