Mrt-08: Rond de Ruhr

M’n 3de vakantiedag begon met een vleugje zon. Het werd met 15 graden ook een paar graden warmer. Na het opsporen van m’n fiets en een het even bekijken van dat kuuroordische zoutscheidingstoestel belandde ik al snel op een tot fietspad omgebouwde spoorlijn. Ik hou daar wel van, alhoewel ik het moest doen met een halverhard wegdek of beter fietspaddek. Het blijft leuk om tussen de struiken door te fietsen, waar voorheen een trein tufte.

Het fietspad ging aanvankelijk de goede richting, te weten zuid. Niet dat ik iets voor ogen had, maar ik kwam van noord. Richting oost had ik al vaak bekeken en richting west, het roergebied, trekt me niet zo. Maar na Bergkamen en Kamen boog dit pad af richting westen. Dat was dus niet de bedoeling en ik sloeg af om niet veel later op een ander omgebouwd spoorlijntje te fietsen. Die bracht met in Unna waar een grote markt was. Unna ken ik alleen van het verkeersknooppunt en van de UN op hun kentekens, die natuurlijk voor de ‘Verenigde Naties’ staan. Gisteravond moest ik hier al aan denken, omdat de landenafkorting voor Viet-Nam VN (United Nations) is en Werne al binnen kreis UN ligt.

Unna was best een aardig stadje, ik heb er echter maar 1 foto gemaakt van een wat codes boven een winkelingang:

Nanos had hier eens eerder over geschreven. Het is een soort zegenwens die bij Driekoningen hoort. 20…10 staat voor 2010. Het sterretje (*) voor de ster, de B voor Bethlehem en de andere letters zijn de beginletters van de drie koningen. Ik had het ook al eens eerder gezien en nu er 5 op een rij stonden moesten deze maar eens op de foto. Nanos schrijft in haar verhaal dat het bij Sauerland hoort. Dat zou goed kunnen, Unna ligt op de grens van het Sauerland.

Na Unna hielden de fietslijnen op en gelukkig ook de bebouwing. Weids uitzicht dat aardig begon te heuvelen. Maar dat laatste was goed te doen. Niet veel verder kwam ik in Frömern een zeer fraai elektricteisthuisje tegen. Dus ook maar op de foto om mezelf, Sjoerd en misschien nog wat anderen een plezier te doen. Daarbij viel het plakaat direct op en niet veel later zag ik dat deze uit 1912 stamt. Voor zoiets behoorlijk oud.

Daarna zoefde ik de heuvel af en kwam ik in Fröndenberg. Daar stuitte ik op een afgesloten spoorwegovergang. Dwz dat ding was stuk en er werd aan gewerkt. Auto’s moesten flink omrijden en ik had mezelf tot voetganger gedegradeerd. Voetgangers konden er wel ‘gewoon’ over. Gewoon hield in dat ik een paar keer mijn fiets over opgebroken rommel heen moest tillen. En dan ben ik altijd blij dat mijn fiets nog geen 14 kilo weegt en ik mijn bagage beperk tot 10kg.

Daarna was de weg lekker rustig. Bij de Ruhr gekomen kon ik nog wel verder zuid, maar aan de overkant doemde een heuvel op die me tegenstond. Zo hoog had ik ze deze vakantie nog niet gezien. Daarbij lonkte de mooie RuhrRadweg en besloot ik die eerst maar eens een stuk oostwaarts te volgen. Via Wickede kwam ik zo in Neheim. Beide kende ik van 3 jaar terug. Alleen was nu het plein van Neheim omgetoverd in een openluchtbioscoop van Renault.

Dat weet ik nu pas sinds het terugzoeken. Ik vond het wel opvallend dat het hele plein vol stond met een paar honderd fonkelnieuwe 208’jes en had ook het lege scherm gezien, maar dacht dat daar reclamemeuk op vertoond zou worden. Overal stonden van die statafeltjes met flitsende verkopers en het trok mij als fietser niet om aan hen te vragen wat dit moest voorstellen. Achteraf had ik dat best kunnen doen en hadden ze me verteld dat het om een openlucht in een autootje filmvoorstelling ging. Kortom iets voor de hedendaagse Fred en Wilma.

