Apr-05: Over de Bodensee

Op de 11de fietsdag, zaterdag 22 september 2012, sloeg het weer 100% om. Had ik de laatste dagen stralend zonnig weer gehad, nu stond ik op bij een stralende regen. Herfstiger kon het niet en mij was duidelijk dat deze bui de volledige dag zou gaan duren. Toch wilde ik weg, voor mijn bronchitis. Nog een nacht in dit hotelletje leek me niet verstandig. Desnoods 100 meter verder in een ander hotel met betere geluidswering tegen m’n hoestlawaaai.

Gisteren was ik langs een aardig stationnetje gekomen en het leek me verstandig om daar eerst maar eens te kijken. Het was nog geen kilometer fietsen. Ik bleek er de enige te zijn. Alles wat op een stationsgebouw leek was gesloten. De perrons waren er ouderwets laag. Dat gaf geen goede indruk. De typische Duitse vertrekoverzichten hingen er, en ik zag dat er de eerste 2 uur geen trein vertrok. Duidelijk dat ik dit op een zaterdag verzin, doordeweeks waren er meer mogelijkheden.

Een paar uur op dat stationtje rondhangen leek me nix. Ik overwoog om terug te gaan de stad in en daar flink aan de koffie met gebak te gaan. Puur uit tijdverdrijf, want ik was nog vol van het kwartier-oude ontbijt. Tot mijn verbazing hield de regen op en dat bood andere mogelijkheden. Koud was het niet en zeker niet zo koud als de voorgaande ochtenden. Dus besloot ik naar Lindau te fietsen. Dat leek me maar een kilometer of 25, met een riviertje en spoorlijn mee langzaam bergafwaarts. Daar kon ik niet moe van worden en ik weet dat Lindau een mooi groot station heeft en daarbij een bezienswaardige plaats is.

Het fietstochtje was mooi, maar heuvelachtiger dan ik verwachte. De spoorlijn heb ik niet meer gezien. Nu pas zie ik op de kaart wat een prachtige grote slingers die maakt. Zal vast een mooie treinrit zijn. Tot Lindau bleef het droog en na een rondritje en rondloopje over hun fraaie eiland besloot ik alsnog aan de koffie met gebak te gaan, want somber en zwaar herfstig was het nog steeds. Ik vond fraai oud art deco koffiehuis, waar ik met moeite een plekje in kon vinden. Na een kwartiertje liepen er weer paraplugangers over straat. De regen was dus weer begonnen en hield ook daar niet meer op.

Ik nam mijn tijd en sprak er nog wat leuke localo’s, die dagelijks hier hun koffie dronken en krantje lazen. Moeiteloos val ik op in mijn fietskleren en dan zegt iemand snel iets tegen je, wat bij mij vaak op een gesprek uitdraait. Daarna toch maar eens het station (met prachtige ouderwetse hoge hal) opgezocht. Heel veel mensen en vooral erg veel toeristen. Hier vertrokken vooral treinen naar Friedrichshafen, Memmingen en Ulm. Het gebied waar ik de laatste 2 dagen had gefietst.

Een echte lijn langs de Rijn naar Basel is er niet. Dan zou ik in Friedrichshafen een ander boemeltje moeten nemen en dat gaat behoorlijk lang duren. Wilde ik dit wel? Bij het naar binnen gaan kwam ik langs een kade met veel veerboten. Eerst daar maar eens de opties bekijken. Nog geen kwartier later voer ik uit en ging ik over het 3-landenpunt naar Bregenz. Op een veerboot is altijd een leuke ontspannen sfeer en misschien was het aan de andere kant van het meer wel droog.

Ik had op deze manier ook een mooi zicht op hun festspiele-terrein. In 1998 heb ik in Bregenz geslapen toen de festspiele op hun hoogtepunt waren. In de stad kon je alleen eten aan tafeltjes die je deelde met anderen, zo vol was het daar. Dat ik er toen binnen 5 minuten een kamer vond wilde mensen niet geloven. Een aantal had al een jaar van te voren geboekt. Bregenz hoefde ik dan ook niet te zien. Het was er droog, het station stelde weinig voor en het leek me beter om eerst maar een langs het meer Zwitserland in te fietsen.

Het stuk tussen Bregenz en Konstanz door Zwitsersland had ik nog nooit gefietst. Dat was nu ook niet m’n bedoeling, maar een klein stukje daarvan tot de eerste grote plaats in Zwitserland leek me wel wat. Rochrschach was op mijn kaart even groot aangegeven als Lindau, dus daar eerst maar eens naartoe. Die 25km moest door de vlakke Bovenrijndelta goed te doen zijn. Vlak was het wel, maar erg rechtstreeks was het niet. Op een fietsroute was duidelijk CH aangegegeven en ik vond dat ze me alle kanten op stuurden. Dus sneed ik af en liep daarmee vast wegens een gebrek aan bruggen over de Rijnarmen.

Ik kwam dus toch weer op die fietsroute uit en net op de grens met Zwitserland begon het weer te regenen en zelfs zwaar te plenzen. Gelukkig overal dorpjes en plekken om te schuilen. Ondanks dit weer had ik totaal geen last van m’n bronchitis. Het zou goed kunnen dat de hoge luchtvochtigheid vandaag qua gezondheid mijn vriend was. De temperatuur was daarbij stukken constanter dan de voorgaande dagen; ‘s-ochtend iets van 13 en midden op de dag hooguit 15 graden. Toen het wat droger werd kwam ik in slaapstadjes als St Margareten. Langs het fietspad stonden bordjes die naar B&B’s verwezen. De helft vond ik niet en de andere helft was dicht of pas na 17 uur open. Dat terwijl het hooguit een uur of 15 was.

Kortom toen de harde regen overging in zachtere trapte ik weer verder. Rohrschach zou nog hooguit een kilometer of 10 zijn. Het fietsen ging er trouwens slechter, ik mocht niet op alle wegen komen en de fietsroute die hier een stuk over een onverhard landweggetje ging zag ik niet zitten. Dat werd dus zoeken en ik was blij met een overkapping van een verlaten tankstationnetje. Zwitserland kwam op deze manier een stuk armoediger over dan Duitsland.

Toen ik daar de bui afwachtte kwam er een motorrijder die ook geen zin had in de felle regen. Het was een Oostenrijker die blikjes koude koffie bij zich had en met me deelde. Al met al een vreemde dag met teveel regen en die, na 66km rustig-aan dwalen, inderdaad eindigde in Rohrschach. Ik vond het een rare plaats. Een paar tramachtige spoorlijnen midden door de stad en ook hier vond ik het er niet bijster florisant uitzien. In de voorgaande fietsdagen had ik het nog niet zo meegemaakt en in voorgaande vakanties kwam Zwiterland stukken beter op me over.

Naast de treinlijnen was het ook het intensieve autoverkeer dat overal reed. Er was een klein stukje autovrij, maar daar stonden rondom saaie gebouwen waar geen winkel of enige activiteit te bekennen was. Tussen de hoofdstraat en het spoor trof ik 2 hotels. Een zag er erg sjiek en veel sterrig uit. Het is maar de vraag of dat werkelijk zo was, want de ligging tegen het spoor was zeker niet sjiek. 100 meter verder trof ik nog een bord met hotel, maar aan de voorkant kreeg ik de indruk dat die er al een jaar of 10 mee was gestopt. Er waren trouwens meer van dat soort vervallen panden.

Toch zag ik er licht branden en bedacht ik het te bekijken. Achter de deur was een grotere ruimte met een grote tafel waar iemand zat die de administratie deed. Dat was blijkbaar de balie. Ik wilde vragen of er nog andere hotels waren, maar ik had de indruk dat deze wel eens mee kon vallen en besloot een 1-persoonskamer te bekijken die nog vacant was. Naar achter bleek het een behoorlijk groot pand te zijn met overal kamers. Misschien waren het er wel 50, wat je er aan de buitenkant niet aan af zag.

De kamer was eenvoudig, inpandig en had een douche, WC en TV. Schoon was het ook en de prijs van 65 CHF (53 EUR), leek me voor Duitstalig Zwiterland niet gek. Ik was gewend dat ze daar het dubbele van Duitsland vragen voor een vergelijkbare kamer. Overigens beviel die kamer goed qua bronchitis, want ik had er daar vrijwel geen last van. Mogelijk was de luchtvochtigheid hoger of had het gore herfstweer me goed gedaan.

Die avond at ik in een klein café met deur op het perron. Een gezellig tentje, waarbij de uitbater beweerde dat alle groente uit zijn eigen biologische tuin kwam. Ik at er omdat op het perron een bordje stond dat ie rodekool met worst als dagschotel had. Dat eet ik thuis ook af en toe en is geen slechte combinatie. Hij had er gebakken aardappels bij en thuis eet ik het uit gemakzucht vaak met rösti. Wat dat betreft ben ik thuis meer Zwitser dan in Zwitserland. Lekker was het wel.

Ik ging vroeg naar bed en heb flink wat slaap ingehaald, die ik de vorige 2 nachten tekort was gekomen.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie