Jul-21: Vliegmatig (3)

Vanaf 1995 werd het vliegen een stuk minder. Op dat moment weer meer werk op het kantoor en veel minder in de buitenlandse fabrieken. Neemt niet weg dat ik nog een paar keer naar Brazilië heen en weer ben geweest. Destijds vloog men het rondje Schiphol-Rio de Janeiro-Sao Paulo-Schiphol. In Rio heb ik alleen op de luchthaven gestaan, en heb vandaar in een benauwde ruimte over de stad gekeken. Meer werd het niet.

In Sao Paulo stapten we over op een binnenlandse vlucht naar Belo Horizonte en vanaf daar nog een paar uur met de auto. Sao Paulo hebben we wel beter bekeken. Dat ligt hoger op een meter of 1000 en daarom is het er niet zo warm. Waar we werkten was de temperatuur maar net boven de 20 graden, omdat daar de hoogvlakte op circa 2000 meter lag. Veel plezieriger dan bij Chicago, waar het zomers tot ruim 35 graden in de schaduw was en daarmee 50 graden in delen van de fabriek. In de winter hadden we een paar weken overdag -20 (celsius), zodat er in de fabriek her en der ijs te vinden was.

De luchtvochtigheid was ook prima in Minas Gerais. Wat dat betreft was TaiWan het ergste. Dat tropische eiland had van zichzelf al een luchtvochtighied van gemiddeld 85% en onze waterzuiveringsinstallatie met grote bakken dampend water vulde dat aan tot 100%.

Een van die binnenlandse vluchten in Brazilië was een behoorlijke ramp. Het was een redelijk groot propellor-vliegtuig, waarvan de propellors in onbalans draaiden. Prima voor het vergruizen van galstenen. Maar wij maakten ons meer zorgen over het uit elkaar trillen dan de onweersbui waar we deels doorheen vlogen.

Later ook nog een paar keer naar Kiev gevogen met een overstap in Frankfurt/Main. Van het vliegen weet ik me niets meer te herinneren, maar van de aansluitende autotocht en treinrit des te meer. Tussen dit alles ben ik ook nog een keer voor het werk naar Madrid gevlogen. Daar hadden we een vergadering. Door de file haalden we later net een binnenlandse vlucht naar Oviedo. Gelukkig hadden we alleen handbagage bij ons. We waren nog niet van de trap af of die werd weggereden en de deur sloot. Halverwege het opstijgen zaten we net in de riemen.

Omdat ik veel vloog voor het werk en omdat ik redelijk milieuvriendelijk ben heb ik erg weinig privé gevlogen. Uiteindelijk 1x in 1988 naar Turkije voor een rondreis langs oude steden. Opvallend was dat het eten op die vlucht beter was dan ik op al mijn eerdere vluchten (in de business class) gewend was. Deze vlucht haalde ik overigens ook maar net.

Ik vond het treinstation onder Schiphol een uitkomst. Veel beter dan het zoeken naar de bedrijfstaxi. Dus nam ik voor mijn vakantievlucht natuurlijk de trein. En die kan je redelijk laat nemen, want al dat wachten op Schiphol slaat nergens op. Alleen raakte ik bij vertrek nog even met een buurvrouw in gesprek en had daardoor een trein van een halfuur later. 20 minuten voor het opstijgen reed die trein het station van Schiphol in.

Alles gelukt. Bagage belandde nog in het vliegtuig en na flink wat pierenlopen kon ik in de boardingrij aansluiten, waar ik zo aan de beurt was. Kortom nix aan de hand en ik had het voordeel dat mijn koffer in Antalya als eerste op de band lag.

Voordien deed ik altijd fietsvakanties en nadien ook. Ik merkte dat dat beter bij me pastte. Maar ook bij of beter na 1 van mijn fietstochten belandde ik in Lisabon in een vliegtuig huiswaarts. Ik vond het er veel te warm en nam de laatste dagen meer siesta dan ik fietste. Terugfietsen zat er om die reden niet in, en behoorlijke treinverbindingen tussen Lissabon en de rest van Europa stelden in 1996 niets voor.

De laatste vlucht was er nog 1 naar Chicago in 1998 en sindsdien moeten de vliegmaatschappijen het zonder me doen. Bij elkaar heb ik zo’n 300.000 km gevlogen. Vrijwel evenveel kilometers heb ik in de laatste 48 jaar bij elkaar gefietst. Toch was ik binnen dat bedrijf zeker geen veelvlieger. Sommige collega’s hingen bijna dagelijks in de lucht.

Meer dan die 2 luchtfoto’s heb ik niet. Dwz ik heb wel andere foto’s vanuit vliegtuigen gemaakt, maar dat zijn onherkenbare grijze vlekken. Gelukkig mailde Trijntje me een mooi zonsondergangfoto, die ze dit jaar gemaakt had ergens boven Italië:

Hij staat er inmiddels bij op de Luchtfoto-pagina

Trijntje deed dat met een digitale Canon Powershot. De 2 foto’s die ik eerder ingescanned heb zijn gemaakt met een kleine Pentax Autofocus, die ik in 1986 kocht en filmrolletjes gebruikte. Pas na 2004 kocht ik een overjarige digitale compactcamera van Olympus en die is nog nooit in een vliegtuig geweest.

Deel 1 en Deel 2

Advertentie