Dec-08: Westerwald

Op woensdag 4 september vertrok ik uit Eitorf. Het ontbijt zal wel goed geweest zijn, want daar kan ik me niets meer van herinneren. Het weer was nog fraaier dan de voorgaande dag; 28 graden, een zeer heldere lucht en een vleugje wind. Ik wilde naar het zuidwesten, maar zag de weg naar het zuiden vanuit Eitorf niet zitten, die leek me te druk. Dus eerst maar een stukje langs de Sieg stroomopwaarts en dus richting oost.

Ik had voor de rustige zuidkant gekozen en begreeep na een kilometer of 5 waarom die zo rustig was. Ik liep 300 meter hoger dood in een gehucht op een heuvel. Misschien was ik met een bospad nog verder gekomen, maar mij leek het beter weer terug te gaan en maar voor de noordoever te kiezen. Dat ging niet alleen stukken beter, maar ik kwam ook langs een schitterend witte waterkrachtcentrale(tje) ‘Unkelmühle‘ (uit 1921) net voor het gehucht ‘Stromberg’.

Even later stak ik de Sieg over en had ik een rustigere doorgang door het Westerwald via Leuscheid en Niederrirsen. ‘Rustiger’ is wat zwak uitgedrukt, volgens mij heb ik maar 1 auto op die route getroffen en geen andere weggebruikers. Het voordeel van een weg die flink tussen de heuvels langs de Rirsen omhoog slingert. Steil was het niet.

Ik kwam zo bij Birnbach in Rheinland-Pfaltz op de B8 naar Altenkirchen. De drukte op die grotere weg viel erg mee en naar Altenkirchen was nog maar een klein stukje. Bij Birnbach trof ik wel een betegeld elektriciteitstorentje tegen. Dat type kende ik wel, maar had ik tot dan nog niet voor de lens gekregen. Deze deed nog gewoon dienst, in dit gebied vind je nog erg veel bovenleidingen. Zoveel dat ik een paar kilometer verder weer zo’n gebouwtje zag. Op zo’n moment gaat het unieke er natuurlijk wel van af.

In Altenkrichen was ik al eens geweest en ik wist dat zij een autovrij deel hebben met veel horeca. Ik koos voor een Italiaan en nam daar een grote koffie met een punt appelkruimelgebak. Niet typisch Italiaans, maar ik zat op die plek wel lekker in de schaduw. Vandaar dwaalde ik verder richting Oostenrijk en kwam zo in Hachenburg, een plaats waar ik nog nooit van gehoord had, maar waar veel toeristen te vinden waren.

Niet gek, het is een schattig stadje. De toeristen waren vrijwel allemaal Duitse dagjesmensen, die over een uurtje weer hun reisbus moesten opzoeken. Ik kwam daar achter toen ik op een bankje zat en een vermoeide vrouw naast me ging zitten. Zij en haar man konden de rest die hier rondstruinden van de bus. Ik heb al eens eerder geschreven dat Duitsers erg veranderd zijn. Vroeger moest ik een gesprek opgang trekken en tegenwoordig gaan ze naast mij zitten en kleppen me ongevraagd de oren van de kop. Op het terrasje in Altenkirchen was dat met een localo niet anders.

Het kan ook zijn dat ik er toegankelijker uitzie dan voorheen of dat ik tegenwoordig beter reageer. Ik vind het daarbij ook leuk, maar in deze 2 gevallen hoorde ik weinig nieuws, behalve dat zij net als ik behoorlijk positief in het leven stonden. Maar dat kan natuurlijk aan het schitterende weer hebben gelegen.

Hachenburg smaakte naar meer en toen ik verderop een bordje zag naar Westerburg leek me dat ook wel wat. Toch viel dat wat tegen, behalve dat zij dan weer mooie putdeksels met hun stadswapen hadden. Ik fietste verder richting zuid-oost. Het was me duidelijk dat m’n eerste echte reisdoel 30km te ver was. Het was me ook te warm om nu al 130km op een dag af te leggen. Eigenlijk stevende ik af op Limburg a/d Lahn. Dat was mijn reisdoel niet, daar heb ik al eens overnacht en het gezeur met hun overijverige bisschop hoefde ik niet van dichtbij aan te horen.

Toen ik door Hadamar fietste trof ik er een informatiebord met hotels en B&B’s. Dat aanbod had ik hier niet verwacht. De eerste die ik bekeek was een slager die kamers verhuurde in het centrum. Ik vond het adres, maar van de slager was niets meer te bekennen en aanbellen hielp niet. Het 2de was een hotel met 6 1-persoonskamers tegen een goede prijs. Die zat aan de zuidrand en bleek een schot in de roos. De kamer was goed en niet duur en hoorde bij een Grieks restaurant.

Dat restaurant heb ik vrijwel niet van binnen gezien. Ik hoorde uit mijn kamer aan de achterzijde eetgeluiden. Beneden was een mooie goedgevulde binnenplaats met eters en veel witte beelden van Griekse goden (m/v). Na het douchen ben ik daar ook gaan zitten tot laat in de avond. Wat ik gisteravond in Eitorf niet kon vinden werd me hier in de schoot geworpen. Ik hou van Grieks eten en zat er heerlijk. Na het eten bleef ik er zitten en bierde gezellig verder. Af en toe schoof de waard aan, wat ie bij alle gasten deed. Naast mij zaten gezellige mensen die ook lang bleven hangen.

Ik had dan ook totaal geen behoefte om terug te gaan naar het centrum, dat doorsneden werd door een drukke weg met wat irritante verkeerslichten. Daarbij kwam dat de 95km de langste afstand was die ik tot dan in 2013 op een dag had gefietst. Het was ongemerkt gegaan, maar ik merkte wel dat ik vermoeide benen (love biene) had en liet die dus om beurten op een stoel tegenover me rusten. Tot laat in de avond bleef het ruim boven de 20 graden. Ik waande me dan ook in hartje Griekenland.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie