Feb-03: Secondary Facts

Advertentie

Apr-05: Over de Bodensee

Op de 11de fietsdag, zaterdag 22 september 2012, sloeg het weer 100% om. Had ik de laatste dagen stralend zonnig weer gehad, nu stond ik op bij een stralende regen. Herfstiger kon het niet en mij was duidelijk dat deze bui de volledige dag zou gaan duren. Toch wilde ik weg, voor mijn bronchitis. Nog een nacht in dit hotelletje leek me niet verstandig. Desnoods 100 meter verder in een ander hotel met betere geluidswering tegen m’n hoestlawaaai.

Gisteren was ik langs een aardig stationnetje gekomen en het leek me verstandig om daar eerst maar eens te kijken. Het was nog geen kilometer fietsen. Ik bleek er de enige te zijn. Alles wat op een stationsgebouw leek was gesloten. De perrons waren er ouderwets laag. Dat gaf geen goede indruk. De typische Duitse vertrekoverzichten hingen er, en ik zag dat er de eerste 2 uur geen trein vertrok. Duidelijk dat ik dit op een zaterdag verzin, doordeweeks waren er meer mogelijkheden.

Een paar uur op dat stationtje rondhangen leek me nix. Ik overwoog om terug te gaan de stad in en daar flink aan de koffie met gebak te gaan. Puur uit tijdverdrijf, want ik was nog vol van het kwartier-oude ontbijt. Tot mijn verbazing hield de regen op en dat bood andere mogelijkheden. Koud was het niet en zeker niet zo koud als de voorgaande ochtenden. Dus besloot ik naar Lindau te fietsen. Dat leek me maar een kilometer of 25, met een riviertje en spoorlijn mee langzaam bergafwaarts. Daar kon ik niet moe van worden en ik weet dat Lindau een mooi groot station heeft en daarbij een bezienswaardige plaats is.

Jan-28: 1472 Fernpass

Vanuit Inzing besloot ik nog wat door te fietsen met de Inn mee stroomopwaarts. Gisteren was me dat goed bevallen, alhoewel die vallei wel erg vlak was. Deze dag (19 september) begon minstens zo vlak en ook hier liep de Innfietsroute weer vooral tussen de rivier en de spoorlijn. Die spoorlijn was overigens akelig rustig.

Dat terwijl ik de trein als 1 van de weinige uitwegopties zag. Als ik helemaal met de rivier zou meefietsen, dan kreeg ik op de grens met Zwitserland een pass van 2200 meter om de oren. Mijn fietscondities was inmiddels prima, maar zoiets ging me nog net wat te ver. En dan is de trein natuurlijk ook een uitkomst.

Voor het weer hoefde het niet, het was heerlijk zonnig. En met 28 graden rond het middaguur zelfs een tikkie te warm. Bij Stams trof ik een mooi klooster met hoge bomen. Ik kon daar lekker in de schaduw zitten en zag dat meer fietsers dat deden. De zonnewijzer boven hun toegangspoort was indrukwekkend en leek me zeer nauwkeurig. Alleen stond de zon er nog niet op en dan heb je er niet veel aan.

Jan-26: 1353 Tirol

Gisteren begon wat grauw met halverwege een korte bui en zon aan het eind van de dag. Vandaag (18 september) bleef die zon volop doorschijnen. Met weinig rugwind en 25 graden was het dan ook pima fietsen. Omdat de fietsroute langs de Inn in Oostenrijk me goed beviel, ging ik daarop nog maar een stukje verder. Dat fietspad ging samen met een grote autoweg, een spoorbaan en de rivier door een uitgestrekte vallei.

Alleen van de bergen aan weerszijde had ik ‘last’. Het vele autoverkeer voltrok zich op een behoorlijke afstand, daar had ik geen enkele last van. Maar die bergen -van zo’n 2500 meter hoog- leken me moeilijk neembaar. Dat hoefde ook niet. Na een kilometer of 18 kwam ik door Rattenberg. Een zeer klein dorpje waar een berg touristen vertoefden.

Jan-20: 1240 Oostenrijk Inn

Gisteren (16 september) was dus een optimale fietsvakantiedag, met maar een smetje. Die rookkamer bleek dus een ware ramp. Alle 1-persoonskamers waren onder het schuine dak. Dat komt vaker voor en het extra traplopen ben ik al een beetje gewend. Wat dat betreft gunstig dat ik maar 10kg bagage heb, die ik over 1 arm kan dragen zodat ik m’n andere hand voor de leuningen kan gebruiken. Maar dakkamers hebben ook een nadeel. De ramen zitten hoog en daardoor wilde deze keer de zware asbaklucht er niet uit. Erg jammer. Ben dus ook een groot voorstander om rokers zo’n toeslag te vragen, dat zij het roken op de kamer zullen laten en dat alleen buiten doen of in een rookzaaltje. Voor zo’n hogere prijs is reden genoeg. 90% van de hotelbranden worden door bedrokers aangestoken en het schoonmaken van zo’n kamer is meer werk. Ik denk ook dat veel uitbaters hun complete hotel rookvrij hebben, want tot Wasserburg had ik er gelukkig geen last van.

Inmiddels was het weer ook behoorlijk omgeslagen. Het was zwaar mistig. De stad kon ik niet meer vanaf de heuvel zien. Op de dikke mist na was het wel droog en besloot ik verder de Inn stroomopwaarts te volgen. Al snel trok de mist op en alleen boven de rivier bleef wat liggen.