Apr-18: Pac-Man 0.9

Pac-man is een van de oudste computerspelletjes die ik ken. Pong (tennis voor op TV) was nog ouder. Ik vond Pac-man een irritant spelletje en was er snel klaar mee.

Maar tegenwoordig speel ik het weer elke dag. Als ik een rondje loop, dan probeer ik iedereen ruim te vermijden. Nix 1,5 – 1,8 (6 foot) of 2 meter. 5 meter komt eerder en dat is prima te doen. Als er iemand op me af komt, dan steek ik de straat over en ga verder op de stoep aan de overzijde. Als daar iemand loopt, dan neem ik een stukje rijbaan tussen de geparkeerde auto’s. Veel 30km-straten zijn hier al erg rustig en nu dus helemaal.

Met sommige paden door De Hout is het wat lastiger. Een aantal zijn smaller. Als daar iemand loopt, dan neem ik een pad dat daar haaks op staat. In de supermarkt bedenk ik op de zelfde manier dat ik geen spookjes (medeklanten of vakkenvullers) tegen het lijf mag lopen. Bij de krappe straatjes in de binnenstad pak ik het net zo aan. In het uiterste geval ga ik terug en neem dan een andere route. Kortom ik ben echt aan het Pacmannen en op die manier is het nog leuk ook.

Wel groet ik netjes de mensen die ik ontloop met een klein handgebaar. Dan snappen ze dat het niet persoonlijk bedoeld is. Vaak krijg ik een leuke reactie naar m’n hoofd, ook al omdat ik het met opzet een beetje overdrijf. Het gevolg is wel dat anderen het ook gaan doen en mensen in m’n omgeving flink afstand houden.

Ik loop al wat jaren elke dag een paar flinke rondjes. Is goed tegen m’n botontkalking en ik voel me er goed bij. Heeft ook zeker m’n weerstand verbeterd. Omdat ik altijd al alleen loop, hoef ik niet zoveel aan m’n routines te veranderen. Punt is wel dat ik voorheen veel trottoirs en paden door de parken voor mezelf had. Op bepaalde tijden zag ik wat hondenuitlaters. Die tijden vermeed ik dan ook. Nu lopen er veel meer mensen en die ontwijk ik dus liever op de Pacmanmanier.

Nu deed ik al jaren nog iets anders. Dat zit er zo ingebakken dat ik daar niet eens meer bij nadenk. Ik doe al jaren iets waar radio-columniste Ellen Deckwitz een paar dagen terug mee aan kwam zetten; verkeersregels voor voetgangers of beter voetgangers moeten aangeven wat ze gaan doen. En idd ik steek al jaren m’n hand uit naar rechts, als ik rechtsaf ga. Steek ook m’n hand uit naar voren als ik rechtdoor ga op een zogenaamde uitritconstructie. Als voetganger heb je dan voorrang, maar veel automobilisten moet je daar dus een handje aan herinneren.

Het is vooral handig bij een paar zebrapaden. Ik loop dan aan de linkerkant van de weg mee richting een zebrapad en door m’n rechterhand uit te steken geef ik aan dat ik die zebra over wil. En echt automobilisten stopen tegenwoordig al voordat ik bij het zebrapad ben. Met dat Pacmannen steek ik ook regelmatig m’n hand uit om aan te geven wat ik van plan ben.

Ooit begon ik met dat handuitsteken op plekken waar fietsers dat doorgaans vergeten. Die denken dan; ‘Oeps ik heb m’n hand niet uitgestoken, waar die voetganger het wel netjes doet.’ Of het echt helpt weet ik nog altijd niet. Maar aan de andere kant is het ook een prima lichaamsbeweging en dat sluit goed aan bij m’n loopdoel. Andere wandelaars zie ik nog niet hun hand uitsteken. Deckwitz en ik hebben nog maar weinig wandelaars op dat idee gebracht. Maar toch zag ik een paar dagen terug iemand die voortgeduwd werd in een rolstoel en bij elke bocht z’n hand uitstak.

Advertentie