Dec-06: 0729 Oberschwaben

Op 16 september begon de dag in Friedrichshafen en droog. De weersvoor-spelling was niet goed, maar dat gold vooral voor het midden en noorden van Duitsland. In dit gebied zou ik daar een staartje van mee kunnen krijgen. Daarbij wilde ik vandaag wel fietsen, na zo’n halve rustdag van gisteren. En van eerdere vakanties wist ik dat het mooi fietsen is tussen de Bodensee en de Donau. Probleem is wel dat ik er al veel gefietst heb en ik graag wat nieuws zie. Daarbij vertrouwde ik het weer niet helemaal.

Dus eerst maar naar een grotere plaats met station waar ik desnoods goed kan overnachten. Dat werd Ravensburg en ik ging er via een mooi omweggetje op af. Met 19 graden en wat wind in de rug was het goed te doen en was ik zo in Ravensburg. Ook daar ben ik wel eens geweest. Toen was het snikheet en zocht ik er schaduwplekken. Nu bekeek ik de leuke winkeltjes en mooie uithangborden. En heb er koffie gedronken in een fraaie koffiewinkel, die gedreven werd door mensen met een geestelijke beperking. Voor alles namen ze ruim de tijd en ik zat daar niet mee. Dat wil zeggen buiten werd het steeds donkerder en ik verwachtte elk moment een zware stortbui.

Die maar niet losbrak. En hoe lang kan je over een kan koffie met een punt taart doen? Ik gaf het op en bedacht naar een volgende grote stad te gaan. Leutkirch leek me een goede mogelijkheid. En ik was nog niet de stadspoort uit of de bui brak los. En inderdaad een flinke plensbui. Dus maar weer terug en even schuilen. Dat even werd een uur. Ik stond droog onder een stadspoort waar ik in gesprek raakte met een startend gezinnetje. De kinderwagen was wel van een plastic hoes voorzien, maar de verse ouders hadden ook geen trek in dit weer. Ze waren een dagje uit. En net toen ik dacht: ‘Laat ik maar terug de stad in gaan en daar een kerk of zo bekijken.’, klaarde het op. En het zag er uit dat het wel een flinke tijd droog zou blijven.

Om niet nat te worden van opspattend water koos ik de wat kleinere wegen die me door Schlier en een mooi bos in Wolfegg bracht. Op de weg door het bos haalde ik met moeite een dame bij, die goed ingepakt op haar racefiets zat. Ze reed hier dagelijks 30km heen en in dit geval 30km terug naar huis. Fietsendevort kan je natuurlijk ook een leuk gesprek hebben, alhoewel naast elkaar fietsen in Duitsland niet mag. Maar wie controleerde ons daarop op deze lege weg. Het was daarbij een mooie omgeving en het bleef net aan droog. Bij Wolfegg gingen onze wegen uit elkaar en ik heb het dorp een beetje bekeken. Ze hadden een heus slot en daarin was een automobielmuseum gevestigd. Als er meer regenkans was, dan was ik naar binnen gestapt. Maar dat hoefde niet. Het bleef droog en ik ging verder. Deze keer met een spoorlijntje mee naar Kisslegg. En ook dit plaatsje was touristisch genoeg om er een pension of dergelijke te vinden.

Maar de zon brak zelfs een beetje door en rond een uur of half 5 was ik in Leutkirch en dus in Beieren. 12 jaar eerder had ik hier al eens overnacht. Ik twijfelde of ik dat weer zou doen. Maar volgens mij moest het wat grotere Memmingen nog wel lukken. De donkere regenwolken bleven weg en Memmingen had was goed te doen. En ook dit stuk door het Aitrach-dal was prachtig fietsen. Als ik die bui in Ravensburg niet meetel, dan was het een zeer fraaie fietsdag. Maar door het treuzelen en afwachten in Ravensburg ging de teller niet verder dan 90km. In Memmingen was het echt wel tijd om een slaapplaats te zoeken.

En omdat er geen VVV te bekennen was stapte ik het eerste het beste hotel in het centrum binnen en vertelde ik dat ik een eenvoudige kamer zocht. En die hadden ze ook. Het was een 4-sterren hotel, maar ik had duidelijk geen 4-sterrenkamer en betaalde daar ook niet voor. Het kwam niet eens bij me op om wat op de prijs af te dingen, wat me doorgaans bij duurdere hotels vaak lukt.

Een jaar of 5 terug heb ik in Memmingen de trein naar Würzburg genomen en dacht dat ik de stad toen redelijk goed bekeken had. Dus niet. Ik zag nu allemaal fraaie plekjes waaronder een stadsmuur met poort en wat leuke stegen. Na mijn dwaaltochtje belandde ik bij een Chinees voor het avond eten. Aanvankelijk dacht ik dat het een Vietnamees of Indonees was. De inrichting met erg veel bamboe, palmen en visnetten deed daar aan denken. Achteraf bleek de man een Chinees te zijn en zijn vrouw, die bediende, was een Filipijnse.

De kaart was echter Chinees en ook de omgang met de kleine kinderen. Die speelden achterin het restaurant, terwijl het voor hen duidelijk bedtijd was. Door mijn ommetje was het laat, ergens tegen 10’en. In de zaak zaten nog maar een paar klanten. Leuk was ook dat de moeder af en toe wat tegen de kinderen in het Chinees zei. (Denk zoiets als: ‘jullie moeten zo naar bed, trek je pyama aan.’) En dat werd in het vlekkeloos Duits door de kinderen beantwoord, die duidelijk nog geen zin hadden.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie