Nov-24: De Laatste Stuiptrekking?

Voorlopig wordt dit mijn laatste maandelijke corona-bericht. Probleem is dat de data niet meer goed wordt verstrekt. Landen begonnen al eens per week te berichten en nu is het helemaal speuren naar data die volgens mij flink onvolledig is.

Ik ben geen wappie en wil ook niet corona overmatig opkloppen. Heb ook gemengde gedachtes bij het ontstaan en de vaccinaties. Denk nog altijd wel dat het zonder de vaccinaties circa 3x zo erg was geweest in de rijkere landen met veel kwetsbare ouderen.

Het is ook vrijwel overal op z’n retour. Gaf al eerder aan dat het blijft schommelen rond de 10% van wat het maximaal is geweest. Echt weg lijkt het niet te gaan. Met een beetje meer inzet had dat best gekund, maar we accepteren de huidige situatie zoals wee ook doden en zieken door roken accepteren.

Advertentie

Mei-31: Vogelaarvrij Overdie

Door het blogbericht op Sjoerd’s bVision schoot me te binnen dat ik nog een bericht in de opslag had staan. Ik schreef het op 11 april. Maar omdat ik rond die tijd al voldoende over de stad plaatste moest ie maar even wachten. En dan vergeet ik hem dus bijna.

Drie en twee jaar geleden heb ik al eens geblogd over Overdie als Vogelaarswijk. Eigenlijk was toen al de term veranderd in prachtwijk en later krachtwijk. Neemt niet weg dat Ella Vogelaar het destijds als minister van Wonen, Wijken en Integratie in mijn optiek goed zag. In grote steden verpauperen wijken. Mensen met geld gaan naar een wijk waar het beter wonen is en mensen met minder geld blijven achter waardoor er een neergaande spiraal is. Die wijken zijn er altijd geweest en je zal dit nooit helemaal oplossen.

Dec-29: De Verzekeringsagent

Daar moest ik de laatste weken van het jaar aan denken. Mijn ouders hadden vroeger een verzekeringsagent, iemand die hen hielp bij het afsluiten van een inboedel- of andere verzekering. Hij gaf advies, handelde er in en stak provisies op. Eerst iemand uit de buurt en later iemand van verderweg, omdat dit soort mensen langzaam uitstierf.

Dwz eigenlijk stierf het soort mensen als mijn ouders uit, met een lage opleiding, die goed advies nodig hadden voor dergelijke zaken. Hij nam dan ook de tijd en kwam een paar keer per jaar langs voor advies. Eigenlijk zou je het tegenwoordig een verzekeringsadviseur noemen. Misschien bestaan die nog. Ik heb er geen weet van. Zijn broertje de belastingadviseur bestaat nog wel en eigenlijk zou je deze beroepen best samen kunnen voegen.

Want dat zo’n verzekeringsadviseur nog hard nodig is merkte ik aan kennissen met hun zorgverzekering. Ze verdwaalden moeiteloos in het bos der onbegrensde mogelijkheden en hebben zich (net als veel anderen) eerder een oor aan laten naaien door de reclames van de verzekeraars. Dus moet het goedkoper kunnen en gingen ze te biecht bij zorgvergelijkingssites. En ook daar zijn er al 20 van en ze zijn echt niet allemaal betrouwbaar. Gek werden ze er van en dus werd ik gepolst voor advies.

Apr-06: Bodybook.com

Een week terug kreeg ik een brief van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Ze brachten me op de hoogte dat mijn huisarts een EPD (Elektronisch Patiënten Dossier) van me bijhoudt. Dat wist ik al, hij heeft me daar al een jaar eerder toestemming voor gevraagd. In de brief staat dat ik op verzoek inzage kan hebben bij de huisarts en/of dat die een printout voor me kan maken.

Feb-11: Lastige Lekken

Het begon allemaal zon 2 weken terug. Rob Hamilton logde over een lastig lek bij Surabaya. Indonesische gasboorders prikten een dik half jaar terug de aarde lek en krijgen sindsdien het gat niet meer dicht. Vanaf dat moment bulkt de aarde er hete modder uit. Zoiets gebeurt vaker, maar zo erg als dit moddergat kwam nog niet eerder voor.

Dit deed me denken aan m’n neef die 25 jaar terug een ereboog bij hun tuiningang wilde plaatsen. Zijn ouders waren 25 jaar getrouwd en de bouwvakkende neef ramde met een grondboor de hoofdgasleiding stuk. Dat was niet zo handig en het leek ons nog een hele toer om precies in die gasleiding te boren.

Een week terug las ik dat de NAM alsnog gas wil winnen onder de Waddenzee en dit met een pijp aan land willen brengen bij Moddergat. Wat een lolbroeken! Nu maar hopen dat het niet zo’n moddergat wordt als bij Java.

Jul-10: Alarmerende Hufters

Enkele dagen terug was er een onderwerp in Nova over Amsterdams ambulance-personeel dat lastig gevallen wordt tijdens het hulpverlenen.

Op dit log ga ik niet zo graag in op landelijk en/of algemeen nieuws, er zijn al genoeg loggers die dat doen. Toch is dit een regelbevestigende uitzondering. Deels omdat ik er nog geen logjes over gezien heb, en deels omdat ik wat antwoorden meen te hebben die ze in Nova niet konden bedenken.

In het TV-programma was ook Youp van ’t Hek te gast, die kwam net als de presentator en geïnterviewden niet verder dan dat het ‘hufterig’ was en er iets tegen gedaan moet worden. Wat dat ‘iets doen’ moest zijn wisten ze niet omdat ze de mensen niet begrepen die zich zo hufterig gedroegen.

Het betreft een landelijk probleem, vooral in de grote steden. Volgens 1 van de ondervraagde hulpverleners, tegen alles wat een uniform aanheeft. Een belangrijke groep kwam niet aan het woord: ‘De hufters’. Geen enkele persoon die ook maar een vinger uitgestoken heeft richting hulpverlener mocht zijn of haar gedrag toelichten.

Nu kan ik garanderen dat deze ‘hufters’ ook hun verhaal hebben en dat zij volgens hun eigen inzichten ‘iets goeds hebben gedaan’ . Dat die hulpverleners waar zij mee te maken kregen ‘het absoluut niet begrepen en er een potje van maakten’. Uit mijn directe omgeving heb ik deze geluiden nog niet gehoord. (Terwijl ik tegenover de drukste ambulance-ingang van onze regio woon.) Toch hoor ik wel vergelijkbare geluiden over huisartsen, politie-, ziekenhuis- en bijvoorbeeld school-personeel.

Want al die groepen horen er volgens mij ook bij. Een huisarts die het ‘niet goed doet’ kan zo rekenen op het zeuren om een ‘second opinion’ of een vette klacht via een officiële instantie. Het is ook duidelijk dat dit soort klachten en zelfs rechtszaken sterk toeneemt. Het betreft dan een nette manier om een hulpverlener een duw te geven. Die duw ontvangen sommige hulpverleners inmiddels meer direct in de omgeving van de brancard.

Het is te makkelijk om te stellen dat het alleen om mensen gaat die dronken of onder invloed van drugs zijn. Vooral dronkaards zijn er altijd geweest en toch hielden die zich in het verleden veel meer in.

Het dieperliggende probleem moet naar mijn idee dan ook gezocht worden in het afnemende gezag. Voor mijn ouders stond een huisarts, agent of schoolmeester in hoog aanzien. Aan deze mensen werd in het geheel niet getwijfeld. Dat had te maken met hun opvoeding. Zeven jaar lagere school, daarna direct aan het werk en tussendoor nog een flinke oorlog met daar achteraan een opbouwperiode waarbij je moeilijk achterover kon gaan liggen.

Die ouders vonden het belangrijk om hun kinderen van een betere toekomst te voorzien. Naast het kromliggen om zelf rond te komen werd er nog extra krom gelegen om de kinderen langer naar school te krijgen. Opleiding was dan ook het sleutelwoord voor een betere toekomst.

