Mrt-31: Poortwachters

Een flink aantal jaren heeft Sjanne ‘Poortwachters’ verzameld. Na 101 stuks is ze er mee gestopt. Een typische staat hier in de binnenstad dicht bij de Grote Kerk:

Advertentie

Jan-21: Bad Bentheim

Begin-december ben ik een paar uur naar het buitenland geweest voor 8 euro 60. Ik had nog een vrijtreinenkaartje en bedacht daarmee naar Oldenzaal te gaan. Sinds enkele jaren kan je daar met een Duits boemeltje de grens over. Het was mooi zonnig weer, maar wel wat koud en heiig. Dat wil zeggen in Bad Bentheim. Onderweg was het in Nederland grauw en in Overijssel reden we door een zware mistbank.

In Oldenzaal was het zoeken naar een kaartjesautomaat voor de Duitse trein. Al snel bedacht ik dat die daar niet stond. Ik heb het eerder meegemaakt dat een Duitse trein een kaartjesautomaat aan boord heeft. Voor de zekerheid nog maar even bij het het restaurant in het stationsgebouw gevraagd en die beaamden dat. (Spoorwegpersoneel is daar niet meer te vinden.)

Jul-03: Onli Lion

Om de een of andere reden heb ik het gevoel dat de Oranje Leeuwinnen zich prima in Lyon thuisvoelen:

Lyon is overigens geen foute of oude schrijfwijze van Lion (Leeuw), maar komt oorspronkelijk van het Keltisch Lugudunon, dat fort of heuvel van de kampioen, krijger of held betekent. Ben ook wel benieuwd wie hier kampioen gaat worden.

Mrt-28: Dordrecht

Ik had al 2x (Mozaiektegel en GEBD met Watertoren) een stukje geschreven over m’n stadswandeling door Dordrecht. Bij deze de rest. Eigenlijk dringt Dordrecht zo voor op Groningen, Leeuwarden en Breda, waar ik vast ook nog over ga bloggen. Een jaar of 37 eerder heb ik een paar keer in de jeugdherberg van Dordrecht overnacht. Toen heb ik de stad ook bekeken, maar duidelijk met andere ogen. Later ben ik er nog een paar keer geweest, maar heb ook toen vrijwel geen foto’s gemaakt. Deze keer dus wel.

Na Breda leek het me leuk om op de terugweg Dordrecht beter te bekijken. De hoofdreden was de Watertoren Villa Augustus, maar daar hoefde het niet bij te blijven. Ik schreef eerder dat ik door een poortje m’n route aanpaste en zo een fraai elektriciteitshuisje zag. Dat poortje gaat naar Hof de Vriendschap. Die heb ik net bekeken via Google Streetview. Een doodlopend straatje dat prima in de Spoorbuurt van Alkmaar zou passen.

Nov-19: Dag-10 Oostwaarts

In Vesoul heb ik de volgende morgen een broodje in zo’n broodjeszaak zonder stoelen gehaald en vervolgens opgegeten in een mooi café waarvan ik de indruk had dat die brodeloos was. Dat had ik mis, ik zag er anderen met succes een vergelijkbaar broodje bestellen. Maar goed dat ik wat achteraf zat, achter een brede pilaar, met m’n broodje in zo’n stokbroodzak. Kortom minder opvallend gegeten omdat ik niet weet hoe vooral de bediening (die daar zowaar ook rondliep) er op zou reageren. Ik zat binnen omdat het terras al vol zat met schijnbaar 1 grote familie. Dus kinderen, oma’s en mogelijk een buurman of -vrouw. Iedere Fransman geeft een bekende man ‘s-ochtends een hand en een vrouw een zoen. Daar kijk ik niet van op. Maar als jonge mannen een opa zoenen, dan is er toch eerder een familieband. Het schoof af en aan en ik had van binnen een mooi uitzicht op deze terrastoelendans.

Net na het geld pinnen zag ik een postbode met e-bike, dus eigenlijk een e-post. Franse postbodes, maar ook prullebaklegers in o.m. Lille gebruiken steeds meer een elektrisch ondersteunde fiets. Gewone fietsers kwam ik deze dag vrijwel niet tegen en ook geen racefietsers of (op deze postbode na) e-fietsers. Ik ging vanaf hier noordwaarts richting Vogezen. Niet dat ik stoer wilden doen door daar dwars overheen te fietsen, maar omdat Luxeuil-les-Bains er tegenaan ligt. Op een foldertje in het hotel had ik begrepen dat dit de meest bezienswaardige badplaats in dit gebied moest zijn.

Oct-11: 0444-Botrange

Het weer was duidelijk beter geworden en het fietsen van de afgelopen dagen viel me erg mee. Dus ging ik maar verder de ingeslagen weg in, ofwel meer zuidwaarts. Alhoewel, toch eerst nog een beetje naar het oosten via Reijmerstok en Euverem naar Gulpen. Daar bezocht ik een ijzerzaak van de grasmaaierspecialist die ik een dag eerder op het kampeerterrein sprak. Hij zei nog; “kom even langs”, dus dat deed ik.

Door de drukte heb ik m’n bezoekje kort gehouden. Zo erg was dat niet, ik had geen ijzerwaar nodig. Vanaf daar dwaalde ik via Partij, Mechelen en Epen Nederland uit en Wallonië in. Daar begon het al goed met een weg die weg was. Mijn vader noemde het wegwerken van kuilen in de weg: ‘De weg ophalen.’ Dat was hier erg letterlijk gebeurd, ben wel benieuwd wanneer ze ‘m weer terugbrengen. Er lag nu alleen een bedding van grof puin. Gelukkig heb ik een hybridefiets met dikkere banden en lukte het me om door het puin te fietsen. Een paar honderd meter verder kon ik weer gebuikmaken van een heerlijk lege asfaltweg.