Nov-04: Medisch Vervolg

Vier weken geleden blogde ik voor het laatst over m’n gezondheid. Inmiddels mag ik -of beter m’n prostaat- (werk)dagelijks een minuut onder de bestraler bij de afdeling radiologie. Dat gaat nog een week of 4 door. Het gaat zeer punctueel op tijd. Tussen huis-uit en huis-in red ik het binnen 15 minuten. Later kom ik daar op terug als er iets over te melden is.

Deze keer wilde ik het over iets hebben dat me meer zorgen baart. Na de val en armbreuk kreeg ik automatisch een brief thuis omdat ik boven de 50 ben. Of ik een Dexa-scan wilde laten maken om na te gaan of ik last heb van botontkalking. Ik ben vaker gevallen op deze manier, ook voor m’n 50’ste en vaak met dezelfde afloop. De botten in m’n armen zijn onderontwikkeld omdat je daar met fietsen niet veel aan ontwikkeld.

Advertentie

Okt-09: ‘Gezondheids’ Update

Het is alweer een maand geleden dat ik iets over m’n medische situatie schreef. En die is wat veranderd. Van m’n gebroken arm, en gekneusde armen, polsen en handen heb ik vrijwel geen last meer. Het lukt me zelfs weer om groente potjes open te draaien zonder bankschroef. M’n polsen bleven het langst zeuren en ik heb daar nog 2 weken ibuprofen voor geslikt. Ik had bij m’n huisarts aangegeven dat paracetamol bij mij niet werkt. Ik merk er totaal niets van.

Daarop stelde hij ibuprofen voor in combinatie met paracetamol. Dat versterkt elkaar. Maar hij zou ook wat zwaarders aan de apotheek doorgeven. Omdat ik in het begin verre van mobiel was bracht de apotheek netjes de tramadol, het zwaardere middel en geen ibuprofen. Dus probeerde ik de tramadol en daar merkte ik ook niets van. Na een paar keer bedacht ik om tramadol dan maar in combinatie met paracetamol te nemen en dat hielp te goed. Driekwart van de pijn vertrok, maar ook m’n prostaat begon weer te bloeden. Na een biopsie is dat normaal. Alleen was dat inmiddels gestopt en nu begon het weer. Dus een keer geen tramadol en het stopte en een keer weer wel en het begon weer.

Aug-31: Ximaar’s Kermis

In het vorige (kermis-)bericht liet ik al een beetje doorschmeren dat er met mij iets verkeerd ‘liep’. Dagelijks loop ik een paar rondjes om m’n conditie wat te verbeteren. Dat was ook zo donderdag 1 week geleden. Ik had ongeveer 3,5km gelopen en bedacht via de kermis terug te lopen, om te kijken of die uitkijkschijf al was opgebouwd.

Daarbij liep ik over het Luttik Oudorp. Dat is de naam voor een gracht en de kades aan weerszijde daarvan. In de zomermaanden liggen daar leuke bootjes afgemeerd. Deze keer was dat niet anders. Met een paar opvarenden had ik een leuk gesprek. Toen ik verder liep kwam er langzaam een auto achterop rijden. Ik ging aan de kant, zodat ie langs kon.

Feb-11: Lastige Lekken

Het begon allemaal zon 2 weken terug. Rob Hamilton logde over een lastig lek bij Surabaya. Indonesische gasboorders prikten een dik half jaar terug de aarde lek en krijgen sindsdien het gat niet meer dicht. Vanaf dat moment bulkt de aarde er hete modder uit. Zoiets gebeurt vaker, maar zo erg als dit moddergat kwam nog niet eerder voor.

Dit deed me denken aan m’n neef die 25 jaar terug een ereboog bij hun tuiningang wilde plaatsen. Zijn ouders waren 25 jaar getrouwd en de bouwvakkende neef ramde met een grondboor de hoofdgasleiding stuk. Dat was niet zo handig en het leek ons nog een hele toer om precies in die gasleiding te boren.

Een week terug las ik dat de NAM alsnog gas wil winnen onder de Waddenzee en dit met een pijp aan land willen brengen bij Moddergat. Wat een lolbroeken! Nu maar hopen dat het niet zo’n moddergat wordt als bij Java.

Feb-24: ArmZalig?

1969: Ik scheur m’n bovenarm vlakbij m’n elleboog door een val tijdens gymles. In het ziekenhuis wordt besloten om het bot maar helemaal te breken omdat het dan sneller geneest. De arts en een verpleegkundige vinden verdoven niet nodig en trekken getwee m’n arm door midden. Dat deed gruwelijk zeer, die pijn kan ik me nog herinneren. De arm ging daarna in het gips.

