Mei-31: Het Princetongevoel

Een dikke week terug zag ik onze opperwetenschapper Robbert Dijkgraaf bij De Wereld Draait Door. Inmiddels is hij ook bekend als de heraut voor de wetenschap tijdens de troonswisseling.

Een aardige man die het duidelijk kan vertellen en het allemaal goed op een rijtje heeft. Sinds een jaar is hij verbonden aan de presitigieuze Princeton universiteit bij New York. Hij was daar vol lof over, vooral hoe medewerkers aan die universiteit alle vrijheid kregen en geen werkdruk hadden. Daardoor functioneren mensen beter. In Nederland heeft hij dat schijnbaar niet meegemaakt op die manier.

Zelf ben ik een jaar of 10 terug gestopt met werken. Voor die tijd had ik een baan waar ik ook behoorlijk vrijgelaten werd en ik denk dat vrijheid inderdaad goed is om beter te functioneren en om bijvoorbeeld cratiever te zijn en zo tot betere oplossingen te komen.

‘Bezint eer ge begint’ is wat dat betreft een mooi gezegde dat dat onderstreept. Vaak moet je in het begin iets meer tijd nemen om alles op een rijtje te zetten. Dat kan later veel uren besparen. Mensen die onder druk ‘targets’ moeten halen kunnen die bezinperiode vooraf vaak niet organiseren. Daar is geen tijd voor. Bij mijn werk zaten ze daar niet zo mee. Het waren langlopende projecten en ik had vanwege mijn lage opleiding (voor dat bedrijf) lage loonkosten. Men deed er dus niet moeilijk over als ik in het begin m’n tijd nam en anders trok ik me daar niet zoveel van aan.

Aan voorzieningen ontbrak het me aan niets. Op de projecten kochten we fraaie portable PC’s (later laptops) die ik een jaar gebruikte en dan doorschoof naar de klant. Onder ons kantoor stond een tiental leenfietsen en als ik daar zin in had, dan kon ik op het terrein 4km naar het westen of 5km naar het noorden fietsen. Dat terrein lag tegen en in de duinen van Wijk aan Zee, klein nadeeltje was de luchtkwaliteit en sommige tegelfietspaden waren slecht onderhouden.

Na mijn werk heb ik natuurlijk helemaal het Princetongevoel. Wegens afwezigheid van een partner kan ik zelf bedenken wanneer ik wat doe en of ik het doe. Die vrijheid gaat misschien nog wel verder dan op Princeton, alleen krijg ik er geen cent voor betaald. Maar dat laatste geeft eigenlijk nog meer vrijheid, ik voel me niets verschuldigd aan iemand. Kortom wat Robbert Dijkgraaf beleefd ervaar ik al een hele tijd.

Toch is dat niet het complete verhaal. Ik doe ook al een jaar of 10 vrijwilligerswerk en de laatste weken hakte dat er nogal in. Veel vergaderingen en bijeenkomsten en veel dingen die ik wilde observeren en op papier wil zetten in de PC wil vastleggen en daarna mailen. Die bom barste vanochtend, toen een collega me werk in de schoenen schoof waar ik niet op zat te wachten.

Gevolg was dat ik met mijn tijd in de knel kwam en door een foute druk op een knop het werk van een paar uur kwijtraakte. Dat overkomt me zelden, en het gaf voor mij aan dat ik niet goed in de weer was. Ik maakte een boos mailtje naar de schoenenschuiver en stapte op de fiets om uit te waaien.

Bij Princeton is een prachtig park en de 400 jaar oude Westerhout naast mijn huis zal daar zeker niet voor onder doen. Maar als ik echt wil uitwaaien dan pak ik de fiets en fiets ik een stuk door de duinen. Daar was het fantastisch weer voor. Zonnig en een stevige noorderwind. Staats Bosbeheer had me geholpen door zeer recent een groot deel van het bos bij Schoorl aan Zee te kappen. Daardoor veel meer tegenwind dan ik verwacht had.

Uiteindelijk beland ik dan op een bankje op de brink van Groet met een beker koffie en een volvette moorkop, die ik daar bij een banketbakker haal. Een zeer relexte locatie en alle muizenissen zijn dan ook weer compleet verdwenen. Thuisgekomen heb ik aardig wat dingen gedaan die ik aanvankelijk van plan was en morgen help ik die schoenenschuiver wel uit de brand.

Advertentie