Feb-07: Dresden, Bastei en verder

Donderdagochtend 18 september was ik er redelijk vroeg uit en ‘moest’ ik op zoek naar een ontbijt. Het botel serveerde geen ontbijt en in een stad als Dresden is dat totaal geen probleem. Inmiddels wist ik wel dat ik zoiets beter op de oostoever kon zoeken en nog geen 10 minuten later zat ik in een soort bakker met grandcafé. Er naartoe heb ik eerst een foto van het ochtendgloren gemaakt op de plek waar ik de avond ervoor de nachtfoto had genomen. Het ontbijtcafé was dus erg luxe. Ik ging niet voor 1 van de vele ontbijtsoorten, maar koos een uit de kluiten gewassen en zwaar belegd broodje uit met kaas, ham en veel groente. Met een mok koffie had ik daar meer dan genoeg aan en je hoeft zelf niet te smeren. Later kwam er een Duits fietsechtpaar een tafeltje verder zitten, waarbij het tafeltje duidelijk te klein was voor alle meuk (een bordje of 10) die bij hun ‘ontbijtje’ hoorde. Daarbij opgemerkt dat het fraaie tafeltjes waren met daarin oude foto’s verwerkt.

Vervolgens een fotorondje door Dresden gemaakt.

Advertentie

Dec-23: Naar Pappenheim

Op maandagochtend 10 september begon de dag met mooi zonnig weer en een voedseljuf die niet te vinden was. De voorgaande avond werd me verteld dat het ontbijt in de kleine eetzaal op de 3de verdieping was, omdat er niet zoveel hotelgasten waren. Ik vond er stoelen tafels, borden en een radio. Maar voor de rest niemand. Terwijl ik daar toch op de afgesproken tijd was. Ben ook even naar beneden geweest, maar daar was alles dicht en donker. Dus eerst maar inpakken en later nog eens kijken. De situatie was een kwartier later niet anders, maar nu trof ik halverwege een meisje dat in een gangkast rommelde. Zij bleek de eetzaaljuf te zijn en had het ontbijtbuffet toch maar in het eetcafé beneden opgesteld. Helaas had ze daar niet de deur opengezet of ook maar een lampje aangedaan of wat muziek.

Het ontbijt was verder goed en ik was na wat werklui de enige in een groot eetcafé. Ik had ook zo zonder betalen weg kunnen gaan, zo verstrooid was ze en vooral lichamelijk afwezig. Probleempje was wel dat mijn fiets in de keldergarage stond. Nadat ik betaald had vertelde ze me dat de fietsdeur al los was. Ik had dus kunnen vertrekken zonder te worden opgemerkt, zelfs na het nuttigen van het ontbijt.

Als eerste ging ik met de Altmühlradweg naar Pappenheim. Vanaf hier stond dat op elk fietsbordje en was dus niet te missen.

Mrt-23: Brenz-Ommetje

In Schwäbisch Hall viel het ontbijt me enorm mee. Eigenlijk gewoon standaard. Er zat nog een andere pensiongast te ontbijten, maar de rest was al aan de arbeid. Het werd me duidelijk dat dit een pension was voor werknemers en niet voor zakenreizigers of managers. Even later werd m’n fiets uit de bierkelder gehesen via een steile stenentrap en een buitendeurtje van 1,3 meter hoog. In dit soort situaties ben ik blij met een lichte fiets van 14kg en m’n flink ingekorte stuur. Met het originele stuur was dit een stuk lastiger geweest.

De 8e fietsdag begon zonnig en niet veel later lokte dat een laatste foto van Schwabisch Hall uit. Het ‘fietspad’ langs de Kocher had ik zo weer te pakken. Een paar kilometer verder slingerde het riviertje hier zo sterk en lag ie zo uitgesleten diep dat een fietspad erlangs niet meer mogelijk was. Ik werd getrackteerd op wat landweggetjes die flink heuveltje op en heuveltje af gingen. De 50 meter hoogteverschil was daarbij niet het probleem, en het mooie asfalt evenmin. Maar geregeld tot 20% stijgen en dalen en het van hot naar her slingeren deed me besluiten om het op te geven. Dit schoot geen meter op en viel in de categorie hoe houdt men fietsers bezig.

Jan-09: 1343 Saale en Elster

In Rehau was ik de volgende morgen (22 september) vroeg wakker en vroeg op pad. Het was wederom kraakhelder en daarmee ’s ochtens erg fris. Hooguit een graad of 10. Ik ging opweg naar Hof. Vorig jaar was ik daar al bijna een keer met de trein naartoe gegaan, maar dat draaide op Coburg uit. Nu ging ik het dus op de fiets proberen, zo ver was het niet meer. Eerst naar de Saale en dan wat stroomafwaarts.

Ondank het overzichtelijke landschap wist ik nog even goed mis te fietsen, maar kwam over een flink heuveltje bij Oberkotzau aan de Saale. Dit is overigens de Thüringer Saale die ik al eens bij Bernburg richting Elbe had zien stromen. Beieren (want daar was ik nu nog) heeft nog een Saale, die een paar honderd kilometer westelijker stroomt en in de Main uitmondt. Ooit ook een keer overgestoken. Met deze Thüringer Saale was ik zo in Hof. De Saaleradweg was duidelijk aangegeven.

Okt-08: 0167 Betzdorf

Het weer zag er deze dag (zaterdag 13 september) nog niet super uit. De weg was nat en de lucht somber. Maar het was (net aan) droog en het waaide vrijwel niet. De temperatuur (17 graden) viel me ook best mee.

Een paar jaar terug heb ik een stukje langs de Sieg gefietst. Die Siegroute zag er toen goed uit. Het leek me wel wat om nu het resterende deel van die route te bekijken. Dat had wat voordelen, want door het Siegdal loopt ook een spoorverbinding (S-Bahn) en er zitten redelijke stadjes langs. Dus bij beroerder wordend weer kon ik alle kanten op.

De Sieg zelf had ik snel gevonden en het bijbehorende prachtig uitgevoerde fietspad ook. In Hennef vond ik het niet nodig om te stoppen en/of het station op te zoeken. Het was dus nog steeds droog. Vanaf daar werden de ‘paden’ wel ‘creatiever’. Dat er af en toe een landweg tussen zat en het asfalt overging in gravel of gewoon prut, was te doen. En ook daar lukte het me prima om de grootste plassen/meertjes te onwijken.

1310-Pirmasens

Inmiddels dwaalde ik wat doelloos rond. Ik was deze vakantie niet van plan om lang weg te blijven. Vorig jaar was ik al door noord-oost-Frankrijk gefietst. En bij elkaar deed me dat besluiten richting Saarbrücken te fietsen. Niet dat dat het doel was, want ook die stad had ik al eens bekeken.

Nee, ik herinnerde me dat er ergens rond Pirmasens mooie rotspartijen zijn en die had ik nog niet eerder gezien. Die ingeving kreeg ik ergens bij Bad Bergzabern. Een aardig stadje waar ik ook al eens gefietst had, maar dan van noord naar zuid.

De weg naar Pirmasens leek me iets te groot, maar de drukte viel erg mee omdat het een zondag was. Er scheen ook verderop een stuk weg te ontbreken. Zo kwam ik tig keer omleidingroutes tegen waar ik net zo vaak niet op in ging. Het werd wel steeds rustiger op de weg. Toch moet er iets gigantisch gaande zijn, wil ik er niet met de fiets langs kunnen. En dan nog zou er vast wel een mouw aan te passen zijn.

In een klein dorp voor Dahn betrok de lucht en viel er een eerste bui. Ik vond een aardige plek om te schuilen en verwachtte dat het wel snel op zou knappen. Dat schuilen gebeurde onder een afdak van een verlaten winkel. Ik stopte daar omdat aan de overzijde een café was. Ondanks alle verlichting was die helaas dicht.

Terug bij mijn fiets gekomen stond er een vrouw van 70 naast. Ze was alvast de kliko aan het uitlaten. Al snel begreep ik dat ze op een praatje uit was. Vandaar dat ik haar leeftijd wist. De voormalige slagersswinkel was van haar en haar man, maar sinds die was overleden stond de zaak leeg. Ze vertelde ook dat ze aan zimmerfrei had gedaan en met dit weer wel een slaapplaats voor me had. Ik zag de bui dus al hangen. Dwz de andere bui was gelukkig leeg en ik had geen zin om rond een uur of 4 in een miezerig dorp zonder restaurant te eindigen bij iemand die tekort heeft aan een maand om mij van alles te vertellen.

Ik stapte op met het idee om maar iets in Dahn te zoeken. De lucht bleef betrokken en er zou vast meer regen komen. Vlak voor Dahn viel m’n oog op een set malle rotsen. Dus dat was wat ik zocht. Jammer dat het alweer miezerde. Ik had dan ook geen trek om zoiets van dichtbij te bekijken onder het genot van een flinke plensbui. In het centrum van Dahn vond ik wel bordjes, maar geen geschikte slaapplaats. Er scheen een soort Bike & Bed-ding te zijn, maar na 2 kilometer zoeken lag me die te ver in de rimboe.

Dus terug naar de hoofdweg en op naar Pirmasens. Dat moest te doen zijn, echt zware regen viel er nog niet. Overigens was het nog steeds mooi fietsen op een verlaten weg met prachtig uitzicht. Neerslag zorgt er voor dat alles er groener uitziet en frisser ruikt. Onderweg kreeg ik nog een flinke bult in Lemberg. Daar begreep ik dat dat omleidingsgedoe alleen op auto’s sloeg die vanuit Dahn de autoweg op wilden. Dat was ik niet van plan. Er was dus eigenlijk niets aan de hand. Maar wel lekker dat de weg zo leeg was.

Tot Pirmasens bleef het schommelen tussen ‘net droog’ en kleine buitjes. Qua weer was het dan ook goed te doen. Ik vond er een hotel dat op het zondagsslot zat. Er brandde minimaal licht en achter de deur stond een grote plantenbak. Toch besloot ik maar even aan te bellen. Enkele minuten later had ik prima onderdak in een iets te luxe en vooral te groot en leeg hotel. Zo had ik nu ‘in’ de kamer privé-gang met rechts een grote slaapkamer en aan het eind links een badkamer. ‘Mijn’ gang van een meter of 6 liep helemaal door naar een groot draai/kantel-raam/deur-constructie. Erg mooi, maar wat moest ik er mee.

Ik moest denken aan Hagen. Alleen had ik nu voor dezelfde prijs 4x zoveel oppervlak. Voor m’n fiets was minder plaats. Die overnachtte in de hal naast die grote plantenbak, en werd zo onbedoeld een showroom-model.

Begin met Kaart | Vervolg