Dec-13: 0957 Hoppentour

Van het hotelletje in Meitlingen weet ik wel dat in hun ontbijtzaal (of beter ontbijtkelder) een prachtige pilaar was. Dat ding was origineel en stond vroeger in een slachtgedeelte. Ondanks de naam ‘Neue Post’ was het gebouw van begin 1600. En eigenlijk was dit ook hun restaurant. Ik weet inmiddels zeker dat ik hier de voorgaande avond niet heb gegeten. Dan was me die mooi bewerkte pilaar me wel eerder opgevallen. Het was me in die richting te druk en ik heb gekozen voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd (nog steeds geen idee wat ik naar binnengewerkt heb) in hun café aan de andere kant van het gebouw.

Deze zaterdag 18 september was het nog steeds een graad of 18, met weinig bewolking en veel zon. De wind was minder, maar als ik in noordoostelijke richting bleef doorfietsen, dan had ik hem wel pal tegen. Ik fietste dus wel in die richting door. Dat had te maken met de vakantie van een jaar eerder. Toen vond ik dit een mooie fietsgebied, maar trof ik regenachtig weer. Allereerst slingerde ik op Aichach af, omdat kreissteden vaak wat mooier zijn. Dat ging via een flinke omweg, omdat ik geen weg naar het oosten kon vinden. Toen dat een stuk zuidelijker wel lukte bleek er een omleiding te zijn. En die omleiding stuurde me langs een mooi rivierdalletje, dus dat zag ik deze keer wel zitten.

Aichach is een mooi stadje met een paar stadspoorten. Maar dat is het dan ook wel. Na wat rondkijken vond ik net buiten de stadsmuur een prima zitbank om wat te drinken en te eten. Een paar minuten later stopte op het kleine pleintje voor me een auto met witte linten en daar stapten 2 mannen in witte pakken uit. Ik had toen pas in de gaten dat hier het gemeentehuis stond, waar zij naar binnen gingen. Nou ja naar binnen… Eerst was er nog een fotograaf druk in de weer om de mannen bij de auto op de foto te nemen. Later kwamen er ook nog wat familie en kennissen bij. En zo maakte ik het zomaar een eerste homohuwelijk mee.

Ik heb verre familie waarvan 2 mannen gehuwd zijn, maar dat huwelijk ging in besloten kring. Hier in het Roomse Beieren had ik dit tafereel nooit verwacht, althans niet de eerste 100 jaar en zeker niet zo publiekelijk. Maar het verliep allemaal heel normaal en ontspannen alsof dergelijke huwelijken hier dagelijks worden voltrokken. Het pleintje was niet meer dan 20 bij 20 meter, waardoor ik op de eerste rang zat. Net na mijn fietsvakantie hoorde ik dat de reserve bondskanselier (dus de nummer 2 van Duitsland) Guido Westerwelle ook rond deze tijd gehuwd is met een man. En ook daar heb ik totaal geen ophef over gehoord. Nu Mark Rutte nog. En ik denk dat als die met een man trouwt er in Nederland veel meer commotie zal zijn.

Na Aichach wilde ik richting Pfaffenhofen, ook een kreisstad. Volgens mij zou dat het beste gaan via een stukje B300 en bij Kühbach rechtsaf. Maar ik haalde Kühbach niet. Een paar kilometer daarvoor werd de B300 (die eerder behoorlijk leeg was) zomaar een autoweg en ik moest het als fietser maar mooi zelf uitzoeken. Dwz een fietswegwijzer naar Pfaffenhofen of Gerolsbach was niet te bekennen. Ik moest het doen met de kleine bordjes waar alleen een groen fietsje en dito pijltje op staat en dat zijn vaak touristische rondritjes van nix naar nergens. Ook deze keer. Via een steil boerenpad kwam ik op het topje van de hoogste heuvel, maar schoot ik hemelsbreed geen meter op. Bovenaan ging het pad zelfs terug naar Aichach.

Een halve kilometer verder kwam ik bij een betonplatenweg, die mijn pad kruiste. Geen fietswegwjzers (dus ook geen groene pijltjes) meer te bekennen, maar ik kon zo wel richting oosten (?). Na een dorp van 5 huizen kon ik alleen nog verder over een prutpad. En uitendelijk kwam ik bij Schiltberg weer in de bewoonde wereld op het asfalt. Het pad daar naartoe mocht dan waardeloos zijn en met veel venijnige klimmetjes, maar het uitzicht was erg mooi. Na Schiltberg kon ik weer bij de grotere doorgaande weg komen, die ik aanvankelijk had bedacht. En ook die weg was erg rustig. Dus waarom ik er het stukje bij Kühberg niet op mocht is me een raadsel.

Pfaffenhofen (an der Ilm) was wat groter dan Aichach en ook hun centrum zag er erg verzorgd uit. Hier trof ik aardig wat fietsers, die schijnbaar de Ilm volgden. (Er zal wel een Ilmradweg zijn denk ik.) Toch was de stad niet echt bezienswaardig en ging ik verder met de rivier en spoorlijn mee richting noorden. Hier voerde een brede landweg me langs flink wat hopplantages, of hoe die dingen ook maar mogen heten. Ik herkende dat spul van mijn vorige vakantie. Kilometers velden met hoge palen en daartussen veel waslijnen. Deze keer trof ik het ook dat de hopstruiken voor de helft nog aanwezig waren. Al fietsende merkte ik, dat ik inmiddels de bewegwijzerde hoppenroute volgde.

Die bracht me via een paar stevige klimmen in Wolznach waar een heus hoppenmuseum is. Even eerder nam ik deze foto van een landbouwer, die -als zovelen- doende was met de hopoplag. Er waren ook voldoende hotels, van dure 4-sterren tot zimmerfrei-dingen met papiertjes aan de deur, met daarop ’20 euro pro person inklussiv frühstück’. Inmiddels had ik 95 km gefietst, maar was het nog maar half 5. Alle kleinere hotelletjes en pension waren dan ook nog gesloten. En het was nog steeds lekker fietsweer. Daarbij was het maar een kilometer of 20 naar Mainburg, een aardig stadje waar ik een jaar eerder ook voldoende hotelletjes zag. Dus fietste ik verder en kwam zo op een voormalige spoorlijn te fietsen. (Op de foto zie je in het verlengde van het fietspad wat roestige rails en en-passant nog zo’n groen fiets/pijl-bordje waarover ik eerder schreef.) Zelfs op de huidige Google-maps staat ie nog als spoorlijn ingetekend. En die fietslijn eindigde in Mainburg. Kortom mooi fietsen en in de juiste richting.

In Mainburg was het ook nog maar half zes. Ik vond er 3 hotels. En die hadden alle 3 de deur op slot. Was ik hier ook nog te vroeg vroeg ik me af. Dus heb ik even rondgekeken en gewacht. Later bij het grootste hotel stond plotseling een bordje ‘Ruhetag’ voor het raam. Een half uur eerder toen ik er aanbelde was dat nog niet het geval. Ik kan niet zo goed tegen dit soort sneaky-streken. Ik had mijn oog laten vallen op een klein pension in het voormalige stationsgebouwtje. Maar ook die bleef dicht. Dus bleef nummer 3 over. Dat zag er minder uit en leek meer op een studentenhuis of opvang voor asielzoekers. Aanbellen zorgde ervoor dat ik een bandje in kon spreken. Maar dat had ik al een paar keer gedaan. Uiteindelijk trof ik een gast die daar naar buiten liep en aangaf dat het geen hotel was voor touristen. Die indruk had ik inmiddels ook.

Op een VVV hoefde ik deze zaterdagmiddagavond niet te rekenen. Er stond wel een groot overzichtsbord, waarop nog 2 pensions binnen de gemeente Mainburg waren aangegeven. En beide zaten 4km noordelijker in het gehucht Lindkirchen. Ik ging voor de duurdere, en die werd onderweg met afstandsbordjes goed aangegeven. Tot ik midden in het gehucht was en nog steeds niet dat pension zag. Wel zag ik aan de andere kant van de weg het 2de en veel eenvoudigere boerenpension. Een grote hoeve waarvan de voordeur dichtgespijkerd was. Op het hofpleintje aan de zijkant stonden een paar auto’s met poolse nummerplaten. Ik besloot daar toch maar even te kijken en trof aan de achterkant een oudere vrouw die paddestoelen schoonmaakte.

Haar pension was meer voor mensen die een dag of 3 bleven, maar voor fietsers maakte ze graag een uitzondering op die regel. Mij maakte het inmiddels weinig meer uit, al mijn voorwaardes waren in het laatste uur vervaagd. Als er maar een bed was waar ik slapen kon. Dat bed was er. Een groot 2-persoons ledikant van prima kwaliteit. In een slaapkamer van 7 bij 7 meter. Met een uitstekende douche van 2 bij 2 meter en een zitkamer met keukentje van nog eens 7 bij 7 meter. En het zag er allemaal netjes uit, zeker voor de 20 euro die dit geheel (inclussief satelliet TV) moest kosten. Ontbijt of avondeten was er niet bij. De koelkast was leeg, er lag alleen spul om koffie of thee te zetten.

Maar dat bleek geen enkel probleem. De uitbaatster stuurde me 300 meter naar het oosten over een klein weggetje richting het volgende gehucht waar een 24-uurs casino was. Dat casino had ook een café/bistro met prima pizza’s. Zo lopende kwam kwam ik langs het andere duurdere pension met dikke auto’s voor de deur. Ik begreep nu ook waarom hier überhaupt 2 pensions op maar 10 huizen waren. Aan de bar trof ik een 4-tal localo’s, die zo enorm plat Beiers aan het praten waren dat zelfs ik er niets meer van verstond. En dat wil wat zeggen. Sinds vorig jaar en dit jaar vond ik het van noord tot zuid-Beieren erg meevallen. Maar hier was geen touw aan vast te knopen. Ik hou van een uitdaging, dus raakte ik met ze in het Duits aan de praat. Daar hadden ze flink moeite mee. Maar toen ik zei dat ik uit Van Gaals (Rudi Carell kennen ze er al niet meer) Alkmaar kwam, deden ze echt hun best. En ze gaven toe dat in dit gebied het Beierse dialect waarschijnlijk het meest gebruikt werd en het zwaarst (danwel onverstaanbaarst) was.

Naast de grote pizza’s van 5 tot 9 euro en de halve litertjes bier van 2,50, stond op de menukaart ook een ‘ontbijt’ van 5 euro. Dwz een grote ‘sandwich-gesund’ met een pot koffie leek me een aardige ontbijt-oplossing. En ja morgen (zondagochtend) kon dat ook. Dus na een prima nachtrust was ik hier de volgende ochtend weer voor mijn ontbijtje. Beieren schijnt inmiddels heel wat van deze platteland-casino’s te hebben. Goed om te weten.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie