Feb-11: Lastige Lekken

Het begon allemaal zon 2 weken terug. Rob Hamilton logde over een lastig lek bij Surabaya. Indonesische gasboorders prikten een dik half jaar terug de aarde lek en krijgen sindsdien het gat niet meer dicht. Vanaf dat moment bulkt de aarde er hete modder uit. Zoiets gebeurt vaker, maar zo erg als dit moddergat kwam nog niet eerder voor.

Dit deed me denken aan m’n neef die 25 jaar terug een ereboog bij hun tuiningang wilde plaatsen. Zijn ouders waren 25 jaar getrouwd en de bouwvakkende neef ramde met een grondboor de hoofdgasleiding stuk. Dat was niet zo handig en het leek ons nog een hele toer om precies in die gasleiding te boren.

Een week terug las ik dat de NAM alsnog gas wil winnen onder de Waddenzee en dit met een pijp aan land willen brengen bij Moddergat. Wat een lolbroeken! Nu maar hopen dat het niet zo’n moddergat wordt als bij Java.

De NAM heeft er in de afgelopen decennia voor gezorgd dat een groot deel van Groningen verzakt is. Bij de Waddenzee is de kans groot dat dit ook gaat gebeuren. Nu lijkt dat erg, maar er zit een positief effect aan. Als de Waddenzee zakt, dan kan die meer water bergen. Het gaat dus nog meevallen met die stijgende zeespiegel.

Java en Groningen zijn beide redelijk ver van m’n bed. Erger werd het toen ik zo’n lekkage probleem hier in huis en zelfs in m’n bed had. Enkele dagen terug had ik jeuk aan de achterkant van m’n rechter bovenarm. Een rottige plek die ik alleen in de spiegel kan bekijken. Toen ik dat deed zag ik een flinke blauwrode puist. Zoiets had ik nog niet eerder gehad.

Het leek me verstandig om die puist uit te knijpen, wat best lastig was met m’n linkerhand. Zoals verwacht kwam er wat bloed uit. En aangezien ik nogal snelstollend bloed heb, wachtte ik met m’n arm boven de wasbak tot het druppelen zou stoppen.

Een half uur later stond ik daar nog. Dit lek wilde niet vanzelf dichtgaan. Per 10 seconde viel er een druppel uit. Dus bedacht ik er een flinke hansaplast op te plakken. Ook dat lukte linkshandig, waarbij ik in de spiegel moest kijken of ie er goed op ging. Dat gekluns is net zo lasting als met gekruiste armen een fietsstuur gebruiken.

Mijn pleister-actie had succes, het lekte niet meer. Toch maar even gegoogled, waar ik las dat teken een middel achterlaten waardoor bloed niet meer wil stollen. Ik zou toch geen tekenbeet hebben? Zover ik weet heb ik nooit zoiets gehad, maar ik had wel een zaterdag eerder een flinke boswandeling gemaakt met een kennis en een stel loslopende honden.

Een uur of 8 later bedacht ik de pleister er af te halen. En jawel, het bloeden ging weer doodleuk door. Dus maar weer een verse pleister erop en de volgende dag naar de huisarts. Die man constateerde dat ik een hoofdader stuk geknepen had. Dat verklaarde veel. Bij biologie heb ik niet het volledige buizenstelsel van m’n lichaam bestudeerd, en op m’n huid ontbreken die handige Zinker-bordjes. Eigenlijk voelde ik me net zo lullig als m’n neef en die gasboorders bij Java.

De assistente legde een drukverband aan dat ik er na enkele dagen af mocht halen. Voor de zekerheid heb ik daar 4 dagen van gemaakt. Toen het eraf was begon het druppen wederom. Deze keer hield het al na 3 druppels op. Voor de zekerheid heb ik een halve dag met een ontbloot bovenarm rondgelopen.

Die pleister en dat drukverband waren duidelijk niet de oplossing. Omdat de huid op die plek nogal soepel is, gaat de wond weer open door het verwijderen. Dat drukverband liet ik er dus af, en een pleister werd ook taboe. Probleem is wel dat het roofje nogal uitsteekt en ik die er niet voortijdig wil afstoten.

Dat werd dus even engineeren, met een sok, een halve closetrol en wat zelfklevend isolatiemateriaal. Nu maar afwachten of het goed gaat.