Dec-03: Semi-Automatische Fouten
Laatst las ik bij Yukiko een stukje, dat onder ander ging over het om jezelf lachen. Dat overkomt mij regelmatig. Ik doe dan iets onhandigs en zonder dat iemand er bij is (en anders maar wel) lach ik mezelf uit. Heel vaak gaat dat om automatismes.
Bij Yukiko gaf ik het voorbeeld van de snert afgieten. Eigenlijk zou het me bij elke soort soep kunnen overkomen, maar ik maak geen andere soep dan mijn eigen maaltijd snert. Het zit er in dat ik een setje kleine 2 liter kookpannen heb en die gebruik ik doorgaans voor het koken van een overmaatse aardappel, boontjes, bieten of een of andere koolsoort. Dergelijk spul moet aan de kook gebracht worden of een minuut of 10 doorkoken.
Na de kooktijd leg ik het deksel er een beetje scheef op, zodat er een kier ontstaat. Hou de handvaten vast, waarbij de duimen en voor zorgen dat het deksel in de juiste positie blijft en daarna maak ik een kwart slag naar rechts om het browsel te ontwateren (afgieten dus). En als er toevallig eens geen boontjes of dergelijke in rond dobberen maar snert, dan moet ik echt oppassen dat ik daarmee niet dezelfde kwartslag richting gootsteen maak.
Het is voor mij een dubbele grap, want m’n snert is te dik en er gebeurt dus eigenlijk niets. Met dunnere soep zou dat wel anders zijn, maar ik ben dus zo slim om daar nooit aan te beginnen.
Een 2de automatisme fout overkomt me de laatste tijd met het aantrekken van m’n schoenen. Ik heb bedacht dat ik beter eerst mijn broekspijpen in mijn sokken kan doen om zo beter bij mijn veters te kunnen. Niet vreemd, want mijn fiets heeft een open ketting en ik wil niet graag dat een broekspijp tussen de ketting en het voortandwiel komt. Alleen is het wel belachelijk als ik buiten sta met boodschappen tas in de hand en het helemaal niet de bedoeling is dat ik op de fiets vertrek. Dus vond ik me zomaar buiten met die broekspijpen in m’n sokken. Dom, maar leuk.
M’n derde dommigheidje komt veel minder voor. Eigenlijk is het maar 3x gebeurd. 1x een hele set toetsen van m’n toetsenbord en 2x een scheerkop. Aan het schoonzuigen van m’n toetsenbord ben ik daarna maar niet meer begonnen. Wat een geprutst om die dingen uit een stofzak te krijgen. Laatst begon ik toch wel weer mijn scheerapparaat schoon te zuigen. En echt dat doet ie fantastisch.
Ik gebruik daarvoor zo’n opzetstuk met smalle gleuf waardoor de zuigkracht versterkt wordt. Ik weet dat zo’n mesje in de zak kan verdwijnen en hou die dus stevig vast en draai hem langzaam rond. Vaak gaat het helemaal goed, maar nu ging het natuurlijk fout bij het laatste mesje. Die knalde met een noodvaart door de slang en dwars door de flink volle stofzak tot helemaal achterin.
Daar kom je op gevoel niet bij en dus werd het de hele stofzak uitgraven, om daar als laatste uit te komen. De wetten van Murphy worden strikt nageleefd door mijn stofzuiger. Dus wat even snel en halfbakken had gemoeten, duurt zo stukken langer. Had ik het net zo goed beter schoon kunnen maken met het bijgeleverde borsteltje. Je kan er om gaan huilen, maar ik lach mezelf dan toch liever uit.
Na deze keer had ik bedacht dat ik dit probleempje eens flink de nek om zou draaien. Ik kan natuurlijk mijn gedrag aanpassen, maar dat is onbegonnen werk. Dus moest het opzetstuk er aan geloven. Die vreet vanaf nu geen mesjes of toetsen (kan ik nu ook weer eens proberen) op:
Geplaatst op 2012-12-03, in Overmatig en getagd als Automatisme, Dommigheid, Koken, Snert, Stofzuiger, Toetsenbord. Markeer de permalink als favoriet. 14 reacties.
