Apr-13: Epoloog

Op 25 september had ik dus besloten om met de trein naar huis te gaan en mijn 13-daagse fietstocht in Laufenburg na 1244 kilometer te beëindigen. Allereerst flink ontbeten en vervolgens nam ik het boemeltje van 10 uur naar Basel. Op dit lijntje waren alleen maar boemeltjes en Basel Bad (het Duitse Bundesbahn-station in Basel) was maar een kilometer of 40. Uit de automaat had ik alleen een enkeltje naar Basel Bad genomen en de fiets mocht hier gratis mee.

Na een klein uurtje en 15 stationnetjes kon ik op Basel Bad verder bedenken wat ik wilde. Mijn opgave had niet alleen met m’n hardnekkige bronchitis te maken, maar ook met het weer en de omgeving. Fietsen rond Basel heb ik vaker gedaan en vind ik verre van aantrekkelijk. Teveel verkeer en erg veel industrie. Dus als ik me goed had gevoeld, dan had ik vanuit Laufenburg ook wel de trein gepakt en dan bijvoorbeeld een stukje Frankrijk in.

Advertentie

Apr-12: Schaffhausen

De nacht van 23 op 24 september had ik weer duidelijk slechter geslapen, omdat ik meer last had van m’n bronchitis. Nu hoefde ik me geen illusies te maken, door dit dorpje reed geen trein. Die keuze was er dus niet. Het weer was er duidelijk wel naar. Het miezerde en regende om beurten. Vies herfstweer dus weer.

Ik stapte op de fiets richting Büsingen, een enclave van Duitsland in Zwitserland. Gewoon leuk om eens te bekijken, omdat ik niet zeker wist of ik hier in 1982 door gefietst was. De kans was overigens erg groot van wel. Om er te komen moest ik na een paar kilometer Duitsland uit en Zwitersland in. Dat stukje Zwitserland was ook maar een kilometer of 4 en vervolgens zat ik in het Duitse Büsingen. Kortom een redelijk rechte weg met 2 grensovergangen, waarbij ik maar bij 1 een iets van een grenspost zag.

Büsingen stelt dus niets voor, maar ze hebben wel een eigen kenteken BÜS. Ze vallen echter gewoon binnen het kreis (regio) van Konstanz. De regen was daar vrijwel over, het bleef alleen zwaarbewolkt en niet eens zo koud. Een graad of 14 zal het geweest zijn.

Apr-06: Langs de Bodensee

Van de kwaliteit van het Zwitserse ontbijt kan ik me weinig meer herinneren, waarschijnlijk was het niet anders dan in Duitsland. Wel weet ik dat het het buffet-systeem was. Ik vind dat prettig als het niet te druk is door bijvoorbeeld een kudde groepsreizigers. Daar was hier zeker geen sprake van. Het enige wat me bij gebleven is was de Filipijnse ontbijtaanvulster. Zij stond de hele tijd aan de zijkant slaafs te wachten totdat er weer iets aangevuld mocht worden. Een soort stewardessen-houding, waarbij ze ook nog eens gekleed was met typisch stewardessen-jasje en -sjaaltje. Ik kreeg daar een beetje de kriebels van omdat het me te koloniaal-onderdanig over kwam.

Het weer viel de 23e september enorm mee. Het was droog en niet zo koud. Ik had al gemeld dat ik voor de verandering beter geslapen had en bedacht deze dag eerst maar eens een echte stad te bezoeken. Dat moest Sankt Gallen worden, dat op een kilometer of 15 lag, iets landinwaarts. Het kon niet anders of die stad lag aan een rivier die in de Bodensee zou uitmonden en langs die rivier zou er wel eenvoudig te komen zijn. Maar door wat grote wegen en fietsroutes waar mountainbikers bij afstappen, liet ik me verleiden door een veel rustigere secundaire weg. Aan de busbordjes zag ik dat die ook naar St.Gallen ging.

Apr-05: Over de Bodensee

Op de 11de fietsdag, zaterdag 22 september 2012, sloeg het weer 100% om. Had ik de laatste dagen stralend zonnig weer gehad, nu stond ik op bij een stralende regen. Herfstiger kon het niet en mij was duidelijk dat deze bui de volledige dag zou gaan duren. Toch wilde ik weg, voor mijn bronchitis. Nog een nacht in dit hotelletje leek me niet verstandig. Desnoods 100 meter verder in een ander hotel met betere geluidswering tegen m’n hoestlawaaai.

Gisteren was ik langs een aardig stationnetje gekomen en het leek me verstandig om daar eerst maar eens te kijken. Het was nog geen kilometer fietsen. Ik bleek er de enige te zijn. Alles wat op een stationsgebouw leek was gesloten. De perrons waren er ouderwets laag. Dat gaf geen goede indruk. De typische Duitse vertrekoverzichten hingen er, en ik zag dat er de eerste 2 uur geen trein vertrok. Duidelijk dat ik dit op een zaterdag verzin, doordeweeks waren er meer mogelijkheden.

Een paar uur op dat stationtje rondhangen leek me nix. Ik overwoog om terug te gaan de stad in en daar flink aan de koffie met gebak te gaan. Puur uit tijdverdrijf, want ik was nog vol van het kwartier-oude ontbijt. Tot mijn verbazing hield de regen op en dat bood andere mogelijkheden. Koud was het niet en zeker niet zo koud als de voorgaande ochtenden. Dus besloot ik naar Lindau te fietsen. Dat leek me maar een kilometer of 25, met een riviertje en spoorlijn mee langzaam bergafwaarts. Daar kon ik niet moe van worden en ik weet dat Lindau een mooi groot station heeft en daarbij een bezienswaardige plaats is.

