Feb-13: Wereld Radio Dag

Ik wilde wel eens weten hoe de Canadese media dachten over het CETA-gezever in Nederland. Zelf vind ik het een lastig item. Canada is geen 3de wereldland en zeker geen USA als het om handel gaat. Minpuntje is wel dat de oprichter van Facebook er geboren is. Maar het is ook een verdrag tussen de EU en Canada en niet tussen Nederland en Alberta.

Er waren/zijn bezwaren bij de arbitrage. Maar zoiets is al gaande in handelsverdragen met andere landen. Daarbij is het 2 kanten op en Nederland exporteert veel meer naar Canada dan we retour krijgen. Het verdrag is al 2 jaar in werking en er is van beide kanten nog geen gebruik gemaak van het arbitrage systeem. Maar ik kon dus niets vinden hoe de Canadezen over CETA denken.

We zag ik bij RCI (Radio Canada International) dat het vandaag Wereld Radio Dag is. Een dag van de Unesco. In Nederland zag ik daar geen aandacht voor. Onze WereldOmroep is ook al wat jaartjes ter ziele. Deze dag bestaat sinds 2011 en ik had er nog nooit van gehoord. Voorheen luisterde ik ontzettend veel naar een stuk 30 wereldomroepen. Sinds de komst van de laptop besteed ik die tijd nu aan het internet.

Advertentie

Fietsvakantie 1996 deel 3

Een kleine waarschuwing vooraf: Het derde en laatste deel door Italië begon goed, maar eindigde duidelijk minder.

Na Venetië en Athene bedacht ik nog een stuk door te fietsen naar Pompeii. Leek me een mooi Unesco-setje. Bij Brindisi was ik weer op Italiaanse bodem. Vandaar fietste ik in een vrijwel rechte lijn naar Taranto en via Potenza en Salerno naar Pompeii. Op de kaart had ik bedacht dat dat de simpelste route was met het minste hoogteverschil, en dat klopte. Uiteindelijk kwam ik niet hoger dan 800 meter boven de zeeniveau.

Achterafgezien had ik ook nog de Trulli bekeken, maar destijds wist ik niet van het bestaan van deze grappige huisjes. Taranto kende ik wel als marinehaven en dat er een staalfabriek met hoogovens (ijzerproductie) staat. Ons bedrijf heeft er verschillende hoogoven-projecten gehad. En die waren compleet buiten mij om. Op onze afdeling bedachten we zaken voor de staalproductie en dat hadden ze al via een concurrent aangeschaft.

Fietsvakantie 1996 deel 2

Ik heb op de boot overnacht. Net even gemeten, die vaart zo’n 12 uur over de 560km tussen Bari en Patra. Bij aankomst heb ik in Patra een slaapplek gezocht en heb ik daar de middag wat rond gekeken. Ik weet nog dat ik er bretels heb gekocht. In Italië was het al niet eenvoudig om te communiceren, maar Grieks is nog een tikkie lastiger. Beide talen heb ik niet op school gehad en voor onderweg heb ik geen woordenboek of ook maar -lijstje meegenomen. Ik dacht dat een deel wel Engels of Duits zou spreken en dat viel behoorlijk tegen.

Door het fetsen was ik flink afgevallen en m’n fietsbroek begon af te zakken. Galgen zouden wel eens de oplossing kunnen zijn. Uiteindelijk zag ik een zaakje met herenkleding en bedacht dat die wel zoiets zou hebben. In de winkel zag ik echter niets hangen. Dus probeerde ik het bij de man achter de toonbank. Hij sprak alleen Grieks. Dus bedacht ik een gebaar. Virtueel deed ik m’n duimen achter de onzichtbare bretels. Bewoog m’n handen naar voren, liet ze los en zei ‘toing’. Hij moest lachen, bukte en pakte van onder de toonbank een doosje met bretels die ik nog altijd heb. Prima prijs, niets mis mee.

Fietsvakantie 1996 deel 1

Onlangs heb ik m’n lijstje met fietsvakanties een beetje aangevuld, om zo een indruk te geven waar ik zoal heb gefietst. Van die vakanties heb ik ansichten met achterop de route en een weerpictogrammetje. Per dag zond ik zo’n ansicht naar huis en later stopte ik die in een fotoalbum. Door een reisverslag van Sjanne rond Verona, de reacties van Ferrara en een RailAway-uitzending moest ik een paar keer aan die fietsvakantie van 1996 terugdenken. De meeste fietskilometers gingen door Italië, dus zou je denken dat nu verreden Giro ook bijdraagt. Maar dat is niet zo. De Giro zoekt vooral plekken op waar ik niet snel zal fietsen. Denk op grote wegen en akelig steile hellingen.

Echte verslagen maakte ik tot 2000 nooit. Had toen nog geen website of ook maar een dagboek. Dus alles wat ik nu opschrijf komt uit m’n hersenpan. De foto’s en de route helpen daar natuurlijk bij. In dat album had ik ook een simpel kaartje toegevoegd en ook die heb ik met een aantal foto’s ingescanned. Al met al maakte deze vakantie veel indruk op me. Niet alleen omdat ik door zeer bezienswaardige plaatsen kwam, maar ook door wat minder fraaie voorvallen aan het eind.

