Nov-21: Mijn Wegstreepkeuzes

Twee weken geleden blogde Leo onder de titel ‘Stel dat…‘. Daarbij gaf ie aan dat een deel van zijn loopbaan te maken had met toevalligheden. Ik heb duidelijk andere keuzes gemaakt en doe dat nog steeds. Wel lokte zijn verhaal een flinke reactie bij me uit en al schrijvende leek het me wel wat om die reactie later een beetje beter uitgewerkt op m’n eigen blog te plaatsen. Dus bij deze.

Tot ongeveer m’n 14e wilde ik vrachtwagenchauffeur worden. Reed vaak mee met vrachtwagens en wilde wel wat van de wereld zien. M’n voorouders waren binnenvaartschippers en m’n jongste broer is idd vrachtwagechauffeur geworden. Ik niet. Ben niet eens aan een rijbewijs begonnen. Werd zo rond m’n 14de (rond 1971) al gegrepen door het milieu en hoe onze voorouders daar een zootje van hadden gemaakt en roofbouw op grondstoffen hadden gepleegd.

De Club van Rome kwam toen ik het nieuws met enorm sombere voorspellingen. Zo zouden de grondstoffen als kolen, olie en gas op zijn rond het jaar 2000. De lucht zou dan ook zo vervuild zijn dat je niet goed meer buiten kon leven. En dat was nog niet eens het slechtste scenario. In die tijd was ook Hadimassa op TV en die staken er flink de draak mee. In dat programma doken ook Van Kooten en de Bie op, maar Ton van Duinhoven was toen nog veel bekender. Vond het leuk om naar te kijken en het heeft zeker bijgedragen aan m’n kijk op de wereld.

Dat deden overigens ook de internationale omroepen van o.m. Finland, Canada, Turkije en India. Ik luisterde erg veel naar de kortegolf, om wat andere geluiden te horen dan dat wel in NL voorgeschoteld kregen. De Koude Oorlog was vooral een propaganda oorlog en Nederland liep wat mij betreft teveel achter de Amerikanen en vooral de onbetrouwbare Britten aan. Veel schoot ik er niet mee op, behalve dat m’n Engelse woordenschat er enorm op vooruit ging.

Halverwege de Mavo koos ik niet voor wat ik wel wilde (ik had geen idee en dat is nog altijd zo), maar liet ik vallen wat ik niet wilde. Op de Mavo sneuvelden Frans en boekhouden als eerste. Vond er niets aan en wist niet wat ik er later mee moest. Het had ook duidelijk met de leerkrachten te maken, die ik saai vond en die hun vak slecht verkochten. Als personen had ik niets tegen ze, maar als leraar vond ik ze uiterst matig.

Aardrijkskunde en geschiedenis schrapte ik een jaar later ook. M’n decaan (tevens de leraar Frans) vond dat jammer omdat ik een 10 stond voor aardrijdkunde. Hij vond dat ik wiskunde moest laten vallen. Daar stond ik maar een 7 voor. Niet vreemd, want ook voor dat vak leerde ik totaal niet. Wiskunde leek mij juist een heel nuttig vak en met aardrijkskunde kon je hooguit leraar aardrijkskunde worden. Liet dan ook weten dat ik niet in zijn advies meeging. Hij was voor mij niet alleen zwak als leerkracht, maar ook als decaan. Voor dit soort keuzes hoefde ik ook niet bij m’n ouders aan te kloppen. Zij doorliepen alleen de lagere school en gingen daarna meteen aan het werk. Met mijn moeder kon ik er wel over praten, maar de keuzes liet ze aan mij over.

Al met al hield ik het pretpakket wiskunde, natuurkunde en scheikunde over. Daar hoorde helaas (naast het verplichte Nederlands en Engels) ook Duits bij. Met Duits had ik ook niets, maar je had het nodig als je later naar de MTS wilde. Belandde daardoor dus op die school en wel aan de elektro-kant, omdat ik met mechanica nog minder had. Vond dat vonkentrekken ook niet echt interessant.

Door m’n goede wiskundecijfers mocht ik een jaar later door in informatica, wat stevast elektronica werd genoemd. Vond ik veel leuker. Had uiteindelijke een mooi stageplaats op het lab van Shell in Amsterdam en die wilden me graag hebben. Ik zag het forenzen niet zitten, net zo min als verhuizen. Daarbij had ik te kort verslagen gemaakt. Loste ik op door een baan te zoeken dichtbij (Obdam, 10km fietsen). Dat zorgde er voor dat een aantal verslagen plots dubbel telden. Precies de bedoeling.

