Jan-03: Rhône-Rijn-Kanaal

Het was inmiddels donderdag de 12 september geworden en ik had me voorgenomen om van Müllheim tot de eerste grote stad in Frankrijk te fietsen, om daar met de trein verder westwaarts te gaan. Mülhouse was die grotere stad en dat was maar een kilometer of 30. Het was duidelijk treinweer, de dag begon miezerig en de vooruitzichten waren zo ver ik wist belabberd. Zo ver ik wist, want de afgelopen avond en ochtend moest ik het zonder TV doen. Maar door het raam kijkend had ik niet echt een kijkkastje nodig.

Er was een mooi fietspad langs een riviertje dat me direct naar de grens of wel in Neuenburg aan de Rijn bracht. Die plaats had ik als gisteren als back-up bedacht als ik in Müllheim niet zou slagen voor een slaapplaats. Hier waren inderdaad wat hotels en het zag er levendiger uit, met erg veel verkeer. Zoveel dat er wegen waren waar de fiets niet op mocht. Voor de fiets waren echter voldoende wegwijzers die me onder de grote wegen door stuurde richting Frankrijk.

Toch ging dat mis. Na 5 km stond ik weer op hetzelfde punt.
Door het sombere weer kon ik me niet op de zon oriënteren en raakte ik met alle bochten flink in de war. Maar de echte boosdoener bleek een wegzijzer te zijn die linksaf naar het oosten wees terwijl ik op die plek rechtsaf naar het westen moest. De 2de keer snapte ik dit nadat ik een bewoner had gesproken die zijn fiets op een auto laadde. Meteen maar even gevraagd of ie de gemeente wilde informeren. Hier hoorde duidelijk een andere wegwijzer aangezien omdraaien niet het probleem zo oplossen. In dat geval zou je tegen een lege achterkant kijken. Hier in en rond Alkmaar maak ik me al jaren druk om fietswegwijzers die volledig fout zijn en hier in Baden-Württemberg werd me weer eens duidelijk waarom dat erg lullig kan uitpakken.

In Frankrijk was het meteen droog en leeg. Veel minder verkeer, alleen reed al het verkeer wel op die ene weg naar Mulhouse. Al snel vond ik een prachtig bospad. Kaarsrecht en die week wat af zodat ik 5 km ten noorden van Mulhouse uit kwam. Vandaar dus linksaf met wat wegen door dorpen. Die wegen hadden allemaal stukjes fietspad in de dorpen en daartussen mocht je weer gewoon op de weg fietsen. Dat fietste duidelijk beter, veel minder kuilen en oneffenheden.

In Mulhouse heb ik even het centrum bekeken en daarna het station. Een prachtig groot gebouw met een duidelijk vertrekbord. Alleen vertrok er geen gewenste trein naar Besançon of Dijon. Het meeste ging naar Straatsburg en het allermeeste betrof een sneltram naar een buitenwijk, die keurig voor de deur van het station stopte. Daar kan Utrecht met hun verplaatste ‘sneltram’ naar Nieuwegein nog wat van leren. Ik vond dus niet wat ik zocht en eigenlijk was het ook niet echt nodig. Na de grens had ik geen regen meer gehad. De lucht was wel flink bewolkt, maar echte regenbuien zag ik niet.

Dus bedacht ik het kanaal van de Rijn naar de Rhöne op te zoeken, aangezien die een mooi fietspad heeft. Dat wist ik van een jaar of 8 eerder, toen ik van Belfort naar Mulhouse fietste. In Belfort of Montbéliard zou ik wel verder kijken, misschien lagen die aan een gunstigere spoorlijn richting Dijon. Het kanaal ging vrijwel langs het station van Mulhouse, het bijbehorende fietspad had ik dus zo te pakken. De flinke westenwind viel wel tegen, maar die zorgde er ook voor dat het droog bleef.

En de route is behoorlijk recht, dus schoot ik lekker op. 17 graden was niet warm, maar wel prima te doen. En eigenlijk viel deze dag me enorm mee qua weer. Halverwege heb ik nog een foto gemaakt van een serie van 7 sluisjes. Helaas ziet een camera dus minder goed en kan je met moeite 3 sluisjes herkennen. Een paar kilometer verder trof ik in Montreux m’n eerste Franse elektricitietsgebouwtje, die moest dus ook maar op de foto.

Dichter bij Montbéliard lag het kanaal in het dal van de La Boubeuse, die later overging in de L’Allan en die stroomt door Montbéliard. Daarna gaat die over in de Saône die in de Rhône stroomt. Het kanaal had dus moeten heten Rhône-Saône-Allan-Boubeuse-Rijn-kanaal. Bij Sochaux verliet ik het fraaie fietspad langs het kanaal en ging ik op zoek naar een hotel. Sochaux is vrijwel een buitenwijk van Montbéliard en ik trof er meteen al een F1 (Formule 1) hotel. Die was tegen de grote Peugeot-fabriek geplakt en vond ik niet erg aantrekkelijk. Iets verder fietste ik langs het stadion van Sochaux Montbéliard in en dat zag er een stuk fraaier uit.

Uiteindelijk vond ik na 110km een Hotel de France die weer gewoon aan het kanaal en het bijbehorende fietspad lag. Dit was een zeer oud statig somber gebouw, met flinke trappen en hoge deuren. Het kon zo gebruikt worden in een horrorfilm. Toch was het van binnen netjes en schoon. Het bed en het sanitair was goed. Op de TV veel buitenland via de satelliet. Voor Franse begrippen en dicht bij grote fabrieken was de prijs redelijk. Bij andere hotel betaal je al snel de helft meer. Daarbij ben je als alleenganger in Franse hotels immer duurder uit daar de prijzen meestal per kamer zijn en niet per persoon.

Leter heb ik het heuveltje in de binnenstad bezocht, daar staat een leuk kasteeltje met veel bijgebouwen. Het uitzicht was al minder omdat het inmiddels donker was geworden. Drie maanden na deze vakantie begreep ik dus dat dit bij een graafschap hoorde en Cristoph van Württemberg (de standbeeldfiguur die ik in Stuttgart op de foto nam) hier met zijn gezin heeft gewoond. Al snel vond ik een Vietnamees restaurant. Ik ben gek op de Vietnamese keuken en wat dat betreft heeft Frankrijk lekkere kolonies uitgezocht.

Na het eten heb ik het station bezocht en zag dat vandaar zeer regelmatig treinen via Besançon naar Dijon gaan. Dat leek me wel wat, want het stuk Doubs tussen Besançon en Dijon heb ik al eens gefietst en ik had nog steeds de indruk dat ik voor beter weer naar het westen van Frankrijk moest.

Begin | Landkaartje | Vervolg

Advertentie