Jan-06: Mindlessness

Ik heb al wat dagen niet geblogd en dat heeft niets te maken met een goed of slecht voornemen. Op dit moment heb ik gewoon weinig aandrang. Ideeën heb ik zat, maar ze zijn allemaal te vaag of onbelangrijk om er iets over te bloggen. Naast ideeën heb ik doorgaans ook een bepaalde drang door de actualitiet bij nodig. En aangezien die ideeën inmiddels flink aan het verouderen zijn neemt daarmee ook de actuele drang af.

Eigenlijk bevind ik me in een heerlijke ‘mindlessness’-state, zonder dat ik ook maar de cursus van Claudia de Breij daarover heb gevolgd. Sterker nog, ik wist niet van het bestaan totdat zij er over begon. Van Mindfulness had ik wel eens gehoord, maar ik vond dat wat te zweverig. Waarschijnlijk ben ik dat doorgaans als je het gewoon vertaald met ‘oplettendheid’ of ‘bewustheid’. Als ik met iemand door een straat loop kan ik allemaal dingen opnoemen die me opgevallen zijn en zegt de ander: ‘Ja, nu je dat zegt …’ Ik zie dat niet als fout of goed en heb er ook regelmatig meer last dan genot van. Er is nix mis met gewoon lekker dom niets doen en het verstand op oneindig zetten.

En ook ik heb dat wel eens zoals de afgelopen dagen. Misschien komt het doordat ik me suf heb laten lullen door diezelfde De Brei of eerder door Herman Finkers. Beide vond ik prima en zeker het bekijken waard. Die ellende begon al een paar dagen eerder met Lenette van Dongen en later kwam nog weer Jochem Myjer. Die laatste moet nog een paar dagen geduld hebben. Ik was er eventjes aan begonnen, maar mijn hoofd stond en staat er nog niet naar. Lenette was iets minder druk, maar ook haar hield ik niet langer vol dan een kwartier. Als ik de rest wil zien, dan moet dat voor 8 januari en die kans lijkt me klein. Jochem doet het nog tot 11 januari, die maakt iets meer kans in de komende dagen.

Wat ik wel zag was een prachtige documentaire over Boudewijn de Groot in Het Uur van de Wolf. Dat programma duurt dan ook anderhalf uur en ik kon het niet in 1 ruk uitkijken en heb er 3x een half uur van gemaakt. Dwz Ik ben met Boudewijn de Groot opgegroeid. Hij brak door toen ik op de Mavo zat en net als veel anderen vond ik het prima muziek. Eigenlijk was er destijds grote verdeeldheid tussen de Beatles- en de Stones-aanhangers. Met beide had ik niet zoveel. Liever de Kinks of iets later Pink Floyd en Deep Purple. Maar Boudewijn mocht ook. Dus aanvankelijk dacht ik ook dat hij een protestzanger was, maar inmiddels vind ik hem al jaren een echte troubadour. Die term viel niet in de documentaire. Wel ging het er over dat je erg lastig tot Boudewijn door kan dringen. Een van zijn kinderen bedacht dan ook dat deze documentaire op niets zo uitdraaien.

Die ‘eenzame fietser’ had het dus mis. Juist dat ondoordringbare maakt het zeer het kijken waard. Een paar maanden eerder had ik Boudewijn met zijn 3 kinderen al bij DWDD zien zitten en spelen en reclamemaken voor deze Idfa-documentaire. Ik wist niet dat die rond de Kerst op TV kwam en ook niet in Het Uur van de Wolf, dat ik nooit zo vaak zie. Gelukkig viel de uitzending me een paar dagen later op en heb ik hem alsnog bekeken.

Na het eerste half uur sprak ik er met een kennis over en zo kregen we het er over dat Boudewijn in de oorlog in Indonesia is geboren. Zijn moeder is snel daarna overleden in een interneringskamp en had een Duitse naam. Kortom die zocht ik maar even op en vond ik niet op Wikipedia maar bij de Knaw. Ze was een danseres en is maar 39 jaar geworden. En met die info keek ik een paar dagen later de de documentaire over Boudewijn af en dat krijgt dan een hele andere lading. Je zou dit een vorm van interactief TV-kijken kunnen noemen. En dat gaat prima met Uitzendinggemist, die je regelmatig even stil kunt zetten om iets na te zoeken. Dit verklaart ook waarom ik steeds meer een hekel krijg aan direct TV-kijken. Je wordt dan gestuurd door de uitzendtijd en dan moet je hoofd er maar naar staan. En die staat voorlopig nog even stevig op ‘Mindlessness’.

Advertentie