Dec-10: Ximaar in Vogelvlucht

Bloggen over m’n belevenissen in de Algarve gaat nog wel even duren. Over de vlucht van zaterdag gaat een stuk eenvoudiger. Daar staan geen andere mensen op. Althans die zijn zo ver dat je ze zeker niet kunt herkennen. Deze terugvlucht begon met een half uur wachten op Faro. In de lucht moest eerst nog een plekje vrij komen rond Schiphol.

Er waren toen al 144 vluchten uitgevallen, omdat er door de harde wind maar 1 korte landingsbaan gebruikt kon worden. Doorgaans gebruikt schiphol 2 langere landingsbanen. In de lucht mochten we bij Europoort wederom even in de wacht. Dat werd dus een rondje van de zaak om Den Briel. We vlogen op een dusdanige hoogte dat daar het schudden wel meeviel. Pas toen we echt door de laaghangende wolken zakten, werd de harde tegenwind goed voelbaar. Vanuit dat oogpunt was de landing -met maar 1 stuiter- zeer goed te noemen.

Advertentie

Jul-30: Sloten / Sleat

Elf maanden geleden fietste ik van Alkmaar naar Steenwijk. Al vrij snel schreef ik toen iets over de zuil van Peter Stuyvesant, die ik onderweg zag. Veel later blogde ik over een setje elektriciteitshuisjes in Friesland. Een daarvan stond in het Friese Sloten. Dit Slaet moet je niet verwarren met Sloten bij Amsterdam, waar ook een mooi e-huisje staat met molen.

In het Friese Sloten staat ook een windmolen tegen de stadswal. Hier vind je een tiental foto’s die ik in dit mini vestingstadje maakte. In een ver verleden heb ik dit Sloten al eens bezocht en merkte dat het erg klein is. Je fietst er dus zo doorheen en veel heb ik daar destijds niet bekeken. Bij dit fietsrondje van afgelopen augustus was het juist 1 van m’n doelen. Ik trof het met het prachtige weer.

Jul-21: Vliegmatig (3)

Vanaf 1995 werd het vliegen een stuk minder. Op dat moment weer meer werk op het kantoor en veel minder in de buitenlandse fabrieken. Neemt niet weg dat ik nog een paar keer naar Brazilië heen en weer ben geweest. Destijds vloog men het rondje Schiphol-Rio de Janeiro-Sao Paulo-Schiphol. In Rio heb ik alleen op de luchthaven gestaan, en heb vandaar in een benauwde ruimte over de stad gekeken. Meer werd het niet.

In Sao Paulo stapten we over op een binnenlandse vlucht naar Belo Horizonte en vanaf daar nog een paar uur met de auto. Sao Paulo hebben we wel beter bekeken. Dat ligt hoger op een meter of 1000 en daarom is het er niet zo warm. Waar we werkten was de temperatuur maar net boven de 20 graden, omdat daar de hoogvlakte op circa 2000 meter lag. Veel plezieriger dan bij Chicago, waar het zomers tot ruim 35 graden in de schaduw was en daarmee 50 graden in delen van de fabriek. In de winter hadden we een paar weken overdag -20 (celsius), zodat er in de fabriek her en der ijs te vinden was.

De luchtvochtigheid was ook prima in Minas Gerais. Wat dat betreft was TaiWan het ergste. Dat tropische eiland had van zichzelf al een luchtvochtighied van gemiddeld 85% en onze waterzuiveringsinstallatie met grote bakken dampend water vulde dat aan tot 100%.

Jul-18: Vliegmatig (2)

Na 1986 was er geen houden meer aan en ‘mocht’ ik regelmatig met een Boeing 747 de oceaan over naar O’Hare. Destijds ’s werelds grootste/drukste luchthaven zo’n 30km ten westen van Chicago. Je kwam daar aan op hun Terminal 4, die voor internationale vluchten was. Dat ging via extra brede bussen, want slurven had deze terminal destijds niet. Een zeer armoedig gezicht aangezien maar een kwart kon zitten en de rest als haringen in een ton stond, als ware het een metro in de spits.

Retour was overigens een grotere ramp. Je werd er (met nog 3 747-vluchten naar Europa) opgeborgen in een soort sporthal en moest daar uren wachten eer de bussen voor je vliegtuig je op kwamen halen. De oplossing was om zo laat mogelijk naar deze deprimerende ‘sporthal’ te gaan. Tot die tijd bleef ik de laatste keren rondhangen bij wat ondergrondse bars tussen Terminal 2 en 3. Eind jaren ’90 was eindelijk hun nieuwe Terminal-4 klaar en de laatste keer mocht ik daar voor het eerst per slurf het vliegtuig uit en in.

Jul-14: Vliegmatig (1)

Op dit weblog schrijf ik weinig over vliegen en dat is niet zo vreemd. De laatste keer dat ik in een vliegtuig zat was zo’n 15 jaar terug in 1998. Ook die keer was het voor het werk; een retourtje naar een Chicago-aanse staalfabriek. Rond 1990 vloog ik vaker naar Canada en de USA voor vergelijkbare projecten.

Ik kwam er op, omdat Mack een tijdje terug over zijn vliegreisje naar Zweden blogde, eveneens een retourtje dat door de baas (en uiteindelijk de klant) werd betaald. Hij had geen luchtfoto’s gemaakt en zelf heb ik dat wel een paar keer geprobeerd.

De eerste luchtdoop was op mijn 20ste, een heen en weertje Zestienhoven-Beek. Tegenwoordig heet dat Airport-Rotterdam – Maastricht-Aachen-Airport. Veel langere namen, maar de afstand is hetzelfde gebleven. Terminals (wachtruimtes en/of slurven) heb ik niet gezien. Er zal wel iets geweest zijn op dat gebied, maar het was niet nodig om in een 1-propellor vliegtuigje met 7 zitplaatsen te stappen. Dat vliegtuigje was gehuurd door de TH in Delft, waar ik stage liep op de lucht- en ruimtevaartafdeling. Hun eigen vliegtuig was al een tijdje stuk en een paar mensen die er werkten moesten toch vlieguren maken.

Het was tevens een kers op de taart voor de stagiairs.

Jun-24: Vogelvlucht Nassaukwartier

Vandaag zag ik weer een stukje in de locale krant over te bestellen luchtfoto’s. Af en toe gaat er een vliegtuigje over, die wat foto’s maakt. Via de krant worden die verhandeld. Van mij mogen ze, maar op het internet zijn veel betere luchtfoto’s te vinden. Onder een mooiere hoek en wat dichterbij zodat de huizen herkenbaarder zijn. Het enige is dat deze foto’s in stukjes op het internet staan en er wat geplakt moet worden. Voor de 10 megapixelfoto met mijn huis ergens in het midden heb ik dat hier gedaan.

Ik heb de jpeg-kwaliteit verminderd zodat het fotobestand maar 2 megabyte telt en wat sneller laadt. Ooit dacht men dat bij Webminlog geen grote bestanden geparkeerd konden worden. Met dit logje is die onzin ook weer uit de wereld.

Mei-24: Het Regthuis

De afgelopen dag bezocht ik Het Regthuis in Oudkarspel. Vanwege het mooie weer was ik een lekker rondje aan het fietsen. Toen ik door Oudkarspel reed zag ik bij Het Regthuis een stel fietsen voor de zijdeur en stond die deur uitnodigend open.

Dat leek me wel wat. Een goede schoolvriend is er in 1999 getrouwd en toen heb ik alleen het trouwzaaltje gezien. Ik had me destijds voorgenomen om later een keer langs te gaan, om ook het museum te bekijken. Nu kwam het dus zo uit en ik stapte naar binnen.