Die opleidingen zijn er gekomen. Ging in de tijd van mijn ouders een enkeling naar de ambachtsschool en misschien wel HBS, nu is er een veelvoud op de universiteiten te vinden. En met die betrere opleiding nam ook de ‘mondigheid’ toe. Daarbij kwam ondersteuning via radio en TV. Zo zien we bijvoorbeeld al 40 jaar Amerikaanse series waar regelmatig rechtszaken gevoerd worden tegen van alles en nog wat en vooral tegen ‘corrupte’ justitiële en medische instanties.

Bij elkaar is er een sfeer ontstaan van: "Mij maken ze niets meer wijs, als mij zoiets overkomt dan pik ik dat niet". Het lijkt er op dat een langere opleiding in geheel West-Europa voor langere tenen zorgt. En als dat maar langgenoeg doorgaat, dan slaat het ook over richting ambulance-personeel. Misschien hebben zij het langste mogen genieten van respect en begint dat nu over te raken.

Natuurlijk moet er iets tegen deze toestanden gedaan worden. Zo mogen mensen best begrijpen dat een leraar of agent met een veel lagere opleiding dan zijzelf toch goed werk verichten om een maatschappij leefbaar te houden. Omgekeerd mogen de instanties er zelf ook iets aan doen om hun niveau op te krikken.

Bij de politie kwam men er onlangs achter dat een iets hogere opleiding wel handig is. Vooral de dienders op straat zijn van het type MTS-min of VMBO. Daar willen de korpsen dus nu iets aan doen om dit meer in balans te brengen met de rest van de bevolking.

Als het om de hulpverleners en artsen gaat dan denk ik dat zij moeten leren om beter te communiceren. Die huisarts bij mijn ouders hoefde niets uit te leggen, alles ging er in als zoete koek. De huidige hulpverleners moeten duidelijk aangeven wat ze willen en hoe en waarom ze iets gaan doen.

Zo begreep ik uit Nova dat een hulpverlener een slachtofster middels een knijp in de schouder een noodzakelijke prikkel wilde toedienen. Vervolgens interpreteerde de vriend van het slachtoffer dit als ‘ongewenst handtastelijk’ en hij sloeg de hulpverlener voor de vlakte. Ik kreeg de indruk dat de hulpverlener zich niet eerst voorgesteld heeft en gevraagd heeft om ruimte zodat hij zijn werk goed kan uitvoeren. Mogelijk had dat al heel wat ellende kunnen voorkomen.

Betrek anders ook iemand van de omstanders bij het werk, met de vraag wie het slachtoffer goed kent en haar tijdelijk vast wil houden. Zeg dan tegen zo iemand: "Ik ga haar nu knijpen, om haar hartslag weer op gang te brengen". De kans is zeer groot dat de nu meppende vriend meegeholpen had en zich mede verantwoordelijk had gevoeld voor een effectieve hulpverlening.

Het zou mij niet verbazen als die meppende vriend zelf schoolmeester is en klaagt over respect in de klas.

Feb-24: ArmZalig?

1969: Ik scheur m’n bovenarm vlakbij m’n elleboog door een val tijdens gymles. In het ziekenhuis wordt besloten om het bot maar helemaal te breken omdat het dan sneller geneest. De arts en een verpleegkundige vinden verdoven niet nodig en trekken getwee m’n arm door midden. Dat deed gruwelijk zeer, die pijn kan ik me nog herinneren. De arm ging daarna in het gips.

Ik ‘mocht’ 3x terugkomen voor controle. Tijdens elke controle werd er een foto gemaakt. Dat klinkt nogal eenvoudig, maar was dat bepaald niet. Een ziekenhuisbezoek ging per bus die 45 minuten door een set lintdorpen rammelde. De afspraken stonden doorgaans voor 13:00 gepland. Elke keer bestond dat uit uren wachten in een zeer grote en vooral volle wachtruimte. Een aantal keren vertrokken we pas na 18:00 uit het ziekenhuis.

M’n arm genas prima en na 4 weken mocht het gips er af, daarna duurde het nog een paar weken voordat ie weer goed meedeed.

2006: Door een douchegeval scheur ik weer m’n rechterarm bij dezelfde elleboog, maar nu op een plek die moeilijk te breken valt. De arts twijfelde over gips of rekverband en door mijn bemoeizucht werd het rekverband.

Voor het hele spul was ik nog geen uur van huis. Dwz eerst via de huisarts die tussen mij en het ziekenhuis in woont. Hij keek ernaar en gaf me gelijk en regelde nog even een ziekenfondsnummer. In het ziekenhuis werd een ID-kaartje (had ik ook nog niet) gemaakt en wat foto’s. Naar die laatsten keek een kundige en vervolgens liep ik met ingepakte arm naar huis.

Na 1 week moest ik voor controle. Ik woon nu zo dichtbij, dat de looptocht -in- langer is dan -naar- het ziekenhuis. In de wachtkamer zitten 4 mensen en ik sta binnen 15 minuten weer buiten (en dus in m’n huis). Het rekverband ging er af en ik moest rustig-aan wat oefenen. De arts zei nog: “Ik zie u over 14 dagen.”

Dus na precies 2 weken stond ik weer bij dezelfde balie. Ik had echter uit de opmerking van de arts moeten begrijpen zelf een vervolgaspraak te regelen. Ik wilde best op een andere keer terugkomen, maar dat hoefde niet. Of ik toch maar even plaats wilde nemen in de wachtkamer. Nu zaten er 3 mensen en werd mijn naam al binnen 3 minuten afgeroepen. De arts was tevreden en ik werd niet meer terug verwacht. De totale tijd die ik van huis was, was minder dan 10 minuten. Kan het nog vlotter?

Binnen 3 weken was dit armklusje geklaard, dus eigenlijk 2 weken sneller dan na die breekpartij.

Ons regioziekenhuis en de klantvriendelijkheid van haar personeel is er in 37 jaar toch wel heel erg op vooruit gegaan. In 2043 (als ik weer m’n arm scheur) mag ik gewoon thuisblijven en worden nanobots per satellietverbinding op m’n arm afgestuurd. Binnen enkele minuten is ie dan genezen.

Feb-03: Onderuit

Gisteren ging ik onderuit .. .. in de douchekamer. Een douchecel is het net niet, omdat er ook een toilet en een wasbak in zit. Badkamer ook niet echt omdat er geen bad in staat.

Doorgaans maak ik direct na het douchen die ruimte schoon met een wisser. Dat deed ik deze keer op m’n hurken, waarbij waarschijnlijk m’n rechterbeen uitgleed en ik ongewenst op m’n rechter onderarm ging zitten. De pijn die ik toen voelde kon ik me goed herinneren van 35 jaar terug. Ik bleek toen een bot in mijn arm gescheurd te hebben.

Toch kon ik deze keer nog de arm bewegen, en voelde ik geen verschillen met mijn linkerarm. Kortom geen uitstekende botten of zo. Het bleef wel zeer doen als ik die arm redelijk snel bewoog. Die acceleratiepijn zou wel iets als een kneuzing of een verrekte spier kunnen zijn.

Na een nacht gewacht te hebben werd het er niet beter op, dus toch maar even bij de huisarts langs. Binnen een uur maakte ik voor het eerst kennis met m’n nieuwe huisarts, hoorde ik mijn nieuwe verzekeringsnummer, werden er 4 foto’s gemaakt in het ziekenhuis en kwamen ze tot de conclussie dat er een scheurtje in m’n onderarm zit.

Eigenlijk had ik geen foto’s nodig om tot die conclussie te komen.

Maar wel razendsnel geholpen door huisarts en het ziekenhuis. Petje af!

En nu maar tikken met m’n linker wijsvinger. Bar lastig! Net als een muis met links bedienen. Mijn links geroerde maaltijd lukte gelukkig ook. Toch is alles beter dan 35 jaar terug, toen moest links schrijven met een balpen. Da’s pas echt lastig voor een rechtshandige.

Toch kan ik bij deze wel verklappen dat ik de komende tijd minder logjes maak en minder reageer. ;-)