De diensplicht ging inmiddels ook niet door. Werd goedgekeurd, maar de helft van de keuring heb ik niet gehad. Tot dan toe had ik me voorgenomen om een eventueel rijbewijs maar in diensttijd te halen. Dan zou ik er toch nog iets nuttigs doen. Dat plannetje ging niet door. Mogelijk omdat ik toen al een overtuigd pacifist was. In een gesprekje gaf ik dat aan. Mijn stelling was dat legers niets kunnen uitrichten tegen terreur. (Eind jaren ’70 werden wekelijks vliegtuigen gekaapt.) Volgens mij kon je het leger hooguit inzetten bij een overstromingsramp. Dat leek me wel nuttig. Voor de rest zag ik het nut niet. En toen riepen ze me niet meer op. Kreeg maanden later een brief dat ik goedgekeurd was, maar dat ze me niet wilden hebben.

Dat Obdamse tekenbureau stuurde me naar Mobil in Amsterdam-West en later naar een internationale dochter ESTS van Estel (Hoogovens-Höchst) in Velsen. Het was niet duidelijk wat dat bedrijf precies zocht. En omdat ik niet in de standaardvakjes elektro of mechanica paste werd ik er op afgestuurd. Na wat tekenklussen begon ik daar industrieel te programmeren van PLC’s. Ik had inmiddels bonje gekregen met de directeur/alleenheerser (had de afmeting van burgemeester Bruls, maar dan 2 koppen kleiner) van dat Obdamse tekenbureau en wilde niet dat ie nog geld aan me verdiende. Geen probleem, want ESTS wilde me maar wat graag in dienst nemen.

Op school bestond dat programmeren nog niet. Was er behoorlijk goed in. Was er ook de laagst opgeleide, maar werd door de rest hoogewaardeerd. Het loste meteen een ander probleem op. Ik hoefde niet door te schuiven naar een leidingegevende functie. Zelf accepteer ik moeilijk leiding. Zonder leiding komt er meer en beter werk uit m’n handen. Maar ik wil ook geen leiding geven. Leek me vreselijk. In dat bedrijf kwam dat mooi uit. M’n ‘baas’ kon maanden weg zijn, waardoor ie niet voor m’n voeten liep. Was er dan ook heerlijk autonoom.

De aanpak van hun projecten was op m’n lijf geschreven. Met een klein groepje ontwierp je iets en later mocht je dat zelf bij de klant in bedrijfstellen. Ik kwam met hoge cijfers van de MTS en had daarna een goede kans op de HTS gemaakt. De rest van mijn klas heeft dat allemaal gedaan en een HTS-diploma of meer gehaald. Ik had echter geen zin in verder leren en wilde ook niet m’n hele leven in een kantoor doorbrengen.

Dat in bedrijfstellen was bij klanten in o.m Frankrijk, GBR, USA en Taiwan. Daar liep ik maanden door hun staalbedrijven. Deed ik ook lekker wat met m’n handen en loste ik storingen op. Tijdens dat kortegolfluisteren puzzelde ik veel leg. Had daardoor erg veel geduld gekregen en kon goed dingen vanuit een andere hoek bekijken. Voor dat bedrijf heb ik achterlijk veel gevlogen naar het Verre Oosten, Noord- en Zuid-Amerika, maar ook wekelijks maar Noord-Engeland. Vond het allemaal leuk, behalve het lange wachten op luchthavens.

Het idee van van vrachtwagenchauffeur was iets van de wereld te zien. Via mijn wegstreeproute gebeurde dat ook duidelijk, zonder dat ik ook maar ergens in de file stond. Milieumatig kon ik het ook verantwoorden. Onze fabrieken en appaarten zorgden voor minder luchtvervuiling, energiebessparing en terugwinning van grondstoffen. Ben inmiddels een jaar of 20 gestopt en heb in die tijd nog maar 1x gevlogen om iemand te helpen met een geleidehond.

Eermaands zal ik een vervolg schrijven over de periode na 2000 en ook nog iets over m’n vakantiebaantjes. Bij dat laatste zat wel een enorme toevalstreffer.

Advertentie