Feb-04: Rail Away Canada

Ik was al eens eerder van plan om iets te tikken over m’n getrein in Canada. Via Rail Away kwam daar een goede reden bij. Een van de laatste uitzendingen ging over de Agawa Canyon tour, die in Sault Ste Marie start. En in dat stadje tussen de grote meren heb ik in 1986 een maand of 3 gewerkt. Zag daar ook regelmatig een flinke trein vertrekken en besloot zo’n herfstkleurentochtje op m’n verjaardag mee te maken.

De trein zat ook toen al vol met veel US-burgers. Toch was het lang niet zo touristisch als in de laatste TV-opname. Sterker nog, ik ben de trein doorgelopen en trof er geen restauratiewagon. Hoefde ook niet, het ging immers om de omgeving. En die is zeker bezienswaardig.

Feb-07: Dresden, Bastei en verder

Donderdagochtend 18 september was ik er redelijk vroeg uit en ‘moest’ ik op zoek naar een ontbijt. Het botel serveerde geen ontbijt en in een stad als Dresden is dat totaal geen probleem. Inmiddels wist ik wel dat ik zoiets beter op de oostoever kon zoeken en nog geen 10 minuten later zat ik in een soort bakker met grandcafé. Er naartoe heb ik eerst een foto van het ochtendgloren gemaakt op de plek waar ik de avond ervoor de nachtfoto had genomen. Het ontbijtcafé was dus erg luxe. Ik ging niet voor 1 van de vele ontbijtsoorten, maar koos een uit de kluiten gewassen en zwaar belegd broodje uit met kaas, ham en veel groente. Met een mok koffie had ik daar meer dan genoeg aan en je hoeft zelf niet te smeren. Later kwam er een Duits fietsechtpaar een tafeltje verder zitten, waarbij het tafeltje duidelijk te klein was voor alle meuk (een bordje of 10) die bij hun ‘ontbijtje’ hoorde. Daarbij opgemerkt dat het fraaie tafeltjes waren met daarin oude foto’s verwerkt.

Vervolgens een fotorondje door Dresden gemaakt.

Jan-24: Via Zerbst

Maandag 15 september stapte ik voor de 7de dag op de fiets en wilde ik de Elbe oostwaarts volgen. Het was bijzonder grauw en mistig, maar wel ‘droog’. De temperatuur was ook niet erg aantrekkelijk, maar in de korte broek fietsen was goed te doen.

Misschien was het dit weer dat ik totaal vergat om in Schönebeck verder te zoeken naar hun kuuroord-gedeelte. Heb daar totaal niet meer over nagedacht en voor ik het wist reed ik op een zeer smal fietspadje over een rivierdijk, die ik helemaal voor mezelf had. De mist gaf het een aparte sfeer en zonder mist zal het er ook mooi zijn. Ik slingerde zo tot Glinde en daar kon ik niet verder.

Dit gehucht was ontsloten met een iets grotere weg zuidwaarts, maar ook die had ik (op 1 auto na) geheel voor mezelf. Niet veel verder was Barby, dat er wel aardig uitzag. Hier stond ik in tweestrijd; zou ik de Saale volgen zuidwaarts, of ging ik verder langs de Elbe oostwaarts?

Jan-25: Langs de Loire

Deze dag (dinsdag 17 september 2013) lukte het me wel om de laatste 30km naar de Loire af te leggen. Het was nog wel somber weer, maar het bleef die fietsdag droog. De route lag voor de hand, in Châtillon-Colligny stond Gien (de eerste stad aan de Loire waar ik me een beetje op verheugd had) al op de wegwijzers. Langs het kanaal fietsen was vanaf hier ook onmogelijk, dat had ik gistermiddag al ondervonden. Ik had toen een kilometer of 2 langs het kanaal gefietst over een matig pad en mocht weer diezelfde afstand terug omdat het pad bij een privéhek van een sluiswoning eindigde. En eenmaal terug begon het flink te regenen wat ik in de vorige aflevering heb beschreven.

Dus nu maar de gewone weg, die niet zo druk was. Net na La Bussièrre vond ik een aardig bospad langs een meertje. Dat pad leek leuker dan het in werkelijkheid werd. Het slingerde en week uiteindelijk af richting oost. Dat was niet bepaald de bedoeling. Bij een volgende grote weg nam ik die grotere weg die naar het zuidwesten ging. Precies wat ik wilde. Klein nadeeltje was dat dit uiteindelijk zo’n D-weg in de 900-serie betrof. Die zijn groter. Zo groot dat deze 4-baans was en dat ik de vluchtstrook voor mezelf had. Het was niet verboden om hier te fietsen en de landwegen die aan weerszijde parallel liepen waren nog minder aantrekkelijk. Dat waren echte tractorpaden en daar zijn mijn banden te smal voor. Voordeel was dat er flink aan de weg werd gewerkt. Op een plek of 4 trof ik asfalteermachines en daaromheen waren verkeersregelaars in de weer om de auto’s (en mij) er langs te laten.