Feb-03: Secondary Facts

Advertentie

Nov-03: 0760-Idar of Oberstein?

De volgende morgen kreeg ik ontbijt op de kamer. Dat was geen verassing maar volgens afspraak. De Leuks doen niet aan een eetzaaltje en vinden het makkelijker als de gasten op de kamer eten. Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst op die manier ontbeten heb. Lekker was het wel en ik zat er heerlijk in het zonnetje. Jawel, ook die dag begon stralend.

Niet veel later zat ik weer op de fiets richting Saarburg-centrum om daar de fietsroute langs de Saar op te pikken. Ik vond wel een rustige weg langs de Saar, maar het Saarfietspad waar ik de voorgaande dag op reed bleek niet verder te gaan dan Saarburg. Fietsers zag ik trouwens ook niet meer. Het zal dus wel maandagochtend geweest zijn.

1402-Saarbrücken

Ik was redelijk vroeg terug in het hotel, waardoor ik ruim de tijd had om alle TV-kanelen 20x langs te zappen. Daar had ik een goede reden voor; ik wilde wel weten hoe het met de weersverwachting stond.

Normaal wil ik dat niet weten onder het motto, ik zie wel, of ze hebben het toch vaak mis. Maar na zo’n setje buien in Pirmasens en hier, leek het me zinnig om me er iets meer in te verdiepen. Ik had keuze uit een set Franse en Duistse zenders, en de weerkaartjes waren allemaal eender. Dit regenweer was nog maar net begonnen, het ging nog beroerder worden. De volgens dag zou ‘de bui’ opschuiven zodat ie vrijwel geheel Frankrijk en Duitsland zou bedekken.

Dat is niet mis en ik had de keus uit wachten tot de bui voorbij was, of met de trein naar de Rivièra dan wel naar Achen. Dat wachten zou wel eens een dag of 3 kunnen duren en daar had ik geen behoefte aan. Omdat ik er niet een al te lange vakantie van wilde maken leek de Franse zuidkust me ook geen alternatief. Bleef over dat ik naar Aken wilde. Want rond Aken zou de bui minder dik zijn, en met Aken ging ik weer wat meer huiswaarts. Aken had nog een voordeel, ik kon van daar eenvoudig naar Sint Geertruid fietsen waar mijn zuster en zwager zeer regelmatig kamperen.

De volgende morgen regende het nog steeds. Zover ik meemaakte hoosde het van gisteren 15:22 tot nu 09:58. En er was nog geen eind in zicht. De ochtendtrein naar Saarbrücken was al weg en de volgende ging over een uur of 5. Dus pakte ik alles weer goed in en deed ik die 20km naar Saarbrücken wel even op eigen kracht. Moelijk was dat niet, ik hoefde maar de Saar of de spoorlijn te volgen. De Saar had hier al eens eerder gevolgd, dus werd het de spoorlijn.

Een prachtig dubbelspoor waar geen trein te bekkenen was. Hier had de Europese eenwording nog weinig bereikt. In het Duitse deel kwam ik al weer snel in aanraking met hun prima fietswegwijzers, maar die wilden me allemaal via de Saar naar SB sturen. Dat deed ik dus niet. Op mijn manier ging het ook en ik had het voordeel dat ik bij het hoofdstation van Saarbrücken uit zou komen.

Dat station lag redelijk ver, ik had het idee dat ik SB voorbij fietste en vroeg maar eens raad bij een wandelaar. Ik bleek nog steeds op de goede weg te zijn en was er vlakbij. Een andere tip die hij gaf om af te snijden over het parkeerterrein was minder geslaagd. Ik kwam wel direct op een perron, maar kon vandaar niet bij de loketten of de andere perrons komen. Dus maar weer terug en via een andere benadering lukte het wel.

Nou leek het me wel iets om over Daun te treinen, maar die optie kon de lokettist niet uit het systeem toveren. Ik moest via Trier naar Koblenz en Keulen om in Aken te geraken. Voordeel was dat die trein over een kwartiertje vertrok. Nog een voordeeltje was dat me een mooie tocht door het Moezeldal te wachten stond, naast de tocht door het Saardal waar ik me al op verheugd had.

Met een fiets is het tegenwoordig een genot om in de Duitse RE’s (Regional Expressen) te reizen. Uiterst ruime plekken voor een fiets of 20 en een gelijkvloerse instap. Rolstoelers kunnen hier zonder hulp aanboord karren en vinden er ook nog eens een zeer ruim invaliden-toilet. Dan is het in Nederland maar behelpen.

Nu was het een jaar of 15 terug veel minder gunstig in Duistland en moest iedereen via een hoog trappetje door een smalle deur de trein in. Dat was een gemedder met een fiets en fietstassen. Nou zijn er dus meer ontwerpers die dat maar nix vonden. Bijvoorbeeld de ontwerper van de perrons in SB. Die had de perrons laten verhogen. Dat was inmiddels een domme zet, gezien de meeste treinen nu zo’n lage instap hebben. Van het perron moest ik dus nu een afstap van 15 centimeter maken om de trein in te gaan. Niet dat dat zo lastig was, de toegang bleef even ruim. Het is natuurlijk wel de omgekeerde wereld, en zo hebben rolstoelers op dit station nog steeds assistentie nodig.

Begin met Kaart | Vervolg