Mrt-30: Allgäu

Eigenlijk schreef ik gisteren een beetje voor m’n beurt. Ik had wat koorts gehad bij het avondeten en ik had flink gehoest en kon daar lastig door in slaap komen. Toch had ik nog niet echt de conclussie getrokken dat ik bronchitis had. De volgende morgen werd ik wakker en had ik dus toch nog wat geslapen. Zoals beschreven had het bakkertje om de hoek een prima ontbijt. Twee luxe broodjes en een mok koffie voor maar 3 euro. Lekker en ik had er ruim voldoende aan.

Wederom begon het helder en erg koud. Ook nu (vrijdag 21 september) weer een graad of 4 rond een uur of half 10. Ik nam dus alle tijd voor het ontbijt, maar besloot toch verder te fietsen en nu wat directer zuidwaarts. Eigenlijk wilde ik wel een stukje Oostenrijk in, omdat me dat een jaar of 3 eerder goed beviel. Het fietsen ging goed en onderweg had ik geen last van hoesten. De koorts voelde ik ook niet meer. Maar ik deed wel rustig aan, vooral omdat het zo koud was. Daarbij is het een fietsvakantie en geen fietswedstrijd.

Via wat landweggetjes langs de spoorlijn kwam ik in Biberach. Eigenlijk was die plaats moeilijk te missen. Hier was wel een mooi terras in de volle zon en met een flinke koffie warmde ik daar lekker door. De temperatuur steeg wel sneller, waarschijnlijk door de wind die nu uit het zuiden kwam. Op de markt stond een grote podiumwagen van de Bondsdag.

Mrt-29: Over de Donau

Donderdag 20 september begon kraakhelder en enorm koud. Het was niet warmer dan een graad of 4. Dat terwijl ik pas rond een uur of half 10 op de fiets stapte. Het zag er buiten zeer aanlokkelijk uit, maar de lange broek en jas bleven erg lang aan. Als ik ze bij me had gehad, dan had ook nog een flinke tijd de wanten aangehouden. Maar helaas die lagen thuis.

Eigenlijk had ik net als gisteren niet echt een doel, behalve dat ik wat verder naar het zuiden wilde over wegen waar ik nog niet gefietst had. Bij Giengen ging dat eenvoudig, ik was daar nu voor de eerste keer. Maar verderop lagen Ulm, Biberach, Memmingen en Gunzburg en de Donau waardoor en langs ik in het verleden gefietst heb. Allemaal ontwijken was praktisch onmogelijk, ik zou hoe dan ook ergens de Donau oversteken.

Bij Giengen lag het voor de hand om de Brenz verder stroomafwaarts te volgen, maar dat lukte me niet. Op een bedrijventerreintje ontbrak een brug waardoor ik een stuk terug moest of -en daar koos ik voor- iets meer oostwaarts te gaan. Die rivier had ik niet echt meer nodig. Giengen ligt min of meer in het uitgestrekte Donaudal, waar het vlak is met wat hele kleine heuveltjes. Via Hohenmemmingen kwam ik bij Hermaringen overigens toch weer langs de Brenz te fietsen. Ik fietste zo verder tot Sontheim. Daar stond ik in dubio. De Brenz ging hier verder oostwaarts en ik zag toch meer in iets zuidwaarts.

Mrt-23: Brenz-Ommetje

In Schwäbisch Hall viel het ontbijt me enorm mee. Eigenlijk gewoon standaard. Er zat nog een andere pensiongast te ontbijten, maar de rest was al aan de arbeid. Het werd me duidelijk dat dit een pension was voor werknemers en niet voor zakenreizigers of managers. Even later werd m’n fiets uit de bierkelder gehesen via een steile stenentrap en een buitendeurtje van 1,3 meter hoog. In dit soort situaties ben ik blij met een lichte fiets van 14kg en m’n flink ingekorte stuur. Met het originele stuur was dit een stuk lastiger geweest.

De 8e fietsdag begon zonnig en niet veel later lokte dat een laatste foto van Schwabisch Hall uit. Het ‘fietspad’ langs de Kocher had ik zo weer te pakken. Een paar kilometer verder slingerde het riviertje hier zo sterk en lag ie zo uitgesleten diep dat een fietspad erlangs niet meer mogelijk was. Ik werd getrackteerd op wat landweggetjes die flink heuveltje op en heuveltje af gingen. De 50 meter hoogteverschil was daarbij niet het probleem, en het mooie asfalt evenmin. Maar geregeld tot 20% stijgen en dalen en het van hot naar her slingeren deed me besluiten om het op te geven. Dit schoot geen meter op en viel in de categorie hoe houdt men fietsers bezig.

Mrt-22: Jagst en Kocher

Op dinsdag 18 september 2012 (m’n 7de fietsdag) was het wederom schitterend fietsweer; geen wind, de hele dag vel zon en een graad of 23. Vanuit Gundelsheim was het maar een kleine heuvel over en ik fietste langs de Jagst. Dat was deze dag de bedoeling. Na een paar keer om me heen kijken vond ik fietsbordjes met de Kocher-Jagst-Radweg. Dat verwonderde me niets. Langs ontzettend veel Duitse rivieren zijn mooie fietsroutes uitgezet.

Na een kilometer of 25 trof ik op een flinke heuvel een groot bord dat Möckmühl het mooiste gedeelte had van deze fietsroute. Zou kunnen, maar ik bepaal dat liever zelf. Nog geen paar honderd meter treft ik een verdwaalde Duitse fietser van rond de 65. Hij fietste deze route in tegengestelde richting en had en bordje gemist. Was ie zo opweg naar de Neckar? Dat kon ik bevestigen. We raakten aan de praat en hij doet al jaren op mijn manier fietstochten, maar dan met tent en dus veel meer bagage.