Sep-05: Onhandig
Tijdens m’n val schoot het al door me heen; ‘dit wordt onhandig’. Toen ik naar huis liep wist ik het zeker. Qua onhandigheid is er weinig verschil tussen breken of flink kneuzen. Dat m’n gebroken arm niet in het gips hoefde zag ik als kleine meevaller. Toch mocht ik hem niet bewegen en had ik er dus weinig aan.
Dat bewegen liet ik ook snel uit m’n hoofd. Elke snelle beweging doet behoorlijk zeer bij m’n ellebogen en polsen. Die laatste 2 hadden net zo goed de val gebroken, maar zijn nooit gefotografeerd. En dan nog is aan dat setje botten in je pols en hand weinig te ondernemen, zolang alles maar op de juiste plek zit.
De echte onhandigheid begon bij de voordeur. Die kreeg ik wel van het slot, maar niet open. Daarvoor moet je de sleutel iets doordraaien om zo de trekker mee te nemen. En voor dat laatste had ik te weinig kracht. Gelukkig was er een buurman buiten die me meteen assisteerde.
Onhandiger was eten. Met beide handen kon ik m’n mond niet bereiken. Een lange vork, mits goed gedraaid, bood uitkomst. Voor het drinken was een rietje erg handig. Eigenlijk was etenkoken minder lastig dan eten opeten. Ik dacht daarvoor en magnetronmaaltijd in de magnetron te stoppen. Ik had daar nog 1 van liggen, een spinazistampot met gehaktbal. Daarvoor moest nog wel even de stekker in het stopcontact en moest de stekker van de koffiezetter er even uit om ruimte te maken.
De stekker er uit lukte, maar een stekker terug in het stopcontact duwen lukte me totaal niet. Door de randaarde vergde dat teveel kracht. Inmiddels had ik ook bedacht dat ik helemaal niet bij de magnetron kon komen die op m’n koel/vriezer staat. Dus werd het de koekepan op het veel lagere gasstel. Opwarmen van zo’n voorgekookte maaltijd lukte op die manier prima.
Met m’n laptop had ik minder problemen. Die stond nog op m’n bed en heb ik daar een paar dagen laten staan. Slapen ging toch al beroerd omdat maar weinig ligposities probleemloos zijn. Met de muis had ik al snel het schermtoetsenbord gevonden, en die gebruik ik nog steeds. Voor het tikken hoef ik de muis maar minimaal te bewegen, daar die bij mij altijd op de hoogste snelheid staat. Toch werd het vooral Vuelta kijken op de laptop.
De volgende morgen kon ik dus geen koffie zetten, omdat ik die geaarde stekker ook niet meer terug in het stopcontact kreeg. Dat loste ik uiteindelijk op door een verlengsnoer te gebruiken naar een wat verder gewoon stopcontact. Toen moest nog even de vriezer open voor het brood. De deur was geen probleem, maar de la duidelijk wel. Die klemt al een tijdje en nu weet ik hoe belangrijk ontdooien is. Wrikken met een aluminium lineaal bleek de oplossing te zijn.
Plassen lukte me redelijk, omdat ik gelukkig een paar weken terug de boxershorts in de ban had gedaan. M’n rechterarm kon ik een beetje strekken en op die manier lukte het me om m’n lid door (g)een pijpje naar buiten te wippen. Ik zag meer op tegen het poepen. Nou bleef dat gelukkig anderhalve dag uit en toen lukte me al wat meer, zoals een onderbroek laten zakken. Natuurlijk nam het gevreesde gatvegen veel meer tijd en papier. Toch viel het me nog erg mee.
Mezelf wassen ging aanvankelijk ook belabberd. In stukjes en beetjes bij de wasbak. Natuurlijk kon ik in het begin niet overal bij. Erg vond ik dat niet, want de eerste dagen ben ik in huis gebleven. M’n voedsel- en schone was-voorraad was gelukkig ruim voldoende.
Geplaatst op 2017-09-05, in Overmatig en getagd als Medisch, Onhandig, Shit, Wasbak, WC. Markeer de permalink als favoriet. 4 reacties.
185 Legpuzzels
ximaar 
Al doende leert men is een cliché maar een beetje waarheid zit er wel in.
Een lekker plekje te vinden in bed lukte me echter niet,vvan vermoeidheid door het rechtop zitten viel ik in slaap.
Het zal jou, met je gewonde polsen, niet beter vergaan. Een troost:het komt goed.
een heel leerzaam verslag, omdat we allemaal zo’n stekker met randaarde hebben, het is handig te weten die er maar niet zomaar uit te trekken in andere omstandigheden. Als mijn gewoonten duidelijk anders zijn, is je verhaal eerder belastend, op zijn best dwingend tot nadenken. Als je gatveegt met een fles water en twee handen op je rug, tja.. gaat dat ook meevallen? En is er reden om daarover nu al na te denken?
Dat is inderdaad behoorlijk lastig als je helemaal alleen bent. Ik heb eens behoorlijk gekneusde ribben gehad door een val op een betonnen goot. Dan kun je ook nergens iets mee doen zonder dat je de tranen in de ogen schieten van de pijn.
Leuk om de inventiviteit van je brein uit te dagen oplossingen te vinden en te leven met de dag, zo kom je incidenten die op je pad komen telkens beetje bij beetje weer te boven.