Mei-21: Meer dan hoopvol

(Lees hier het vervolg: Mei-28 Stagnatie?)

Al een paar weken plaats ik hier een grafiek met het aantal coronadoden, maar dan bezien door een soort weekfilter. Sommige doden worden direct geregistreerd en anderen worden pas een halve week later gemeld. Op die manier heeft het dagelijks voorlezen van dit soort zaken weinig nut. Het jojoot alle kanten op. Met deze grafiek is dat dus niet zo en zie je een gestage afname van het aantal dagelijkse coronadoden:

Advertentie

Sep-06: La Lucelle

Waarschijnlijk heb je nog nooit gehoord van dit grensriviertje tussen Frankrijk en Zwitserland. Tot 21 jaar geleden kende ik het riviertje ook niet. In 1998 maakte ik een flinke fietstocht via Ierland en Liechtenstein en tussen Porrentruy en Basel trof ik haar.

Vandaag moest ik er weer aan denken. In het Journaal was een artikel over een nieuwe weg door Baarle-Nassau en Baarle-Hertog. Die weg stak tig keer de Belgisch-Nederlandse grens over aangezien het daar de verdeling Belgische enclaves in NL een lappendeken is.

Feb-03: Secondary Facts

Apr-12: Schaffhausen

De nacht van 23 op 24 september had ik weer duidelijk slechter geslapen, omdat ik meer last had van m’n bronchitis. Nu hoefde ik me geen illusies te maken, door dit dorpje reed geen trein. Die keuze was er dus niet. Het weer was er duidelijk wel naar. Het miezerde en regende om beurten. Vies herfstweer dus weer.

Ik stapte op de fiets richting Büsingen, een enclave van Duitsland in Zwitserland. Gewoon leuk om eens te bekijken, omdat ik niet zeker wist of ik hier in 1982 door gefietst was. De kans was overigens erg groot van wel. Om er te komen moest ik na een paar kilometer Duitsland uit en Zwitersland in. Dat stukje Zwitserland was ook maar een kilometer of 4 en vervolgens zat ik in het Duitse Büsingen. Kortom een redelijk rechte weg met 2 grensovergangen, waarbij ik maar bij 1 een iets van een grenspost zag.

Büsingen stelt dus niets voor, maar ze hebben wel een eigen kenteken BÜS. Ze vallen echter gewoon binnen het kreis (regio) van Konstanz. De regen was daar vrijwel over, het bleef alleen zwaarbewolkt en niet eens zo koud. Een graad of 14 zal het geweest zijn.

Apr-06: Langs de Bodensee

Van de kwaliteit van het Zwitserse ontbijt kan ik me weinig meer herinneren, waarschijnlijk was het niet anders dan in Duitsland. Wel weet ik dat het het buffet-systeem was. Ik vind dat prettig als het niet te druk is door bijvoorbeeld een kudde groepsreizigers. Daar was hier zeker geen sprake van. Het enige wat me bij gebleven is was de Filipijnse ontbijtaanvulster. Zij stond de hele tijd aan de zijkant slaafs te wachten totdat er weer iets aangevuld mocht worden. Een soort stewardessen-houding, waarbij ze ook nog eens gekleed was met typisch stewardessen-jasje en -sjaaltje. Ik kreeg daar een beetje de kriebels van omdat het me te koloniaal-onderdanig over kwam.

Het weer viel de 23e september enorm mee. Het was droog en niet zo koud. Ik had al gemeld dat ik voor de verandering beter geslapen had en bedacht deze dag eerst maar eens een echte stad te bezoeken. Dat moest Sankt Gallen worden, dat op een kilometer of 15 lag, iets landinwaarts. Het kon niet anders of die stad lag aan een rivier die in de Bodensee zou uitmonden en langs die rivier zou er wel eenvoudig te komen zijn. Maar door wat grote wegen en fietsroutes waar mountainbikers bij afstappen, liet ik me verleiden door een veel rustigere secundaire weg. Aan de busbordjes zag ik dat die ook naar St.Gallen ging.

Apr-05: Over de Bodensee

Op de 11de fietsdag, zaterdag 22 september 2012, sloeg het weer 100% om. Had ik de laatste dagen stralend zonnig weer gehad, nu stond ik op bij een stralende regen. Herfstiger kon het niet en mij was duidelijk dat deze bui de volledige dag zou gaan duren. Toch wilde ik weg, voor mijn bronchitis. Nog een nacht in dit hotelletje leek me niet verstandig. Desnoods 100 meter verder in een ander hotel met betere geluidswering tegen m’n hoestlawaaai.

Gisteren was ik langs een aardig stationnetje gekomen en het leek me verstandig om daar eerst maar eens te kijken. Het was nog geen kilometer fietsen. Ik bleek er de enige te zijn. Alles wat op een stationsgebouw leek was gesloten. De perrons waren er ouderwets laag. Dat gaf geen goede indruk. De typische Duitse vertrekoverzichten hingen er, en ik zag dat er de eerste 2 uur geen trein vertrok. Duidelijk dat ik dit op een zaterdag verzin, doordeweeks waren er meer mogelijkheden.

Een paar uur op dat stationtje rondhangen leek me nix. Ik overwoog om terug te gaan de stad in en daar flink aan de koffie met gebak te gaan. Puur uit tijdverdrijf, want ik was nog vol van het kwartier-oude ontbijt. Tot mijn verbazing hield de regen op en dat bood andere mogelijkheden. Koud was het niet en zeker niet zo koud als de voorgaande ochtenden. Dus besloot ik naar Lindau te fietsen. Dat leek me maar een kilometer of 25, met een riviertje en spoorlijn mee langzaam bergafwaarts. Daar kon ik niet moe van worden en ik weet dat Lindau een mooi groot station heeft en daarbij een bezienswaardige plaats is.

Nov-30: Mina Rett

Zo heet een mevrouw die in het Duitse telefoonboek staat. Er staat ook een meneer Rett bij, ze zal deze naam dus hebben sinds hun huwelijk. Het zal haar, net als de rest van de wereld, duidelijk zijn dat zij moeite krijgt met een bezoekje aan Zwitserland. Zwitserland heeft thans 4 minaretten en daar mag er geen meer bijkomen; vol is vol. Dat is bepaald in het referendum van afgelopen zondag.

Eigenlijk wilde ik hier niet over loggen, maar de logjes van Joanna (een omgeburgerde NL-Zwitser) en Emigrant (ook omgeburgerd, maar dan richting Duitsland) hebben me teveel aan het denken gezet. Of meer aan het nazoeken. En toen ik flink wat detail-ergebnisse van de abstimmungen durchgeworsteld had dacht ik: ‘Ach log er dan ook maar over’. Dus bij deze.