Nov-20: 1395 Varel

Donderdag 25 September begon zoals gebruikelijk met een goed ontbijt. Ik was de enige ‘tourist’ in de ontbijtzaal. Enkele tafels verder ‘at’ een club van 12 kantorenbouwers. Dat was makkelijk te constateren, hun ontbijt was 1 grote vergadering over de aanpak en financiering van een stel kantoorprojecten in de buurt. Ze zaten al te vergaderen voordat ik binnenkwam en toen ik wegging waren ze nog niet klaar.

Ik had een nieuw en vooral vaag tussendoel bedacht, ik wilde wel eens beter Ost-Friesland bekijken, ooit ben ik er maar een beetje doorgefietst via Leer en Oldenburg. Het weer zat mee. Via Hellwege fietste ik naar Achum aan de Weser. Daar kon ik de Weserradweg oppikken en een vrouw die onderuit was gegaan. Ze was in een kuiltje gereden en lag naast haar fiets. Ze mankeerde niets en woonde er in de buurt.

Via die Weserradweg slingerde ik Bremen in. Het leek me wel een handige manier om zo beter door de industriegebieden rond Bremen te komen. Maar de bordjeszetters hadden daar ook moeite mee. Op zo’n terrein kwam ik wel een aardige tank tegen.

Bremen lijkt erg op Alkmaar, behalve dat er meer verkeer door hun binnenstad gaat en er minder oude huizen zijn. Net als bij Alkmaar ligt er een singel om de binnenstad en daaraan stond eveneens een stadsmolen. Het verschil was dat de molens in deze omgeving gebruik maken van een soort luxaflex-systeem. Daarmee kunnen ze de wieken meer of minder doorlatend maken. Hier knoeien ze met meer of minder zeil. Rudi Carell had voor zijn TV-carrière duidelijk een look-alike van zijn geboorteplaats gezocht.

In dit bundeslandje stak ik de Weser over om zo wat meer richting noordwest te gaan. Ik belandde daarbij in een groot moerasgebied. Het leek me wel wat om naar Jade te fietsen; vanwege de mooie naam. Onderweg trof ik de oudste nog werkende hefbrug van Duitsland. Dat ding geeft een doorvaart tot 25 meter en dat is behoorlijk wat. De brugwachter was zo goed om dit even voor mij te demonstreren. Andere weggebruikers vonden dit vast niet zo’n goed idee, maar mij deed ie er een plezier mee.

Jade bleek een gemeente te zijn, vernoemd naar het riviertje de Jade die uitmondt in de wat bekendere Jaderbusen. De ‘grootste’ plaats -Jaderberg- stelde nagenoeg niets voor, dus fietste ik verder naar Varel. Niet dat ik daar zoveel meer van verwachtte. Maar ook dat had ik fout ingeschat. Dit was een heel aardig winkelstadje met een 5-tal grote hotels.

Aangezien ik de laatste 2 dagen te goedkoop geslapen had, vond ik dat vandaag geld geen rol mocht spelen. Na 131 km stapte ik bij het eetste hotel binnen en nam daar zonder naar de prijs te vragen een kamer. Boven gekomen begon ik te twijfelen. De gang was wel erg breed, had wel hele mooie vloerbedekking en er stond nogal wat antiek langs de kant. De eenpersoonskamer was groot en had een prachtige doucheruimte. Daarnaast had ik 2 grote ramen met uitzicht over de winkelstraat. Gelukkig deed de koelkast het niet, maar al met al schatte ik de prijs rond de 70 euro. Maar zoals gezegd moest dat kunnen.

De eigenaar was erg spraakzaam en noemde een berg eetmogelijkheden. Uiteindelijk belandde ik bij een Iraniër die hij niet genoemd had. Een sfeervol zaakje met weinig aanloop. Hij had onder andere een 3-tal ovenschotels op groentebasis. Ik koos de ‘rosenkohl’-versie omdat ik dat deze vakantie nog niet op het menu had gehad. Toen ik de goed gekruide kaaslaag een beetje opzij schoof begreep dat het om een prak spruiten ging. Achteraf ooit geleerd, maar in de loop der decennia’s straal vergeten. Voor de rest zat er aardappelpuree en schapenvlees in. Ik had er precies genoeg aan en het smaakte uitstekend. En dit kostte ‘maarliefst’ 6,90. Hij tapte ook een lekkere huiswijn (ik koos de rosé) voor 2,50 per per glas van 0,2 liter. Bij aankomst bleek het zelfs om een kwart liter te gaan voor hetzelfde geld. Op die manier maakte ik (zonder opzet) die dure kamer meer dan goed.

De kaart was toetjesloos. Toen ik er toch om vroeg kreeg ik een creatief bepoederd bord met in het midden een opgewarmde stroopwafel en daar op een toefje slagroom met kers. Als ik er voor de Michelin had gezeten, dan had ie zeker 4 sterren van me gekregen. Die 4de was voor het humoristische toetje.

De volgende ochtend nam de sjeikigheid in het hotel nog een schep verder toe. Geen buffet te bekkenen, alles werd uitgeserveerd door de ober. Hij moest 3 keer lopen om alles naar mijn tafel te slepen. De 4-persoonstafel was daarmee overvol. De bakker en vooral slager en groenteboer hadden een goeie aan dit hotel, zo’n grote keus had ik nog niet meegemaakt. Op tafel lag ook een rol plasticzakjes. Het was de bedoeling dat ik die vulde voor onderweg. Ik heb dat niet gedaan, want ik eet liever op een terras en die zien me al aankomen met een eigen brood- en fruitzak. Ik ‘schrok’ er dus van toen de kamer- en ontbijtprijs nog niet eens de 40 eurogrens haalde.

(overzicht | vervolg)

Advertentie