Dec-29: 1258 Oberfranken

Op dinsdag 21 september begon de dag gelukkig minder koud en had ik geen overbroek nodig. Waarschijnlijk een graad of 10 en zonnig. Ik zat ook in het warme en brede dal van de Waldnaab, waarbij Weiden een grotere stad met veel verkeer is. In dat verkeer had ik niet zo’n zin, dus leek het me wel wat toen ik een eerste bordje met Walnaabradweg of iets vergelijkbaars zag. Die rivier wilde ik wel stroomopwaarts volgen.

Via een enorme omweg kwam ik bij de rivier die ik alleen mocht oversteken om vervolgens tegen een heuvel op te rijden. Het was me snel duidelijk; de Waldnaab slingert hier zo dat er geen weg langs aan te leggen valt. Die heuvel heb ik maar beklommen, de andere optie was een stuk terugfietsen over dezelfde slechte landweg vol met kraters. Toen ik bij een wat grotere weg kwam heb ik de radweg gelaten voor wat ie was. Zo liep ik Altenstadt a/d Waldnaab mis.

Neustadt a/dezelfde rivier leek op afstand wel aardig met een soort bovenstad. Maar na het beklimmen stelde die weinig voor. Door het rivierdal dwaalde ik verder en kwam ik in Windischenbach. Het zag er wat gezelliger uit als Neustadt en hier was zelfs een stukje autoluw en ik zag er wat aardige hotels. Niet dat ik die nodig had, het was pas rond een uur of 12.

Vanaf daar heb ik een flinke set bospaden gehad, waar ik onderweg deze foto nam. Het waren prutwegen, maar wel goed aangestampt en vrijwel geen kuilen. Bij tijden wist ik niet waar ik uit zou komen en of ik er uit zou komen. Iemand vragen ging ook niet. Ik heb 1x in de verte een paar mensen gehoord, maar ook die niet gezien. Na kilometers bos, en aan het eind een setje vismeertjes, kwam ik bij Wissau weer in de bewoonde wereld.

Vandaar was het maar een klein stukje naar Mitterteich. En voor de verandering deed ik dat via een parallelweg langs de autobaan. Er gaat immers niets boven wat afwisseling. Vanaf daar had ik wat kleinere wegen en fietste ik door een landbouwgebied met mooie glooiende heuvels. Het was inmiddels een graad of 22 met een beetje tegenwind. In Arzberg besloot ik om een echte terrasstop te maken. Eerder was het er niet van gekomen en hier zag ik plotseling een aardig terrasje in het hart van het dorp.

Ik zat er lekker in het zonnetje met een wandelaresse en de uitbater. Hij vond het niet erg dat ie het niet zo druk had, het was een soort 60plusbaan die hij voor zichzelf verzonnen had. Koffie en gebak had ie en een kleine kaart. Meer hoefde van hem niet en ik was er ook ruim tevreden mee. Hij kwam uit zuid-Beieren aan de Bodensee. Volgens mij heb ik niet verteld dat ik daar een aantal dagen eerder had gefietst. Dat ging ook lastig, want de wandelaresse (in dezelde 60+ categorie) had duidelijk een oogje op de man en eiste veel aandacht van hem op. Ze scheen er ook vaker te komen en wandelde daar rondjes in de omgeving.

Na een pot koffie en een flinke punt vruchtentaart fietste ik verder noordwaarts. Ik wilde naar Hohenberg, waar ik ooit in een jeugdherberg had geslapen. Hier werd het weer flink klimmen naar het dal van de Eger. Hohenberg ligt daar ook aan en aan de Tsjechische grens. De jeugdherberg, een oud slot, zag er nog hetzelfde uit en had nog dezelfde functie. Alleen waren de muurkijkers weg. Dat wil zeggen rond 1984 kwamen hier Duitsers om naar Die Tschechoslowakei te kijken. Het slot ligt hoog en vanaf de muur had je een prachtig uitzicht over het veel lagere Tsjechoslowakije. Dat uitzicht is er nog, maar het IJzerengordijn is weg en daarmee deze touristische attractie.

Destijds fietste ik de dag erop Tsjechoslowakije binnen en dat ging veel eenvoudiger dan ik gedacht had. Nu had ik daar geen zin in ik ging verder langs de Eger richting Selb. Na een paar kilometer sloeg de Eger linksaf en kreeg ik nog wat heuvels voor m’n kiezen. In Selb ben ik een jaar of 20 terug geweest voor m’n werk. Ze draaien daar op de porcelein en maken er machines die wij in de waterzuivering van de staalfabriek gebruikten.

Ik had ook daar dus al eens geslapen en vroeg me af of ik dat weer zou doen. Het was na vijven. Hof ging ik niet meer halen, dat zou duidelijk te laat worden. Maar maakte ik daar tussenin nog ergens een kans? Dat vroeg ik dus aan een voorbijganger. Volgens hem moest het wel kunnen, er waren volgens hem ook wel hotelletjes in Schönwald.

Die heb ik er niet gevonden. Het zag er prachtig bosrijk uit, met weinig huizen. Het dorpje lag halverwege een heuvel, en het asfalt eindigde in het midden. Ik kon terug, maar besloot om maar weer eens een bospad te nemen. En dat lukte ook deze keer. Na wat kilometers volgde er een verharde brug over de autobaan en kwam ik via het terrein van een groot landhuis op een doorgaande weg. Zo werd het volgende dorp Rehau.

Daar verwachtte ik ook niet veel van, maar tot mijn verbazing waren er 2 hotelletjes tegenover elkaar in het centrumpje. Inmiddels was het tegen zevenen, dus deze kans greep ik maar en koos voor de simpelste. Het was er inderdaad simpel en ik was de enige gast. Voor 25 euro kon ik er slapen met ontbijt en satelliet TV. De douche en de kamer waren er net zo netjes als de nacht ervoor in Weiden waar ik ruim het dubbele moest betalen.

Het dorp stelde weinig voor. Er was een supermarkt, wat kappers en dan hield het wel op. De enige eetmogelijkheid bleek het hotel aan de overkant te zijn. Van buiten zag dat er duurder uit, maar binnen kreeg ik al snel een andere indruk. Eentje van oude velourse gordijnen en dikke tafelkleden. 2 van de 10 tafeltjes waren maar bezet. En de stamtafel, waar de waard annex kok met wat buren zat te bieren. Een typisch Duitse keuken, zodat ik veiligheidshalve voor de platvis koos. Vies zal ie niet geweest zijn, dan had ik dat wel onthouden. Maar verder weet ik me er niets meer van te herinneren.

Ik had uiteindelijk 101 km gefietst en het was wat minder zwaar dan de dag ervoor. Toch rolde ik door de kubieke meters frisse boslucht rap in slaap en heb geen satelliet TV gekeken.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie