Apr-26: Medisch Geval

Laatst vroeg Mack hoe het met me ging. Ik verwees hem naar de vorige aflevering in November en bedacht er weer eens over te bloggen na een volgende PSA-uitslag. Die kwam afgelopen week. Na 3 maanden constant op 0,9 was het nu 1,2. Voor een onbestraalde een prima waarde, maar volgens de uroloog was dit toch echt te hoog.

In Januari was is dus gemeten op 0,9 en bedacht de radio-therapeut dat hij me minder vaak wilde zien. Ik kwam daar om het half jaar en hij wilde me pas volgend jaar januari weer zien. Tussendoor ga ik voor hetzelfde (laat ook alleen de PSA-waarde meten) naar de uroloog en die uitslag was dus een paar dagen terug. Maar die vond de stijging iets minder leuk en wil me over 6 weken weer zien. Kortom tegenstrijdige berichten.

Mogelijk was m’n waarde te hoog omdat ik al een paar weken behoorlijke last heb van hooikoorts (berken hebben ontzettend veel pollen uitgestoten, veel meer dan normaal) met aansluitend astmatische bronchitis. Dat zal niet direct effect hebben op m’n prostaat, maar wel op m’n weerstand. Over 6 weken zal dat gepiep wel voorbij zijn en hoop ik dat de waarde weer wat zakt.

Als het echter verder stijgt, dan zit het natuurlijk niet goed en ben ik benieuwd wat het vervolg zal zijn. Vooralsnog geen enkele medische tip qua bewegen of eten. Ik kan er dus niets zelf aan doen.

Wat dat betreft is botontkalking eenvoudiger. Voldoende stevig bewegen en niet vallen. Dagelijks doe ik wat ochtend gymnastiek en loop ik een kilometer of 8 flink door. De medicijnen moeten dan de rest doen. Het is wel jammer dat na 5 jaar (inmiddels 4) men weer gaat meten hoe het ervoor staat.

Net voordat ik in november naar Portugal ging was er een botmeetsessie bij een vitaminewinkel in de stad. Misschien gaf dat wat aanvullend inzicht. Er werd 2x gemeten en dat kwam in de buurt qua waarde. Een t-score van -3,7 terwijl een jaar eerder via Dexa -4,1 was gemeten. Vertaald, destijds had ik botten van een 82-jarige en nu dus van een een 74-jarige.

Maar toen ontdeke de meetster dat het apparaat op standje vrouw stond. (Niet gek, vooral vrouwen hebben last van botontkalking en bezoeken dit soort gelegenheden.) In standje man had ik opeens een T-score van -0,8. En dat kan dus niet. Het apparaat vertaalde dat met ‘young adult’. Voor boven de 60 is dat zeer onrealistich. Ik had daar ter plekke werk van moeten maken. Volgens mij zijn die hieldingen (net als de Dexascan bedacht door General Electric) echt niet zo slecht. De fout zat in de meetdame. Die wel steeds gel toevoegde, maar vergat om tussentijds het apparaat te reinigen. Alleen was ik het na 3x zat, hoorde nog even de bekende dooddoeners aan en vertrok.

In januari had ik m’n eigen test. In het donker liep ik terug met een doos Hema-tompoezen. Daarbij haakte ik achter een iets verhoogde tegel en ging op dezelfde manier onderuit, waarbij ik destijds mijn arm brak en polsen en andere arm zwaar kneusde. Nu bleef het bij een paar schrammen op de knie, ondanks dat ik de val op dezelfde manier had opgevangen. Alleen zal nu door het meer bewegen (waarbij ook wat armbewegingen zitten) m’n spieren beter de klap opgevangen hebben.

Al met al voel ik me goed en heb ik meer last van dat hooikoortsgedoe, dat dus ook op m’n longen slaat. Dat neemt alweer af. M’n ochtendgym had er wat onder te leiden, maar m’n dagelijkse wandelingen niet.

Advertentie