Jun-10: Naaifietsen

Hier een 3-tal foto’s die ik een ruim een week geleden maakte.

Advertentie

Fietsvakantie 1996 deel 2

Ik heb op de boot overnacht. Net even gemeten, die vaart zo’n 12 uur over de 560km tussen Bari en Patra. Bij aankomst heb ik in Patra een slaapplek gezocht en heb ik daar de middag wat rond gekeken. Ik weet nog dat ik er bretels heb gekocht. In Italië was het al niet eenvoudig om te communiceren, maar Grieks is nog een tikkie lastiger. Beide talen heb ik niet op school gehad en voor onderweg heb ik geen woordenboek of ook maar -lijstje meegenomen. Ik dacht dat een deel wel Engels of Duits zou spreken en dat viel behoorlijk tegen.

Door het fetsen was ik flink afgevallen en m’n fietsbroek begon af te zakken. Galgen zouden wel eens de oplossing kunnen zijn. Uiteindelijk zag ik een zaakje met herenkleding en bedacht dat die wel zoiets zou hebben. In de winkel zag ik echter niets hangen. Dus probeerde ik het bij de man achter de toonbank. Hij sprak alleen Grieks. Dus bedacht ik een gebaar. Virtueel deed ik m’n duimen achter de onzichtbare bretels. Bewoog m’n handen naar voren, liet ze los en zei ‘toing’. Hij moest lachen, bukte en pakte van onder de toonbank een doosje met bretels die ik nog altijd heb. Prima prijs, niets mis mee.

Jun-09: Caravanstalling Alkmaar

Het is al jaren een probleem. Sleurhutten worden maar een maand gebruikt en mag je in de overige 11 maanden niet langs de straat parkeren. De huidige oplossing betreft oude broeikassen of oude schuren in landelijke gebieden als de Schermer. Maar ja, niet meteen naast het huis en steeds verder weg door de uitdijende verstedelijking.

Een week terug zag ik dat de Karavaan daar een oplossing voor had. Zet ze in de verlaten V&D. Dicht bij huis en een enorm vloeroppervlak. Zelf gaven zij een voorbeeld door er een stuk of 14 te stallen, op hooguit een tiende van de ruimte. Dichter op elkaar levert nog eens een verdubbeling op.

Jul-13: De Jongens op het Plein

In de jaarlijkse serie ‘Zomer op het Plein‘ trad gisteravond theatergroep ‘De Jongens’ op. Het gaat dan om het Canadaplein boven de Fietsenkelder en naast de Grote Kerk. Voor de verandering had ik weer eens een touristisch krantje uit de bieb meegenomen om niet achteraf te merken dat ik wat gemist heb. Ik las daarin dat er popmuziek op de Platte Stenenbrug was en dat er een optreden was op het Canadaplein.

Dus eerst maar m’n gebruikelijke avondwandeling gemaakt en nog gelachen met een jonge vrouw, die op de knieën in haar voortuintje werkte. Het zag er uit alsof ze aan het aardappels rooien was en dat vroeg ik dan ook. Ze moest er bar om lachen. Het komt ook niet vaak voor dat mensen aardappels in hun postzegelgrootte voortuintje hebben. Maar nee, het ging om zevenblad.

Een kilometer verder hoorde ik de muziek van de Platte Stenenbrug.

Jan-18: Naar de Loire

De volgende morgen (maandag 16 september) fietste ik eerst naar het station van Sens aan de andere kant van de Yonne. Gisteren was ik daar onderdoor gefietst via een voetgangerstunneltje en wist dus waar ie was. Ik wist me ook te herinneren dat in deze stationsbuurt een aantal café’s staan en 1 daarvan bleek een PMU te zijn. Precies wat ik zocht. Ik wed geen paarden, maar ga er wel graag naartoe voor een beter ontbijt. Deze keer een ‘sandwich camembert’. Dat is een half stokbrood belegt met een ons kaas, waar ik thuis minstens 3 dagen mee doe. Met een grote kop koffie er bij smaakt dat prima.

Ik nam m’n tijd, want het weer was weer prut. Geen plensbui, maar je kon er wel goed nat van worden. De temperatuur was navenant en lag rond de 13 graden. Na een dik half uur heb ik me op het station vervoegd. De keuzes kon ik bedenken; richting Parijs of richting Dijon. In beide had ik geen zin. Ook hier kon ik nog steeds niet richting west. Terug naar Dijon zag ik het minste zitten. Naar Parijs hield een dik uur wachten in. Ik had nog geen kaartje gekocht en lummelde er wat rond. Na ongeveer een kwartier nam de regen behoorlijk af. Zwaar bewolkt bleef het wel. In plaats van hier te wachten op iets waar ik geen zin in had kon ik ook wel een stukje met de rivier meefietsen naar een volgend station. Dus deed ik dat maar.

Jul-25: AirCo uit het Jaar Nul

In 1988 maakte ik een rondreis door het zuiden van Turkije en kwam, zoals velen voor en na mij, ook in het Romeinse theater van Aspendos. De gids ging daar graag met ons naartoe, ondat het warm was en het hier bij het podium een stuk koeler.

Jun-13: Kaeskudde

Vandaag en gisteren speelt zich in het krapste deel van de Alkmaarse binnenstad de Kaeskoppenstad af. Gelukkig heb ik dat een paar jaar terug al eens bezocht, want gistermiddag was daar geen beginnen aan. Het was schitterend weer, maar ook het minder schitterende weer van vandaag zal er voor zorgen dat de rijen voor de ingang even lang zijn.

Het is een openlucht toneelstuk met zo’n 500 figuranten, die het Alkmaar van rond 1574 -net na de victorie op de Spanjolen- naspelen. Er heerst daarom een opperblije stemming, maar ook veel armoede. Dus bedelaars en zieken lopen er ook voldoende rond. Het publiek kan daar tussendoor schuifelen en wordt regelmatig aangeklampt door bedelaars, wasvrouwen, kwakzalvers en hoeren.

Nov-25: Bert’s Uitzicht

Oplettende langskomers zullen gemerkt hebben dat ik een oude kopfoto heb teruggezet. Ik loop regelmatig over de Kneppelbrug, een stukje Stadswal en dan langs de Grote Kerk, die allemaal op deze kopfoto staan. Doorgaans steven ik dan af op de (voor mij) dichtstbijzijnde supermarkt, al dan niet via een tussenstop in de bieb.

Tussen de Grote Kerk en de supermarkt ligt het Canadaplein met daaronder een mooie gratis fietsenstalling en daarop een vreemd kunstwerk, wat nog het meeste lijkt op 3 grote RVS-dildo’s. Daarachter ligt theater De Vest. Op de buitenmuur van hun theatercafé prijken sinds enkele weken 3 halve ballen met daarin foto’s van Bert Klunder.

Op de meest prominente halve bal kijkt Bert richting dildo’s en Grote Kerk en in die halve bal staat de text ‘Je moet het willen zien’. (Klik op de foto om ter inzooming.) Bert overleed een jaar eerder en dit gedenkteken vind ik erg passend en -gezien het uitzicht- zeker niet zonder humor.

Als je zijn blik iets verder volgt, zou hij door de Grote Kerk en een setje huizen precies in het bronzen rechteroor van Rudi Carell kijken. Der Rudi moet het met een veel minder uitzicht doen. Hij staat op een miezerig pleintje waar zijn zicht beperkt is tot 5 meter door een vensterbank met geraniums.

Op de website van het NHD staat een leuk filmpje over de onthulling van Bert’s gedenkteken.