Mrt-22: Jagst en Kocher

Op dinsdag 18 september 2012 (m’n 7de fietsdag) was het wederom schitterend fietsweer; geen wind, de hele dag vel zon en een graad of 23. Vanuit Gundelsheim was het maar een kleine heuvel over en ik fietste langs de Jagst. Dat was deze dag de bedoeling. Na een paar keer om me heen kijken vond ik fietsbordjes met de Kocher-Jagst-Radweg. Dat verwonderde me niets. Langs ontzettend veel Duitse rivieren zijn mooie fietsroutes uitgezet.

Na een kilometer of 25 trof ik op een flinke heuvel een groot bord dat Möckmühl het mooiste gedeelte had van deze fietsroute. Zou kunnen, maar ik bepaal dat liever zelf. Nog geen paar honderd meter treft ik een verdwaalde Duitse fietser van rond de 65. Hij fietste deze route in tegengestelde richting en had en bordje gemist. Was ie zo opweg naar de Neckar? Dat kon ik bevestigen. We raakten aan de praat en hij doet al jaren op mijn manier fietstochten, maar dan met tent en dus veel meer bagage.

Niet veel later reed ik de heuvel af en het oude centrum van Möckmühl in. Het kon niet anders of dit was de plek die al jaren bij mij thuis als puzzel aan de wand hangt. Maar de exacte plek van de puzzel-fotograaf kon ik niet vinden. Ik had ook een plaatje mee moeten nemen, maar had bij vertrek thuis niet bedacht dit jaar naar Möckmühl te fietsen. Die puzzelfoto is waarschinlijk een jaar of 40 oud. De grote bomen kon ik niet meer vinden en zijn waarschijnlijk vervangen door nieuwe of door huizen. Want er was de laatste jaren veel gebouwd.

Toch moest deze plaats het wel zijn. Op de puzzeldoos stond geen plaatsnaam, maar ‘Jagsttal’. In 1998 fietste ik een keer langs de Jagst bij Ellwangen en Crailsheim. Ik nam toen aan dat het een riviertje was dat in de Donau uitmonde. Maar dat had ik duidelijk mis. Hij komt dus in de Neckar uit. Pas een jaar of 4 terug vond ik met fotozoeken wat foto’s in Möckmühl, die er een beetje op leken. Maar het had net zo goed ergens anders aan de Jagst kunnen zijn.

Zeker een leuke plaats, maar het was nog vroeg en ik fietste dus weer verder en bleef de rivier volgen tot in Jagsthausen. Dat was duidelijk een kleinere plaats. Ik vroeg me trouwens af waar de Kocher stroomde, want met de Jagst zou ik weer in Crailsheim belanden. De Kocher stroomt maar een 10-tal kilometers zuidelijker parallel en eindigt eveneens in de Neckar. Ik zag wel dat daar meer plaatsen aan waren, waaronder Schwäbisch Hall dat ik nog niet eerder bezocht had. Dus stak ik ‘eventjes’ een heuvel over en kwam zo in Forchtenberg.

Ook een prachtig stadje tegen een heuvel gebouwd. Ik zag daar een apart ‘uithangbord‘, alleen zocht ik zo midden op de dag nog geen B&B. Langs de Kocher lag net als langs grote delen van de Jagst prachtige fietspaden. Bij Niedernhall (ook een mooi stadje met flinke stukken stadsmuur) trof ik een wasfoto voor Margo. Niet veel verder in Künzelsau zat ik bij een bakker op terras aan de koffie met gebak.

Ik besloot met de Kocher mee te slingeren stroomopwaarts en had daar geen spijt van. De stadjes waren dan wel op, de mooie stukken fietspad duidelijk niet. Het was ook op plekken waar totaal geen autoverkeer kwam. Daar slingert de Kocher duidelijk teveel voor. Na 108 km fietsen kwam ik weer bij een stad die er op leek; Schwäbisch Hall. Het was even zoeken naar het centrum en dat was zeer apart. Ook deze stad was tegen wat heuvel geprakt. Flinke hoogteverschillen tussen de vele vakwerkhuizen en leuke trapstegen.

Door mijn rondkijken was al wat later en een mooie tijd om een overnachtingsplek te vinden. Mijn indruk was dat dat hier wel eens wat duurder kon zijn. Ik had al een aantal grote bedrijven gezien. De information had ik zo gevonden en was zelfs nog open. Volgens hen moest ik hier duidelijk op 60 euro of meer rekenen en zou dat een stuk buiten het centrum zijn of in een aanliggend dorp. Dat vond ik geen verheugende opmerkingen. Ik zei dat het mij allemaal niet zoveel uitmaakte en ik een WC of douche op de gang ook prima vind.

Er werd weer naar het scherm getuurd en plots zei ze; “hier bovenaan om de hoek is nog een eenvoudige 1-persoonskamer voor 30 euro, maar je moet wel even kijken of je dat wat vind.” Vijf minuten later was ik een stukje hoger om de hoek en zag daar een grote drukke weg lopen. Als dat maar geen nachtelijk lawaai oplevert. Verder zag ik een soort voorcafé dat een Turkse uitstraling had. De kamer was achter tussen 2 gebouwen, met zicht op de lift van een behoorlijk duur hotel. Voor deze kamer was geen lift nodig. Het zag er schoongenoeg uit, net als de douche en de WC op de gang. Van lawaai had ik er ook geen last. Het enige dat tegen kon vallen was het ontbijt, maar daar zijn in Duitsland prima alternatieven voor.

Kortom de fiets ging in de bierkelder, want in deze stad kon je beter (trap-)lopen. Na een flinke douchebeurt ben ik daar aan begonnen. Ik was niet de enige die door de smalle straatjes dwaalde. In jaren had ik niet zoveel trapgelopen als binnen een paar uur in Schwäbisch Hall. Echt een geinige bezigheid. Over de rivier waren wat overdekte loopbruggen en het hele centrum was autoluw of autovrij. Dit was duidelijk een onverwacht schot in de roos. Na een paar uur zwalken had ik een pizzakroeg met 2-tafelig terrasje gevonden. Op het kleine besloten pleintje was het tegen negenen nog dik boven de 20 graden.

Niet veel later kwam er een man bij me aan het tafeltje zitten. Ik zat op zijn vaste stamplek, wat trouwens geen probleem was. Ook hij liet een pizza komen, maar had korter plezier van het buitenzitplekje. Er vielen wat druppels en binnen een paar minuten zaten we in het kroeggedeelte verder te eten bij een groot scherm met een of andere voetbalwedstrijd. Buiten was een flinke wolkbreuk losgebarsten. Beide zonder regenkleding hadden we de tijd. Na een dik half uur was het droog en een graad of 10 kouder. Na wat extra pullen voetbalkijkbier ging de stamgast weer huiswaarts en ik klauterde de trappen op naar het hotelletje.

Dat hotelcafé was inmiddels gesloten, maar na 108 km fietsen en flink wat kilometers stadslenteren vond ik dat prima.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie