Feb-22: 12 De Wohraradweg

Deze dag, 24 september, was het ook weer uitstekend fietsweer. Tot nu toe was het weer meer dan redelijk, maar de laatste dagen werd het met de dag nog wat beterder. ’s Ochtends wel een beetje koud met nevel in het dal, maar rond een uur of 11 kwam de temperatuur al boven de 20 graden. Geen noemenswaardige wind en lekker zonnig. Als eerste volgde ik de Eder stroomopwaarts zag er een mooie waterval. De fietsroute is hier mooi, maar ik wilde niet deze rivier blijven volgen. Dan zou ik weer in Waldeck uitkomen, waar ik enkele jaren terug ook al was. Nee, ik sloeg een beetje linksaf naar Bad Wildlungen. Daar was ik nog niet eerder geweest.

Best een leuk oud stadje en weer 1 op een heuvel gepropt. Op vrijwel het hoogste punt trof ik wat huisvlijt achter een soort etalage. Zo kon ik mooi een een luchtfoto met zelfportret schieten. Van dat Badachtige had ik nog niets gemerkt, dat bleek aan de andere kant van de heuvel te zijn. Bij het verder fietsen trof ik een lange rechte allee met veel kuurspul (hotels met allerlei modder- en kneed aanbiedingen). Lang niet zo leuk als het oude stadje. Ergens aan het eind werd ik die strakke weg een beetje zat en begon ik te zoeken naar wat anders. Ergens linksaf stond ik voor een klein beekje met wat van die locale fiets- en wandelwijzers. ‘Stroomopwaarts’ leek me de goed kant op te gaan. Eerst nog wat asfalt, maar dat verdween al snel. Het waren meer rotsblokjes verpakt in aangestampte prut. Daar viel goed over te fietsen, maar het was wel opletten.

Daarbij versmalde het pad tot een dikke meter en kronkelde het vlak langs het beekje. Het was er ook donker door de vele bomen. Zeker mooi en niet steil. Maar ging dit wel ergens naartoe of zou ik na een kilometer of 6 weer op dezelfde plek uitkomen? Fietsers heb ik er niet gezien, terwijl dat wel mocht. Pas na een minuut of 20 kwam ik een setje papierprikkers tegen, van die skiërs zonder skiën. Zij drukten mij op het hard dat ik gewoon door kon fietsen. En dat bleek inderdaad het geval. Ongeveer boven bij de bron kruiste een mooie asfaltweg. Trouwens ook geheel verlaten.

Een iets grotere weg verderop had weer een mooi fietspad. Voor de ‘drukte’ op die weg was dat niet echt nodig. Net voor Hundsdorf trof ik op dat fietspad wat wandelaars, die me de weg naar Hundsdorf vroegen. Kon ik zo beantwoorden. Net 200 meter eerder had ik weer eens een wegwijzer gezien, waar dat gehucht op vermeld stond. Bij Löhlbach zag ik een wegwijzer naar Haina. In Haina was ik al een jaar of 12 terug geweest. Toen kwam ik via Giessen en Marburg. Zonder ook maar een landkaart te bekijken zat ik dus op de goede route richting Marburg. Voor Haina nog even een heuveltje bedwongen, maar dat was dan ook mooi de laatste voor deze dag. Haina ligt aan een riviertje de Wohra, wat ergens bij Marburg in de Lahn uitmondt.

Haina zelf is een klooster, waar mensen met een geestelijke handicap verblijven. Je kan dat terrein op, net zoals dat ook bij Castricum in Duin en Bosch kan. Ik zocht er naar een winkeltje of koffie. Dat laatste was er, maar ging pas over een kwartiertje open. Andere bezoekers zochten dit namelijk ook en die waren eveneens even net te vroeg. Dus nog een beetje rondgefietst en daarna heerlijk op hun terrasje gezeten met zicht op de grote kloosterkerk. De pruimgebak heb ik er overleefd. Ik zag er kleuren in die wel eens tot buikloop konden leiden, maar dat gebeurde gelukkig niet. Staanlaten vond ik ook geen optie; ander kaanbaar spul hadden ze niet en de laatste keer dat ik wat had gegeten was zo’n 40 km eerder in het hotel te Fritzlar.

Even later kwamen wat meer mensen op het terras en met een vader en dochter raakte ik aan de praat. De koffie liet ik dus nog maar een paar keer bijvullen. Vanaf hier zou het eenvoudig zijn, via de Wohra stroomafwaarts. Dat riviertje stroomt bij Marburg in de Lahn. Destijds fietste ik er over de ‘grote’ weg, heel langszaam bergopwaarts. Nu verheugde ik me op die lange afdaling van maar 1 of 2%. Aanvankelijk ging het ook zo, maar het duurde niet lang of ik trof een prachtig vrijliggend fietspad dat meer door de dorpjes ging. In de laatste jaren hadden ze hier een voormalig spoorlijntje omgetoverd in een prachtige fietsweg.

Uiteindelijk fietste ik door naar Kirchhain, daar mondt de Wohra uit in de Ohm. Dat was me de vorige keer niet opgevallen, omdat ik die bocht via Kirchhain destijds had afgesneden. Kirchhain zag ik dan ook voor de eerste keer. Ze hadden er een goede Italiaan met een terras vol ijseters. Met een graad of 23 leek me dat ook wel wat en even later verorberde ik er een grote vruchtenbeker. In dat Ohmdal trof ik opeens veel meer fietsers. Een reden om niet over een grote heuvel naar Marburg te gaan, maar gewoon de rivier te volgen via Colbe. Door dit brede dal gaat ook de spoorlijn Frankfurt-Kassel.

Ergens aan de Fulda had ik al bedacht dat ik weer eens in Marburg wilde kijken. De eerste keer in 2003 heb ik het al eens grondig bezocht, maar was het halverwege een fietsdag. Deze keer wilde ik er overnachten en meteen eens kijken of ik Emigrant thuis zou treffen. Van een paar webloggers had ik het adres meegenomen en hij had ook een keer geschreven dat ik altijd welkom was. Ik fietste redelijk srak op de straat af waar hij woont. Eerst wel door een uiterst brakkig fietstunneltje onder het spoor door. Hier is nog wat fietsevangelisatie nodig. Op de weg parallel aan het spoor maar eens een hegknippende bewoner gevraagd of ik wel goed ging. Ik kreeg zeer uitgebreidde instructies, waardoor het me moeiteloos lukte om de juiste straat te vinden. Een stadsplattegrond heb ik er dan ook niet gezien laat staan geraadpleegd.

Dus stond ik zomaar met mooi weer bij iemand op de stoep die ik alleen van het webloggen ken. Natuurlijk onaangekondigd. Hij was nog thuis ook. Als dat niet het geval was geweest, dan had ik eerst een hotelletje gezocht en had ik het later nog eens geprobeerd. Maar dat hoefde niet. Natuurlijk een rommel in huis, wat bij mij thuis nooit anders is. Pas als ik zeker weet dat er visite komt ruim ik de zooi aan de kant. Emigrant (omdat ik hier mijn voornaam nooit tik, doe ik dat liever ook niet van anderen) heeft echter een mooi balkon en die bood bij dit mooie weer nog ruimte. En zo zat ik voor de 3de keer deze dag op een terras van de zon te genieten.

Ik vond het een vreemde ontmoeting. En de reden ligt in het webloggen zelf. Door elkaars webloggen te lezen weet je dus van een ‘onbekende’ erg veel. Over al die punten hoef je elkaar dus niet veel meer te vertellen. Vragen als ‘wat voor werk heb je en welke hobbies’ zijn al lang een breed in de laatste jaren beantwoord. En alleen over m’n fietstocht van de laatste dagen praten leek me ook niet alles. Zo halverwege mijn vakantie had ik nog niet echt bedacht om bijvoorbeeld weer zo’n gokkwis te doen. De vakantie werd wel met de dag leuker om het wel te doen. Maar eigenlijk dacht ik daar nog niet over na, waardoor ik me later een beetje in de nesten werkte met mijn gokkwis die inmiddels alweer 5 rondes loopt.

Het domme is dat ik helemaal vergeten was dat ik hier een prijs kon afleveren. Ik zat bij de kwiswinnaar van een paar jaar terug. Gelukkig kwam ik niet erg ongelegen en we spraken af om elkaar over een uurtje in de binnenstad te ontmoeten. Met een locale gids was een aardig pension snel gevonden en ik wilde daar graag mijn fiets en spullen stallen en de 89km van me af douchen. Een uurtje later kreeg ik een mooie stadswandeling aangeboden op plekken waar je niet zomaar komt. Marburg is tegen een heuvel gebouwd met bovenop een groot slot met een gat er in. De eerste keer was ik daar al geweest en ben ik rond dat slot gewandeld. Wat na een flinke klim een prachtig uitzicht opleverde. Deze keer waren het leuke stegen/straatjes met veel traptreden die tegen de heuvel zijn geplakt.

Aansluitend wijn met pizza gegeten bij een Italiaan. Al met al vond ik het erg leuk en gezellig en ben ik blij dat ik aangebeld heb. Als dat niet zo was geweest, dan had ik er natuurlijk niet over geblogd. Ik ben ook wel benieuwd hoe Emigrant dit ervaren heeft en ga dat vast een keer op zijn weblog lezen. Tot nu toe heeft ie het prachtig verzwegen. Inmiddels weet ik van de afgelopen maanden hoe lastig dat is.

De volgende ochtend had ik vanuit het pensionstraatje een prachtige blik op het slot en ik heb er ook alvast een foto bijgeplaatst, die ik de volgende dag met een maximaal inzoomen (3x maar) vanaf een heuvel nam.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie