Jul-14: Vliegmatig (1)

Op dit weblog schrijf ik weinig over vliegen en dat is niet zo vreemd. De laatste keer dat ik in een vliegtuig zat was zo’n 15 jaar terug in 1998. Ook die keer was het voor het werk; een retourtje naar een Chicago-aanse staalfabriek. Rond 1990 vloog ik vaker naar Canada en de USA voor vergelijkbare projecten.

Ik kwam er op, omdat Mack een tijdje terug over zijn vliegreisje naar Zweden blogde, eveneens een retourtje dat door de baas (en uiteindelijk de klant) werd betaald. Hij had geen luchtfoto’s gemaakt en zelf heb ik dat wel een paar keer geprobeerd.

De eerste luchtdoop was op mijn 20ste, een heen en weertje Zestienhoven-Beek. Tegenwoordig heet dat Airport-Rotterdam – Maastricht-Aachen-Airport. Veel langere namen, maar de afstand is hetzelfde gebleven. Terminals (wachtruimtes en/of slurven) heb ik niet gezien. Er zal wel iets geweest zijn op dat gebied, maar het was niet nodig om in een 1-propellor vliegtuigje met 7 zitplaatsen te stappen. Dat vliegtuigje was gehuurd door de TH in Delft, waar ik stage liep op de lucht- en ruimtevaartafdeling. Hun eigen vliegtuig was al een tijdje stuk en een paar mensen die er werkten moesten toch vlieguren maken.

Het was tevens een kers op de taart voor de stagiairs. Deze stagiair had daar niet zo’n barre trek in, ik heb behoorlijke hoogtevrees. Maar ik liet me niet kennen en ging destijds voor het eerst de lucht in. Ik wist toen ook al dat vliegen stukken veiliger is dan autorijden. En met 3 piloten (2 van Martinair) en nog 2 andere medewerkers van de TH moest ik me wel veilig wanen. Op de overgebleven zitplaats stond een kratje met drank en broodjes, het was immers een ‘business’-vlucht.

Aan die versnaperingen ben ik maar niet begonnen. Heen en weer was eigenlijk meer op en neer. Het waaide met een windkracht 7 en ergens boven Eindhoven vielen we in een enorme luchtzak. Een soort vrije val van honderden meters. De riemen mochten gedurende de vlucht niet af en dat was maar goed ook, hele tijden hebben we er letterlijk in gehongen. Met zo’n klein vliegtuigje zijn luchtzakken en turbulentie stukken ingrijpender. Een betere luchtdoop kon ik niet krijgen.

Overigens wel prachtig uitzicht over de Maas, die door de laagstaande zon goudkleurig door het landschap slingerde. Helaas had ik geen camera mee. Bij terugkomst werd het nog een beetje penibel. Voor ons moest een vrachtvliegtuig landen en die maakte 3 doorstarten. Door de harde zijwind en de hoge gebouwen kwam dat geval moeilijk aan de grond en wij moesten daar in de lucht op wachten. Wij kwamen later gelukkig wel in 1x aan de grond.

Op die stageplaats werkte ik overigens aan de vluchtsimulator, destijds een gewone cockpit op 3 grote pneumatische cylinders met daarvoor grote beeldschermen gemonteerd. Op dat moment in 1978 waren er nog maar 2 in Nederland. En in die van de TH kwamen dagelijks piloten van wat Nederlandse luchtvaartmaatschappijen trainen. Mijn taak was een betere horizon te maken en dat ging toen nog met analoge elektronica. Omdat die vlucht naar Beek pas aan het einde van de stageperiode was, wist ik voor die tijd al alles over rol- en pitch-hoeken. (Hier een veel nieuwere Delftse vluchtsimulator).

Ik heb er vooral geleerd hoe ambtenaren hun tijd indeelden. Rond 9 uur druppelden de medewerkers binnen. Tot 10 uur koffiedrinken en bijpraten. Om kwart voor twaalf snel het brood naar binnen werken, om tussen 12 en 2 met de schoffels naar de volkstuintjes te rijden. Daarna nog even uitrusten op het werk en tegen 4 uur waren de meesten alweer opweg naar huis. Aardige mensen die ook nog eens veel tijd voor stagiairs over hadden.

Acht jaar later, in 1986 ging ik voor het eerst met een groot vliegtuig mee en kwam ik in aanraking met de grote luchthavens van Schiphol en Toronto. Daar werd overgestapt in een kleiner vliegtuig naar Sault Sainte Marie. Gelukkig vloog een Canadese collega mee die daar woonde en me wegwijs maakte. Echt moeilijk was het niet, maar de eerste keer komt het erg imposant op je af. De jaren daarop ging ik 8x heen en weer over de Noord-Atlantische oceaan. De eerste keer was verreweg de mooiste, omdat de piloot vanwege de kraakheldere lucht bij Groenland zijn kist op de kant gooide voor mooie foto’s.

Ziet hier het resultaat.

Later merkte in dat foto’s door vliegtuigraampjes zwaar tegenvallen. Het dikke kunststof breekt het licht en voor je het weet worden foto’s grijsrozig. Je moet dus echt recht door het raampje een foto nemen en niet onder een hoek. En dat rechtdoor is dus gewoonlijk over de aarde het heelal in, behalve als het vliegtuig netjes op z’n kant vliegt. Deze eerste keer had ik dus met deze piloot geluk, later heb ik dat niet meer meegemaakt.

Deel 2 en Deel 3

Advertentie