Feb-21: 11 Verder Zuidwaarts

De volgende morgen belandde ik in een klein eetkamertje, wat vol lag met spelletjes. Nu lees ik op het inmiddels gevonden visitekaartje dat het pension een ‘Spiel-herberge’ is met aan het hoofd een ‘Gesundheidswanderführer’. Dat zal meteen die verkapte hooiberghut verklaren. Ik at er aanvankelijk alleen omdat zowel de man als vrouw werkzaamheden hadden en er geen andere gasten waren. Maar dat duurde niet lang. Een omaatje (de moeder van de man?) van dik in de 80 stiefelde de kamer binnen. Zij was uit op een praatje. Helaas kan ik goed met oudere mensen omgaan, wat zo’n praatje duidelijk niet verkort.

Naast erg veel ziektes en hoe zij door haar andere zoon in de steek gelaten was, schemerde ook door dat in dit dorp pensions weinig klanten krijgen. Ze zitten te dicht bij Hann. Münden wat veel populaider is en dus gasten aanzuigt. Ik wist overigens meteen weer wat mijn aversie is tegen kleine pensions. Gelukkig trof ik haar niet gisteravond. Het was trouwens koud. Door de diepe ligging was het mistig en denk ik dat het maar een graad of 10 was. Dus snel weg een beetje warm trappen. Niet moeilijk met de Weserradweg, die ik een stuk richting zuid wilde volgen. Ik had wel een vaag doel, maar bedacht ook om een beetje aan een terugweg te werken. Het was de 11de fietsdag en meestal hou ik het met 18 tot 20 dagen voor gezien ivbm de was. Onderweg was ik wel mijn fietskleren, en soms een T-shirt, maar overhemden was ik liever thuis.

Na een kilometer of 30 rivierdalfietsen via Hemeln kwam ik bij Hann. Münden. Maar nu van een kant die ik nog niet gehad had, zijnde de noordoostoever. Dus maar op de foto. Voor Hann. Münden zelf had ik niet zoveel aandacht. Enkele jaren terug heb ik er een avond en ruime ochtend rondgezwalkt, dus dat kende ik inmiddels wel. Neemt natuurlijk niet weg dat het een mooi stadje is met onwijs veel fachwerkhuizen. De zon brak al even eerder door, en toen ik bij het stadsplein een ‘bakkersterrasje’ (2x 3 stoeltjes met 2 kleine tafeltjes tegen de etalage) in de volle zon trof wilde ik daar wel even doorwarmen. Grote koffie met iets er bij. Ik zat er alleen, maar dat duurde niet lang. Het barstte wederom van de toeristen, waaronder een stel Ostfriezen die overige 5 stoeltjes inpikten.

Aan de spraak had ik al direct in de gaten dat het Ostfriezen waren uit een klein dorpje. Ik verstond ze prima, maar toen ik het vroeg gaven ze toe dat de mensen in dit andere uiteinde van NiederSachsen hen totaal niet konden verstaan. Ze begonnen zich ook een beetje zorgen te maken dat er niets gebeurde. Niet vreemd, want je moest zelf je spullen binnen ophalen, wat wel zo praktisch is als je gebak wilt uitzoeken. Dus vertelde ik ze dat maar. Ze maakten overigens veel lol/geintjes en mijn opmerking versterkte dat. Ze waren met een busrondrit en sliepen in Eschwege en laat ik daar destijds na Hann. Münden hebben geslapen. Als een echte gids vertelde ik ze dan ook over het Dietermänchen dat elk uur een rondje op hun slottoren maakt.

Inmiddels kwamen er ook veel gidsgroepen met naar het pleintje en bleven daar hangen en uitleggen. Op een bepaald moment werden gingen de cameralenzen allemaal richting carillon, die aan het raadhuis hangt. Ik kreeg een vaag vermoeden en zocht dus ook mijn camera maar uit de tas. En jawel hoor een compleet tandartstafereel speelde zich af op een manier die ik nog geen 10 minuten eerder uit de doeken had gedaan maar dan voor Eschwege. Onbedoeld zat ik zo ongeveer op de eerste rang om dit te zien en de foto nam ik dan ook gewoon vanaf het terrasstoeltje. Later bedacht ik waarom ik dit nooit eerder had gezien. Het is maar 1x op een dag om 12 uur en tijdens dat lange bezoek van de vorige keer ben ik er rond half 12 vertrokken. Kortom een van de zeer aparte samenlopen van deze vakantie.

De poppetjes waren gezien de Ostfriezen gingen weer in de bus en ik ging maar weer eens verder. Daarbij liep het meteen mis, de oostoever bleek geen succes te zijn. Dat werd smerig klimmen op een grote bundesweg zonder fietspad. Andere paden waren er niet, daarvoor was het daar te smal. Dus dan maar weer terug en maar weer de westoever nemen die ik al eerder in tegenrichting had gefiest. Daar is wel goed te fietsen en het slingert er behoorlijk. Je legt er hele stukken af zonder hemelsbreed ook maar iets op te schieten. Wel een prachtig uitzicht over de rivier. Je hebt er een prachtig fietspad dat pas wat minder wordt in Kassel. Kassel heeft voor mij al eerder afgedaan, dus bleef ik er mooi de rivier volgen. Het was nu lekker zonnig en veel warmer.

‘Rechtdoor’ met de Fulda (want zo heet de rivier die via Fulda bij Hann. Münden in de Wesers overgaat) mee leek me niets. Had ik al eens gedaan en dat scoorde toen slecht. Dus werd het rechtsaf met de Eder mee, die daar bij Edermünde in de Fulda uitmondt. Ook die plaats of beter gemeente kende ik goed en dat wilde ik deze keer dan ook anders aanpakken via Guxhagen. Geen slecht idee. Een leuk plaatsje en niet dat geklauter bij Grifte. Maar niet veel verder moest ik toch flink omhoog. Nu ik achteraf Googlemaps bekijk snap ik dat het niet anders kan. Alleen het spoor mag via het rivierdal en de rest moet toch echt omhoog een flinke bergkam nemen, die tussen de Eder en Fulda ligt ingeklemd. Kortom 300 meter hoogteverschil bij Ellenberg. De eerste echte klim van deze vakantie.

Inmiddels had ik bedacht om een overnachtingsplek in Homberg te zoeken. Daar was ik eerder geweest en ik vond dat een leuk stadje. Echt serieus stuurde ik er niet op aan, de landkaart was mijn fietstas nog niet uitgeweest. En voor ik het wist was ik weer eens in Wabern. Dat was voor de 3de keer in maar enkele jaren tijd. De eerste keer vond ik het niet bezienswaardig, de 2de keer ben ik er daarom doorheen gestoven en nu kon ik er ook niets bezienswaardigs ontdekken. Dat ik er weer uit kwam heeft te maken met de secundaire wegen die daar in een vlak stuk Ederdal kruisen. In Wabern snapte ik ook dat Fritzlar inmiddels veel dichterbij was dan Homburg. Daarbij is Fritzlar ook een mooi stadje en zat ik al over de 100 fietskilometers. Dus ging ik daar maar eens op zoek naar een hotelletje.

Die had ik snel gevonden. Het zag er sjiek uit, maar de combinatie met een bejaardenhuis gaf aan dat het niet over de top was. Mijn fiets mocht ik dan ook in het bejaardendeel onder de trap parkeren. Multifunctioneel is tegenwoordig in, maar deze mix van hotel met bejaardenhuis heb ik nog niet eerder gezien. Deze 23ste september 2011 heb ik 112 km gefietst met prachtig fietsweer. Fritzlar is bekend om hun dom, die ik dus al eerder had bekeken. Zoveel meer was er eigenlijk ook niet te zien, maar je kan er wel lekker rondwandelen. Eten had ik in het fraaie restaurant van het hotel kunnen doen, maar ik koos uiteindelijk een soort kroeg die ook maaltijden serveerde. Binnen erg veel leuke hoogte verschilletjes van 3 of 4 treden per keer. Ook allemaal localo’s, wat te merken was aan de amicale omgang. Iedereen kende iedereen en ik was er waarschijnlijk de enige toerist. Volgens mij hadden ze een Joegoslavische keuken, maar dat weet ik niet meer zo precies. Wat ik er gegeten heb is me dan ook ontschoten. Het was er wel leuk en gezellig.

De volgende morgen was heb ik er nog een setje fraaie foto’s gemaakt.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie