Sep-02: FotograXi

Via Liesbeth begreep ik dat er 2 weken geleden een Wereld Fotofgrafiedag was. Op 19 augustus was het 182 jaar geleden dat de Franse overheid het patent op Daguerreotypie-procedé kocht, een fotografiemethode van Louis Daguerre. Ze schreef een mooi bericht over haar fotogeschiedenis. Ik was weer eens te laat om er op te reageren. Vergeet steeds dat dat binnen een week moet.

Eigenlijk een mooie reden om mijn eigen fotografie-geschiedenis op een rijtje te zetten. Zoals bekend mag zijn voel ik mezelf geen fotograaf. Ik maak tegenwoordig veel digitale foto’s ter ondersteuning van dit blog, maar ook voor de Fietsersbond en om dingen niet te vergeten. Dat moet bij mij snel. Dus niet in een tas zoeken naar de juiste lens en 3x heen en weer lopen voor de beste positie. Je zult me ook niet zien met een fototas of een statief. Ik heb altijd een simpele compact-camera gehad en die zit gewoon in een jaszak.

De eerste was een Agfamatic 100
Kreeg of kocht ik rond 1974. Werkte met een 126 cassette. Daar zat een filmrolletje in met 40 x 40mm negatieven. Foto’s werden dan ook vierkant. De eerste waren nog met een witte rand er omheen. Wel in kleur. Oudere foto’s die ik vond waren ook vierkant, maar dan zwart-wit. Die zijn van een soort voorloper geweest van m’n ouders en die gebruikte ook 126 cassettes.

Ik deed er niet veel mee. Nam ‘m wel mee op fietsvakanties, maar vertrouwde meer op ansichtkaarten die ik onderweg kocht. Zo’n ansicht is meteen gelukt en bij die camera was het wachten tot na de vakantie plus nog een dikke week voor het ontwikkelen. Nam dus vooral dingen op de foto die niet op een ansicht te vinden waren. Bij sommige vakanties had ik ‘m niet eens mee. Die ansichten hadden nog een 2e functie. Ik verstuurde er dagelijks 1 met achterop de route die ik had afgelegd en wat voor weer het was.

Op de camera kon je een flitsblokje drukken. Daar kon je 4x mee flitsen en dan moest ie bij het klein chemisch afval, dat toen nog niet bestond.

Mijn zwager en oudste broer hadden meer met fotograferen. Zij hadden spiegelreflexcamera’s en later een ‘doka’. In die donkere kamer (stukje van onze vliering) probeerde m’n oudste broer zelf foto’s te ontwikkelen. Kwam op mij niet over als een succes en ik had er weinig mee. Daarnaast vond ik zo’n camera te groot om mee te slepen.

M’n 2e was een Pentax PC35AF met Autofocus
Kocht ik rond 1984 toen ie net te koop was. Daar zat een gewoon kleinbeeldrolletje in met 36 x 24mm negatieven. Het mooie was dat je een klep over de lens schoof als je klaar was. Ding heeft dan ook nooit in een tasje gezeten. Autofocus was toen nog iets nieuws en dat werkte goed. Er zat nog geen zoom op. Op fietsvakantie ging ie mee in een loopschoen. ‘s-Avonds trok ik m’n fietsschoenen uit en liep ik dus op loopschoenen.

Die camera is een paar keer gevallen, zelfs van 1 meter op beton, maar overleefde dat. Nam er zeker meer foto’s mee. Had veel gezeur met af laten drukken. Op de negatieven zag ik duidelijk iets, dat dan net van de foto viel. Hier wat ingescande foto’s die met deze camera zijn gemaakt.

Rond 2004 kocht ik een Olympus C220

Dat was m’n eerste digitale camera. Nog steeds compact en ook met zo’n handige klep om de lens te beschermen. 2 Megapixel was niet veel en 3x optische zoom was in die tijd ook heel gewoontjes. Bij het kopen had ik er weinig vertrouwen in. Ik kocht ‘m zelfs als een soort webcam ter aanvulling van een website die ik toen had. Dat is dus niets geworden.

Wel was ik na m’n eerste fietsvakantie met dat ding erg enthousiast. De foto’s vielen me enorm mee. Ik hoefde ze ook niet meer af te laten drukken of in te scannen. Nam er al snel veel meer foto’s mee dan met de eerdere rolletjes-camera’s. Hij heeft het volgehouden tot 2017.

In 2017 werd het een Nikon Coolpix
Die was flink kleiner, vooral platter. Met 20 Megapixel en 8x optische zoom waren de foto’s beduidend beter. Was er aanvankelijk dan ook erg enthousiast over. Maar al na een jaar of 3 werd het zeuren. Er kwam rommel tussen de lenzen en dat wilde er niet uit. Sommige foto’s bewerkte ik dan ook naderhand om ze nog een beetje toonbaar te maken. Vorig jaar werd ik dat zat en bedacht ik m’n eerste smartphone te kopen.

In 2020 werd dat dus een Samsung M31
Voor 250 euro zat er een 64 Megapixel camera in en een flinke accu van 6000 mAh. Ook een prima processor, een Oled-scherm met gorillaglas en Android 11. Hij is alleen geschikt voor 4G. Voor mij niet echt een probleem. Als telefoon of app-araat gebruik ik ‘m erg weinig. De lenzen in dat ding staan stil en dan kan er waarschijnlijk geen rommel tussen komen.

Net als m’n Olympus van destijds had ik er niet veel vertrouwen in. Had dus geen zin om er veel geld aan uit te geven. Toch doet ie het voor mij prima. Vind 180 gram wat zwaar, maar met zo’n grote accu ontkom je daar niet aan. Ben ook de enige die een camera-koordje aan het hoesje heeft gemaakt tegen het uit de hand glijden. En ik maak gewoon horizontale fotos, aangezien mijn ogen naast elkaar en niet onder elkaar staan.

De selfie hieronder maakt ik 4 maanden geleden. Door allerlei andere blogberichten was ik ‘m vergeten. Nu komt ie dus mooi van pas.

O ja, de pincode, gezichtsherkenning en vingerafdruk-onzin heb ik allemaal uitgeschakeld. Als je snel een foto wilt nemen, dan zit dat allemaal maar in de weg.

Bij de verzameling Cadillacs was de verlengde en de donkerrode auto gemaakt met m’n Nikon. De roze kwam nog van m’n Olympus en de rest is dus met m’n smarthone gemaakt.