Ik ‘mocht’ 3x terugkomen voor controle. Tijdens elke controle werd er een foto gemaakt. Dat klinkt nogal eenvoudig, maar was dat bepaald niet. Een ziekenhuisbezoek ging per bus die 45 minuten door een set lintdorpen rammelde. De afspraken stonden doorgaans voor 13:00 gepland. Elke keer bestond dat uit uren wachten in een zeer grote en vooral volle wachtruimte. Een aantal keren vertrokken we pas na 18:00 uit het ziekenhuis.

M’n arm genas prima en na 4 weken mocht het gips er af, daarna duurde het nog een paar weken voordat ie weer goed meedeed.

2006: Door een douchegeval scheur ik weer m’n rechterarm bij dezelfde elleboog, maar nu op een plek die moeilijk te breken valt. De arts twijfelde over gips of rekverband en door mijn bemoeizucht werd het rekverband.

Voor het hele spul was ik nog geen uur van huis. Dwz eerst via de huisarts die tussen mij en het ziekenhuis in woont. Hij keek ernaar en gaf me gelijk en regelde nog even een ziekenfondsnummer. In het ziekenhuis werd een ID-kaartje (had ik ook nog niet) gemaakt en wat foto’s. Naar die laatsten keek een kundige en vervolgens liep ik met ingepakte arm naar huis.

Na 1 week moest ik voor controle. Ik woon nu zo dichtbij, dat de looptocht -in- langer is dan -naar- het ziekenhuis. In de wachtkamer zitten 4 mensen en ik sta binnen 15 minuten weer buiten (en dus in m’n huis). Het rekverband ging er af en ik moest rustig-aan wat oefenen. De arts zei nog: “Ik zie u over 14 dagen.”

Dus na precies 2 weken stond ik weer bij dezelfde balie. Ik had echter uit de opmerking van de arts moeten begrijpen zelf een vervolgaspraak te regelen. Ik wilde best op een andere keer terugkomen, maar dat hoefde niet. Of ik toch maar even plaats wilde nemen in de wachtkamer. Nu zaten er 3 mensen en werd mijn naam al binnen 3 minuten afgeroepen. De arts was tevreden en ik werd niet meer terug verwacht. De totale tijd die ik van huis was, was minder dan 10 minuten. Kan het nog vlotter?

Binnen 3 weken was dit armklusje geklaard, dus eigenlijk 2 weken sneller dan na die breekpartij.

Ons regioziekenhuis en de klantvriendelijkheid van haar personeel is er in 37 jaar toch wel heel erg op vooruit gegaan. In 2043 (als ik weer m’n arm scheur) mag ik gewoon thuisblijven en worden nanobots per satellietverbinding op m’n arm afgestuurd. Binnen enkele minuten is ie dan genezen.

Feb-03: Onderuit

Gisteren ging ik onderuit .. .. in de douchekamer. Een douchecel is het net niet, omdat er ook een toilet en een wasbak in zit. Badkamer ook niet echt omdat er geen bad in staat.

Doorgaans maak ik direct na het douchen die ruimte schoon met een wisser. Dat deed ik deze keer op m’n hurken, waarbij waarschijnlijk m’n rechterbeen uitgleed en ik ongewenst op m’n rechter onderarm ging zitten. De pijn die ik toen voelde kon ik me goed herinneren van 35 jaar terug. Ik bleek toen een bot in mijn arm gescheurd te hebben.

Toch kon ik deze keer nog de arm bewegen, en voelde ik geen verschillen met mijn linkerarm. Kortom geen uitstekende botten of zo. Het bleef wel zeer doen als ik die arm redelijk snel bewoog. Die acceleratiepijn zou wel iets als een kneuzing of een verrekte spier kunnen zijn.

Na een nacht gewacht te hebben werd het er niet beter op, dus toch maar even bij de huisarts langs. Binnen een uur maakte ik voor het eerst kennis met m’n nieuwe huisarts, hoorde ik mijn nieuwe verzekeringsnummer, werden er 4 foto’s gemaakt in het ziekenhuis en kwamen ze tot de conclussie dat er een scheurtje in m’n onderarm zit.

Eigenlijk had ik geen foto’s nodig om tot die conclussie te komen.

Maar wel razendsnel geholpen door huisarts en het ziekenhuis. Petje af!

En nu maar tikken met m’n linker wijsvinger. Bar lastig! Net als een muis met links bedienen. Mijn links geroerde maaltijd lukte gelukkig ook. Toch is alles beter dan 35 jaar terug, toen moest links schrijven met een balpen. Da’s pas echt lastig voor een rechtshandige.

Toch kan ik bij deze wel verklappen dat ik de komende tijd minder logjes maak en minder reageer. ;-)