Bij Neheim haalde ik de kaart uit de tas, want de vakantie van 2009 in tegenrichting doen zag ik niet zitten. En het scheelde niet veel of ik zat weer in Arnsberg, wat overigens best een mooie plaats is. Van Neheim kon ik ook naar het zuiden en op het oog leek hier de bergachtigheid mee te vallen. Heel langzaam klom ik richting Hövel. Dat mocht ik alleen doen op een vrijwel verlaten weg, die afgezet was. Wat me te wachten stond wist ik niet, maar een mooie verlaten weg laat ik niet aan me voorbij gaan.

Af en toe kwam er een zandwagen voorbij, maar al snel hield dat op toen ik hun terreinuitrit gepasseerd was. Zo’n 10km verder fietste ik wederom aan een afzetting voorbij, die het verkeer van de andere kant wegstuurde. Wat van dit geheel de bedoeling was weet ik niet. De weg mankeerde niets en dat ze hem speciaal voor mij afzetten vond ik een tikkie overdreven. Zo gevaarlijk fiets ik nu ook weer niet. Rechtdoor kwam er dus weer wat verkeer bij, maar dat viel mee. Het heuvelachtige trouwens ook. Ik zat nu zeker een paar honderd meter hoger, maar dat was heel geleidelijk gegaan.

In Balve trof ik nog een aparte kerk met een koepel. Die werd gerenoveerd en ik mocht er niet in. Verderop stond een gesponsorde mammoet op het gemeentehuis. Op deze manier ben ik al eens paarden en koeien tegengekomen, maar nog geen mammoet. Het dorpje was wel aardig, maar ik vond het nog geen tijd om een slaapplek te zoeken. Zo’n 10km verder, in Küntrop dacht ik daar duidelijk anders over. Er brak een flinke bui los en ik schuilde er. In het dorpje bleek een hotelletje te zijn. De buitendeur was open en kon er naar binnen.

Maar daar hield het mee op. Er was niemand en niemand reageerde op de bel aan de buitendeur. Er was ook niet echt een balie en de andere deuren waren opslot. Was dit nog wel een hotel? In elk geval stond ik er droog. Na een half uurtje was er nog steeds niemand te bekennen en nam het hozen af tot motregen. Omdat de rest van het dorp ook niets voorstelde bedacht ik toch maar verder te gaan naar een grotere plaats.

Dat werd Neuenrade. Veel meer industrie en meer huizen, dus hier moest wel iets te vinden zijn. Op een overzichtbord zag ik dat er 3 hotels waren. Waar die waren stond er alleen niet bij. Geeen kaartje en geen wegwijzertjes. Dus vroeg ik een man die bij een bushalte stond te wachten. Hij gaf goede aanwijzingen, ik moest op een soort parallelstraatje zijn achter de grote doorgaande weg en zou daar wel wat vinden.

Alleen nam de regen weer wat toe en bleef ik met hem onder een afdakje nog even wachten tot het weer wat droger zou worden. We raakten in gesprek en hij vond het leuk dat ik zo’n tocht fietste. Maar al snel veranderde zijn verhaal en begon hij over zichzelf te vertelen. Hij hield zich hier gedeisd, omdat nog niet alle agenten wisten dat hij niet de meest gezochte crimineel van Duitsland was. Die crimineel had zijn identiteit gepikt en het was heel moeilijk gebleken om dit weer terug te draaien. Dwz zijn foto was ook abusievelijk verspreid.

Onder het gesprek had ik alle tijd om hem goed te observeren. Een vijftiger die er verzorgd uitzag. Netjes geknipt haar en goed geschoren. Alleen had ie wel afgetrapte schoenen aan en mocht zijn lichte jas wel eens in de was. Ik liet hem begaan, maar begreep al snel dat hij een eigen wereld had geschapen. Want als alles waar was wat hij zei, dan ga je dat niet aan een wildvreemde fietser ongevraagd uit de doeken doen. Eigenlijk vermaakte ik me er een beetje mee, maar zei na een dik kwartier dat ik toch echt weg moest. Ik stond er met blote knieën en bij langere stilstand was het daar na de regen echt te koud voor geworden. Daarbij was het inmiddels weer droog.

Niet veel later had ik een prima hotelletje gevonden en stond ik daar heerlijk onder de warme douche. Nog wat later vond ik iets verderop een zeer eenvoudig Italiaans zaakje en zat daar aan een flinke maaltijdsalade. Toen ik daar naartoe liep stond dezelfde man bij een andere bushalte aan de overkant. Ik stak de weg maar een stuk verder over en heb net gedaan of ik hem niet zag. De kans was groot dat hij mij zonder fietskleding ook niet herkend heeft. In mijn ooghoeken zag ik hem niet gebaren.

Begin | Landkaartje | Vervolg