Nov-16: 1264 Unterstedt

Van Scharnebeck was het maar een kleine 10km naar Lüneburg. Ik verwachtte niet zoveel van deze grotere stad en dat had ik goed mis. Het is een heuse Hanzestad of zoals ze zelf aangeven: ‘Die Hansestadt‘. In het centrum was het gezellig druk met een markt en het zonnige weer deed de rest. Veel oude handelshuizen en natuurlijk het Hanzehavenkraantje.

Die heb ik vaker gezien o.a. in Stade en Würzburg. Deze hing boven het gekanaliseerde riviertje door de binnenstad. Meer water was er niet en dat zal aan de hogere ligging liggen. Na een koffie-met-gebakstop en wat rondkijken dacht ik het allemaal wel gezien te hebben. Dat had ik mis. Bij het uitfietsen kwam ik aan de noordwestkant nog door een leuk authentiek wijkje. Deze 24ste September zat dus duidelijk mee.

En nu ik hier was, moest ook de Lüneburger Heide er aan geloven. Het natuurpark met die naam lag er een stuk vandaan. Het lag niet eens in Kreis Lüneburg, maar in Kreis Harburg (een voorstadje van Hamburg). Via mooie glooiende landweggetjes was dat geen enkel probleem. Bij Döhle zat ik aan de rand. Dat gehucht stond vol met paardenwagens en borden dat die wagens niet overal mochten staan of rijden.

Ik bedacht midden door dit park te fietsen via Wilsede. Op mijn kaart stond daar geen weg naartoe. Er was echter wel een weggetje en die was voorzien van een lastig bord. Het woord  ‘Sondergenemigung’ bracht me wat van slag. Eigenlijk geen idee wat het betekende. Zou ik ergens een toegangskaart moeten kopen zoals bij de PWN-duinen in Noord-Holland? Gelukkig stond er een stel naast hun fietsen en zij wisten me duidelijk te maken dat het om een autovergunning voor bewoners en hun bezoekers ging. (Dan snap ik meteen waarom veel parkerende Duitsers problemen hebben met onze term ‘m.u.v. Vergunninghouders’.)

Het bleek dus om een vrijwel autovrij gebied te gaan. Sterker nog, na dit bord heb ik geen auto meer gezien, alleen lopers (mens/paard) en fietsers. Dat stel rade me een bepaalde route aan, zodat ik zoveel mogelijk hei zou zien. Ik denk dat dat klopte. Het was een halfverhard zandpad en na een paar kilometer stuitte ik op een kudde van zeker 200 schapen. De herder loodste ze netjes achter me om. Later kwam ik nog 2 van die grote graasploegen tegen.

Wilsede zelf is niet meer dan 20 oude boerderijen, type grote plaggenhut die je ook in Drenthe treft. Duidelijk een soort openluchtmuseum met bewoners. Bij een restaurantje vroeg ik om het meest originele streekgerecht. De opschepster mompelde wat over een soep met aardappelen, erten en worst. En net als een stel andere toeristen at ik dat buiten aan een oude picknick-tafel op. Het bleek gewoon om een grote bak Hema-snert te gaan. Het smaakte exact hetzelfde, alleen was de inhoud 2x zo groot en de dikke worst (van heideschapenvlees) mat ruim 20cm. Het smaakte uitstekend, maar doe mij toch maar de beter gekruide Gelderse worst.

Hier hielden de ‘wegwijzertjes’ op. Echte fietswegwijzers waren er niet, er stonden alleen wat houten wandelwegwijzers naar uitzichtpunten. Ik zag mijn kans schoon om echt te zwerven. Dit grote gebied zou toch ook wel een uitgang aan de westkant hebben? Gelukkig was het zonnig en was het eenvoudig om zoveel mogelijk (zand)paden richting west te kiezen. Dat bracht me in Oberhavelsbeck. Die nederzetting lag aan een grotere weg en er stond een uitgebreide plattegrond. Die gaf aan dat er nog een zandpad richting west was bij het even kleine Niederhavelsbeck. Dus na 500 meter asfaltweg ging ik weer 100% voor de rimboe.

Na 100 meter was er geen spoor meer in het zand te bekennen. Geen fietsbandspoor en zelfs geen voetafdrukken. De volgende 10km heb ik dan ook flink gedwaald door een geheel verlaten landschap. Die dag, en mogelijk die maand en wie weet zelfs dit jaar, was ik waarschijnlijk de enige die zo dwars door dit natuurgebied ging. En het was er mooi en vooral stil. Tot ik auto’s hoorde en ik bij de B3 kwam vlakbij Heber. Mijn ‘doorsteekje’ was me gelukt. Dat fietsen over die zandpaden viel wel mee. Aan de kanten waren die redelijk vast.

In Schneverdingen vond ik het nog wat vroeg om naar een kamer te zoeken. Net toen ik daar een ijsje at stopte er een lijnbus met een forse fietsaanhanger. Op de foto is te zien dat de chauffeur de fiets van de vrouw in die aanhanger plaatst. Een mooi en snel systeem dat ik in NL nog niet gezien heb. Zelf fietste ik verder. Rotenburg aan de Wümme leek me wel wat. Ik ben al eens in vergelijkbare plaatsnamen geweest aan de Tauber, Neckar, Saale en Fulda. Maar helaas de hotels waren er compleet vol. Ik zat te dicht bij Bremen en had zware concurrentie van zakenreizigers en monteurs.

Een van de hotels raadde me aan om richting Verden te gaan. Onderweg zou ik dan wel het een en ander tegenkomen. En ze had gelijk. 5km verder in Unterstedt vond ik een B&B. Een boerderij die een kamer of 20 had. Ook allemaal vol behalve een 4-persoons familiekamer, die ik voor een 1-persoonsprijs kreeg. Het was een soort maisonette-kamer met alle voorzieningen. Onder had ik een hal met tafel en een badkamer en boven waren 4 bedden waar ik er maar 1 van beslapen heb. Gelukkig was er een Chinees restaurant om de hoek en hoefde ik niet terug naar Rotenburg voor een maaltijd.

(overzicht | vervolg)

Advertentie