185 Legpuzzels
ximaar 
Murphy is een niet te omzeilen probleem met dit soort zaken…
Ik snap dat van de snert afgieten niet. Je giet toch geen soep af??
Ik heb ook eens een toets van mijn laptop opgezogen (de punt.), en dat was een heel gegraaf in de stofzak. Het bleek uit drie miniatuur onderdeeltjes te bestaan. Maar dat was eens en nooit weer!
Ik zie regelmatig iets op de grond, in het gras, tussen de bladeren, aan voor Iets Engs. Zo heb ik eens een sprongetje achteruit gemaakt voor een blaadje, dat een spitting image was van een groot pad, dat gereed zat op mij te bespringen. En eens zag ik zo’n roostertje voor op de schoorsteen, tegen vogels, aan voor een krab. Hij lag op de grond. En eens zag ik mijn eigen vinger aan voor een vette wurm, toen ik een sinaasappel uit de schil at en een gat in de schil gebeten had waar mijn toen ongeveer 10 jarige vingertje doorheen stak. Die sinaasappel vloog door de lucht! Terwijl hij vloog wist ik al dat het mijn eigen vinger was.
Het is ook heel belachelijk om dan in je eentje de slappe lach te krijgen!
Oh, ik snap het van de snert, laat maar ….. :-)
@Margo: Het hangt er vanaf in wat voor bui ik ben. Echte slappe lach heb ik niet vaak. Op een bepaald moment denk ik het is mooi geweest. Toch moet ik om die soep nog altijd flink grinniken als ik er aan denk.
Die vingerwurm is idd ook geinig. :-)
Dat van de snert vind ik een heel goede reden om om jezelf te lachen. Ik doe het op dit moment ook, hoop er zelfs over te dromen :-)
Margo’s wurmvinger is trouwens ook komisch. Doet me denken aan de aal die in het Zwet achter me aan zwom en me grote angst aanjoeg. Het bleek mijn eigen paardenstaart te zijn.
Als de stofzuiger gebruik omdat soort dingen te reinigen, kan je bijvoorbeeld een oude panty o.i.d. in het mondstuk van de slang stoppen, dit werkt dan als een filter.
@bytheway: Daar zuigt ie zo’n mesje dwars doorheen en zit ik zo weer te graaien in die ballebak. Dit is een gewapende dikke paperclip met plastic coating.
Hahaha, die toetsen in je stofzuiger!
Ik snap het snert afgieten ook niet. Maar ik heb geen verstand van afgieten. Wat ik wel eens gedaan heb, maar dat is echt een eenmalige fout, was een blikje tomatenpuree met een schroevendraaier en een hamer openen. Tot op het plafond…
Je moet ook niet zuigen, maar blazen. Met een busje perslucht bijvoorbeeld.
@Arnoud: Maar dat verspreiden die haarstukjes en stofdeeltjes toch door de hele kamer en moet ik nog meer stofzuigen.
@Mack: Een mooie oplossing voor als Roemer bij jullie langs kwam. :-)
Grappig! Ik lach zelf nooit om mijn stommiteitjes, dat laat ik aan mijn kinderen over. Wel sla ik mezelf voor mijn kop en roep dan theatraal (alsof ik een stukje opvoer): nou ja zeg, waarom doe ik dát nu weer!?. Eergisteren wilde ik serieus de schillenbak vol groen afval in de vaatwasserzetten ipv. het kastje onder de gootsteen. Lachen gieren brullen natuurlijk.
@Mark: Goed dat ik geen vaatwasser heb en geen schillenbak. Het zou mij anders zeker ook kunnen overkomen. Wel ben ik een keer de afstandbediening van de TV kwijtgeraakt, die ik na veel deduceren terugvond in de koelkast.
Dat ik zelf moet lachen is natuurlijk ook wegens gebrek aan kinderen, aan wie jij dat uitbesteedt. :-)