Nov-28: 0471 Frankrijk in

Op maandag 13 september begon de dag een stuk frisser en werd het niet warmer dan 20 graden. Het was ook flink bewolkt, maar ’t bleef droog. Ik wilde richting zuidwesten en Frankrijk in. Al meteen buiten Bruchsal belandde ik in een dicht bos, waar het nog nat was van de vorige avond. Het fietste er mooi en vooral rustig. Het voelde onwerkelijk als je bedenkt dat dit Rijndal het hoofdriool voor auto’s, treinen en schepen is. Van die laatste hoor je niet veel, maar die andere 2 kunnen toch flink lawaai maken. Het dichte bos hield dat goed tegen.

Net als gisteren fietste ik zonder pleister op de knie. Die pleister zag er wel netter uit, maar daaronder wilde het door die dingen slecht stollen. Gisteren was dat dus wel gebeurd, maar de roof was erg dun. Dus opletten bij overhangende struiken. En die waren er genoeg op m’n pad.

Na Staffort nog zo’n bosachtig gebied, waar ik min of meer verdwaalde. Ik wilde naar Karlsruhe, dat stond op geen enkele fietswegwijzer. Durlach stond daar wel op. Dus ging ik daar maar heen. Best een aardige plaats en van daar was ik zo in hartje Karlsruhe. Die stad is echt ontworpen op de teketafel met een grote cirkel en allemaal rechte wegen. Hun imposante slot ligt in het midden van die grote cirkel. Vanaf daar ligt er tegen de binnenstad een behoorlijk groot park.

De stad zelf sprak me minder aan, daar had ik meer van verwacht. Toch was er bij het uitfietsen nog een leuke verassing. Ik fietste over een lange brede fietsbrug en die lag midden over hun dierentuin. Dus zonder een kaartje te kopen fietste ik zomaar over een olifantenverblijf. Als ik een straatje eerder had afgeslagen, dan had ik dat nooit gezien.

Na Karlsruhe waren het weer compleet verlaten bospaden en ik dwaalde dan ook heerlijk verder. Wel lastig navigeren zonder bordjes en een zon die zich niet liet zien. Dus toch maar af en toe aan iemand vragen of ik zo wel in Rastatt zou uitkomen. Dat lukte. Rastatt heeft eveneens een mooi slotpark en is ook al zo rechtlijnig en symmetrisch ontworpen. In hun slotgaarde versnaperde ik nog wat.

Een stukje verder stak ik na Wintersdorf via een oude voormalige spoorbrug de Rijn over, Baden-Württemberg uit en de Elzas in. Ik wilde wel weer eens wat van Frankrijk zien. Maar dat ging niet helemaal volgens plan. Mijn weg was was na een paar kilometer al in onderhoud en de volgende was te groot voor fietsverkeer. Er zat niets anders op dan een stuk met de Rijn stroomopwaarts te fietsen. Dat is een mooie fietsweg richting Zwitserland, maar dan kom je volgens mij (op Straatsburg na) vrijwel geen stadjes tegen.

Via gehuchten als Neuhaeusel en Roeschwoog wist ik aan de Rijn te ontsnappen en fietste ik Soufflenheim in. Ik zat daar even en na enkele minuten verscheen er een gendarm op de fiets. (In Duitsland heb ik geen fietsende agent gezien.) Vervolgens hield hij het verkeer tegen zodat de schoolkinderen konden oversteken. En dit was geen overbodige service. Het dorp had zwaar te leiden onder een grote weg met veel vrachtverkeer. Ik dacht nog: ‘daar moeten ze wat aan doen’.

Ik wilde naar Haguenau, maar zag dat dus niet zitten via die drukke D1063. Dan nog maar een stukje om. Net buiten het dorp zag ik dat er aan de zuidkant een grote ringweg werd aangelegd. Hun verkeersprobleem werd dus opgelost. Via Bischwiller reed ik een stuk relaxter Haguenau in. En Haguenau is best aardig. Ik heb er nog een tijdje gezocht naar een hotelletje. Maar wat waren die prijzig. Dwz zeker de helft meer dan in Duitsland en dat zonder ontbijt.

De stad had ik daarmee uitentena bekeken en eigenlijk viel het met de tijd nog wel mee. Die kamerprijzen konden hier wel eens hoger zijn door de grote bedrijvigheid. Dus bedacht ik een stadje verder te gaan naar Brumath, waar ik al eens eerder door ben gefietst tussen Sarrebourg en Achern (D). In Brumath was ik een stuk goedkoper uit. Maar hier was dan ook minder te beleven. Zo werd er duidelijk op straatverlichting bespaard. Ik vond het wel leuk dat ik na 128 km in het alfabet maar een klein stukje was opgeschoven van Bruchsal naar Brumath.

Eten deed ik in een Algerijnse pizzeria. De eerste pizza in deze vakantie. Het was een soort ‘diner’ (uitspraak: ‘daainer’) met een paar formica tafeltjes en veel TL-verlichting. Ik bediende mezelf door een blikje frisdrank uit de grote koelkast te halen. Dat deed de rest ook en ik pas me nu eenmaal snel aan. Het was dat de kok een Algerijn was en mensen hier Frans spraken, maar anders waande ik me zo in de 60’er jaren in het Amerikaans Smallville. Fonzie werd hier echter gespeeld door flink gepierste meid, die regelmatig de deur in en uitvloog om te roken en kennissen op de weg te bespringen. Dus er was toch wel iets te beleven.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie