Mrt-01: 14 Richting Rijn

Vanuit Betzdorf vertrok ik op 26-09-2011 met de Sieg mee stroomafwaarts. Ik had al eens de Siegradweg gevolgd en hield het nu bij de wat grotere wegen met fietspaden. De Sieg mondt bij Siegburg uit in de Rijn en dan zit je aan de onderkant van de agglomeratie Köln-Bonn. Daar ben ik al eens geweest en heb ik geen behoefte aan voor een 2de keer. Nog verder naar het noorden begint het Ruhrgebied, dus nam ik mij voor om west-zuid-west aan te houden. Daarbij wilde ik wel eens Altenkirchen, de hoofdstad van het Westerwald bezoeken.

Ooit wel eens een poging gedaan, waarbij ik door het vele geklim Altenkirchen op een kilometer of 20 miste. Via de grotere 256 zou me dat niet meer overkomen. Zulke wegen klimmen veel minder en hij gaat door Altenkirchen. De drukte viel erg mee, er was goed te fietsen. Ook hier wel een klim om het Siegdal uit te komen, maar dat ging inderdaad veel eenvoudiger. Onderweg zag ik een wegwijzer met een plaatsnaam die maar 1 letter verschilt van mijn oorspronkelijke familienaam. Voor de begin H moet je een P bedenken. Niet dat mijn familienaam (die ruim 200 jaar terug in Nederland flink veranderd is) daar is bedacht. Dit soort plaatsnamen komen door heel Duitsland voor waar bossen zijn gerooid. Mijn stapelbedovergrootvader rooide een stuk bos in de Harz bij Quedlinburg.

Het was wederom heerlijk fietsweer met een graad of 24 in Altenkirchen, waar ik mijn gebaktekort heb aangevuld op een eenvoudig terrasje. Het is er flink dorps met een autovrij centrum. Er zaten nog wat mensen, die iedereen die langsliep kenden. Die stopten dan ook (soms met de elektrische fiets aan de hand) om er een praatje te maken. Uiterst gemoedelijk, waar ik van hou. Bezienswaardig vond ik het stadje niet. Op de stadsplattegrond zag ik dat de Wied door een Altenkirchen stroomt. Die rivier ken ik van Neuwied waar de monding is met de Rijn. Overigens ook een zwaar af te raden fabrieksstadje.

Maar de Wied eerst maar eens een stuk volgen zag ik wel zitten. En dat was geen slechte keuze. De slingerwegen in het dal en later zelfs kloof waren behoorlijk rustig. Hemelsbreed schiet je met dit soort wegen dan ook niet echt op. Ik trof er ook een grote camping met vrijwel alleen Duitse kentekens. Nederlandse soortgenoten weten dit soort fraaie plekken nooit te vinden, die komen niet verder dan de Moezel.

De Wied stroomt tot Neustadt (aan de Wied) naar het westen en slaat dan linksaf richting zuiden. Het leek mij dus beter om ‘rechtdoor’ te fietsen, wat me ergens bij Linz zou doen uitkomen. Waar ik bang voor was, flink klimmen, kwam behoorlijk uit. Maar wel mooi klimmen, met bovenop bij Vettel een wijds uitzicht tot ver over het Rijndal. Bovenop zal het een graad of 22 zijn geweest en hier was de ‘sluierbewoling’ flink dicht. Waarschijnlijk was dit een verzameling fabrieks- en verkeerswalmen die boven het Rijndal bleef hangen. Wind was er vandaag dan ook niet.

De afzink naar Linz was fantastisch, tot een tikkie link. Wel een mooie weg met veel bochten en ik zakte nu veel meer dan ik eerder geklommen was. De Rijn ligt dan ook duidelijk dieper. Met een noodvaart vloog ik door de oostelijke stadspoort van Linz. De auto’s moesten daarvoor rechtsaf en mij leek het leuker om het voetgangersgebied te nemen. Zeker toen ik hun fraaie stadspoort zag. Na de poort maar afgestapt om geen overlast te geven aan de slenterende touristen. Een veelvoud van wat ik in de laatste dagen had gezien. Het winkelstraatje was erg doorsnee, 13 in een dozijntype.

Niet veel verder ging ik de stad uit onder het spoor door en stond ik voor een veerpont. Eigenlijk niet helemaal, de pont lag aan de overzijde en kwam een kwartiertje later. Toen ik daar stond te wachten had ik dus uitzicht vanaf de Rijnkant op Linz en dat is duidelijk minder. In de tijd dat ik er stond denderden een paar grote ertstreinen en wat personentreinen langs. De spoordijk is zo ongeveer over de stadsmuur gelegd, met daarvoor een drukke Bundesweg, wat wij een provinciale weg zouden noemen. Fraai was anders en ik vond het onbegrijpelijk dat hier zoveel toeristen waren. Weten ze dan niet dat Duitsland veel mooiere plekken heeft?

Linz heeft als voordeel dat het tegenover het Ahrdal ligt. Langs de Ahr had ik al eens jaren terug gefietst, hoog tijd om eens te kijken hoe het er nu was. Na een kilometer of 3 klunen door een bedrijvengebied vond ik het riviertje, waarbij een lokale fietsers me op het juiste spoor zette. Om er te komen waren er wat vreemde en vooral drukke oversteken. Maar eenmaal langs de Ahr was het zo simpel als maar kan. Een mooi fietspad zonder ook maar een grote weg in de buurt. Hier waren dan ook heel veel fietstouristen te vinden. Wel allemaal zonder bagage, het type dat op 1 plek blijft overnachten.

Die laatste kilometers in het Rijn- en Ahrdal was het tegen de 30 graden en na het Rijndal brak de zon weer goed door. In Bad Neuenahr had ik er deze dag 98 kilometer op zitten. Het stadje zelf zag er aantrekkelijk uit en een pensionnetje vinden was zo gepiept. Achterom was een fietsenschuurtje waar al 20 fietsen stonden. Een deel van het personeel en de rest van hun gasten. Dit was voor mij de eerste keer dat ik fietsen moest verzetten om die van mij er tussen te kunnen prakken.

Onder het pension was een restaurant, daar heb ik niet gegeten. Tijdens een flinke stadswandeling zag ik dat alle terrassen langs de Ahr mudjevol waren. Niet verwonderlijk met dit uitzonderlijk fraaie nazomerweer. Uiteindelijk werd het een soort theater-bistro aan hun marktplein. Daar werd net de markt afgebroken en gaf een Turkse vader zijn dochtertje fietsles. Op dat terras ving ik nog wat zonlicht op terwijl de meute langs de Ahr het moest doen met de schaduw van flink wat bomen. Ik vroeg of ik er nog kon eten. Er zaten maar een paar mensen te drinken. Een maaltijdsalade was geen enkel probleem. Alleen heb ik zelf maar een paar keer een vol glas wijn opgehaald. De bediening was binnen verhit bezig met een soort vakbondvergadering.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie