Feb-17: 1947 Diemel en Möhne

Toen ik in Bad Arolsen bij de balie stond om af te rekenen begreep ik dat ik er door hen voor 10 euro ingeluisd was. Nou is dat geen groot bedrag, maar ik kan gewoon niet zo goed tegen dit soort praktijken. Omdat ik nog niet betaald had, had ik gewoon 10 euro minder neer kunnen leggen, maar dan wist ik dat ik gezeik zou krijgen om mijn fiets achter hun gesloten deur weg te krijgen. Dus toch maar gewoon betaald, maar er wel wat van gezegd.

Daarbij was het weer er niet prettiger op geworden. Het zat tussen regen en miezer in. Kortom ik werd er nat van. Toch stapte ik op met het idee: ‘Misschien is het na de volgende heuvel droog.’ Ik vond een prachtige doorgaande weg naar Marsberg. Mooi glooiend, rondom bos en erg rustig. In Marsberg toch maar een extra lange pauze gehouden bij een koffietappende bakker.

De regen stopte al toen ik er naar binnen stapte. Het bleef daarna nog wel lang bewolkt, maar droog. Dus zette ik koers naar Brilon. Dat moest wel te doen zijn en ik zou daar wel bekijken wat ik met deze dag aan moest. Door Marsberg stroomt de Diemel en die komt vrijwel van Brilon. Nog mooier was dat er langs de Diemel een Diemelradweg was. Erg mooi fietsen door een vallei, maar ook flink slingeren. Via Padberg sneed ik wat af te en kwam zo het laatste deel op een grotere weg, die ook niet erg druk was.

Voor Brilon nog een venijnige klim, maar ik had het gehaald. En eigenlijk was het nog veel vroeger dan ik verwacht had. In Brilon was kermis. Het viel me ook tegen dat hun ruime plein gehalveerd was door de komst van een nieuw bankgebouw. Het is dan ook 11 jaar terug dat ik er voor het laatst door kwam en in zo’n periode kan er wel eens wat veranderen.

Maar nu het toch droog was en nog niet zo laat; waarom dan niet een stukje doorfietsen naar een volgende plaats? Ik ging dus verder naar een plek die ik van die 11 jaar terug wist en nog eens op de foto wilde nemen. Een of ander onwerkelijk bos met hele ranke en hoge bomen. Van die vorige keer wist ik waar dat nog zo ongeveer moest zijn. Net ten noorden van Brilon zag ik dat er tussen wat kleine heuveltjes een fietspad langs de weg kwam. Dat fietspad lag naast die weg ook min of meer op een eigen dijklichaam.

Een oudere man die zijn hond uitliet sprak ik daar over aan: ‘Fiets ik hier op een voormalige spoorlijn?’ Hij was bijzonder resoluut: ‘Nee, ik woon hier al jaren en het is altijd een fietspad geweest.’ 10km verder kreeg ik mijn bewijs, de oude rails waren zelfs zichtbaar in het fietspad. Vanaf dat punt lag het fietspad naast de rails die nog goed door struiken overwoekerd zichtbaar waren.

Niet veel later kwam ik dus door dat aparte stukje bos dat nog precies zo als ik het me herinnerde. Kaarsrechte hoge bomen dicht op elkaar, die waarschijnlijk voor een speciaal doel geteeld worden. Op dat punt reed ik over een bosweg die erg ver van de hoofdweg ligt. Daarna pikte ik de Möhneradweg op. Dwz vanuit Brilon fietste ik al langs dit riviertje, maar wist nog niet dat die zo heette. Ik wist zelfs niet van het bestaan van de Möhne. Een infobord bracht daar verandering in en ik begreep dat de deze Möhneradweg over de oude Möhnespoorlijn was aangelegd. Dus heerlijk fietsen. Erg vlak en goed asfalt. En het weer werd steeds beter.

Im Belecke nog een aardig waterrad op de foto gezet en een gewone werkende spoorlijn gekruist, maar daarna denderde ik weer heerlijk verder tot aan de Möhnesee. In Sichtigvor opende net een terras aan deze voormalige spoorlijn. Ik was de enige die er aan de koffie zat en raakte aan de praat met de uitbater. Die kwam met een prachtig fotoboek aanzetten en vertelde dat zijn pand een voormalig stationnetje was.

Ik had de indruk dat de Möhnesee het eindpunt van deze fietsroute was en dus verwachtte ik er wel een slaapplaats te kunnen vinden. Wel veel campings, maar de dorpjes stelden erg weinig voor. Wilde ik hier wel overnachten? Nee dus. Op de kaart zag ik dat ik me bij Delecke precies tussen Soest en Arnsberg in bevond. Soest had ik op de heenweg al ruim bezocht, dus stevende ik op Arnsberg af. De kans was groot dat ik die plaats eerder vanuit Soest bezocht had als ik me in Soest niet de trien had in laten regenen. Niet dat ik Arnsberg ken, maar ik had een vermoeden dat dit wel een aardig stadje moest zijn. En dat was al van afstand te zien.

Ik kwam er vrij laat aan en had er zo een goed onderkomen. Achteraf met 30 euro de goedkoopste van deze vakantie. Het was een wat ouder hotelletje, maar de kamer (douche en WC) zag er goed uit. En omdat het al zo laat was wilde ik niet een complete struintocht naar alternatieven ondernemen.

’s Avonds begreep ik dat dit zeker een bijzonder stadje is met bouwsels uit verschillende periodes. Arnsberg ligt net als Wasserburg in een rivierlus maar dan op een heuvel waar de Ruhr omheen stroomt. Het doorgaande verkeer gaat in een tunnel door de heuvel en de oude kern die op de heuvel ligt merkt daar niets van. De volgende morgen ben ik teruggegaan om het nog eens beter te bekijken. Bovenop was een grote ruïne waar een trouwfoto’s werden gemaakt. Je hebt er ook een mooi uitzicht over de Ruhr.

De dag die in Bad Arolsen dus behoorlijk in minuur begon eindigde dus fantastisch. Ook goed dat ik niet iets aan dorpsjes bij de Möhnesee vond. Als ik daar had overnacht, dan was ik de volgende dag vrijwel zeker niet naar Arnsberg afgebogen en had ik dit dus wederom gemist.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie