Dec-24: Wild

En dan bedoel ik geen ADHD-ende wildplassers, maar echte dieren in “het wild” waarop gejaagd wordt. Ik was al een tijdje bezig met een soort online tv-uitendingen webpagina. Uitzendingen die ik mooi of interessant vind zet ik daarop. Door erop te klikken, start meteen de uitzending in Windows Media Player. Dus niet zoeken, klikken, zoeken en weer klikken, maar hup direct starten alsof het de tv zelf is.

Op die pagina staan o.a. de laatste uitzendingen van “Kortgehouden” en daar wilde ik via dit logje wat aandacht voor vragen. Er staan echter ook uitzendingen van de KVW op, de “Keuringsdienst Van Waarde”. Op TV wordt helaas weinig naar de RVU gekeken en veel mensen weten nog steeds niet dat zij zeer aparte TV maken, dat het midden houdt tussen een consumentenprogramma en een documentaire. Hun laatste aflevering ging over “Wild”. Mooie opnames in Schotland, en verassende info. Zeker het bekijken waard. Pas wel op dat de uitzending “schokkende beelden” bevat.

Toen ik er naar keek, ontrinnerde ik me m’n bezoek aan verre familie in British Coulumbia. Dat betrof een stel houthakkers die al vloekende (1 fuck per 5 seconde) machinaal bergen leegtrokken. Dat hout wordt vervolgens gebruikt voor krantenpapier van de grote amerikaanse dagbladen. Het was een mooie verlaten omgeving, en nadat ze me de grote bosbouwmachines hadden getoond reden we huiswaards.

Plotseling zag de chauffeur een Moose de weg oversteken. Toen bleek dat mijn beide verre achterneven een jachtvergunning hadden. Ze mochten 20 van die Noord-Amerikaanse elanden per jaar af schieten. Een ging achter op de pick-up staan met 2 geladen jachtgeweren. De ander scheurde achter de buit aan. “Wildwest” waarbij ik de indruk kreeg dat de Dukes of Hazard toch wel een realistisch beeld schetste. Uit tegenover gestelde richting doemde een pick-up van kennissen op, ook die reed als een bezetene met zo’n schietfiguur in de bak.

In dat zeer bosrijke gebied was het me een wonder dat ze elkaars banden (of erger) niet lek schoten. Na een halfuurtje was het onze schutter gelukt om het beest om te leggen. Toen bleek het echte werk te komen. Die 400kg krijg je niet zomaar in je pick-up. Hij werd dus aan de kant afgetankt en vervolgens werden de ingewanden eruit gehaald. Wat overbleef werd met 3 man in de bak van de auto gesjord. Bij aankomst werd ie in de schuur gedumpt. Wat daarna met het spul gebeurd is weet ik niet. Ik bleef er maar enkele dagen en heb er geen Moose gegeten.

Dit gebeurde in september, en het was de eerste die ze dat jaar op de korrel kregen. Dus zo vaak schijnt zo’n kans zich niet voor te doen. Geen wonder dat ze wilden dat ik langer bleef.

Nu noem ik mezelf al een tijdje een semitariër, iemand die vlees eet met mate. 70 gram vind ik mans zat en vaak is dat maar voor een deel vlees en een ander deel beschuitkrummels. Ik lust ook vlees van wilde dieren, wat doorgaans een stuk magerder is. Die beesten hebben gerend en worden niet zo vies vet als varkens. (Varkensvlees eet ik vrijwel niet.)

Beest in bakkie bij aankomst.

In de uitzending wordt gemeld dat Britten geen wild eten. Toch kan ik me goed herinneren dat ik daar wel wild gegeten heb in een restaurant dat daarin gespecialiseerd was. Mensen kwamen uit de wijde omtrek om dat te proeven. Het was er prima eten, en dat had vooral te maken met de Italiaanse kok. De eerste Brit die eten kan klaarmaken zonder het te blakeren, te verkoken of uit te drogen, moet nog geboren worden.

Voor de mensen die met Kerst wild op tafel zetten raadt ik aan even de uitzending te bekijken. Mij kwam ie uiterst realistisch over. (Zelf ga ik aan de boerekool met worst.)

Advertentie