Mrt-08: Nienke’s Vlog

Jawel, deze week is Nienke met een Vlog begonnen.

Mei-25: AH-Erlebnis

Het begon een weekje terug toen ik het ‘reclamebord’ hier rechts zag. Ik ben mobielvrij, maar denk wel te weten wat er met al die app-gevallen wordt bedoeld. Met deze ‘Maurits-App’ zal je na kunnen gaan waar Maurits uithangt. Nou zonder die App weet ik dat ook wel; gewoon op de hoek Mauritskade-Willem de Zwijgerlaan.

Feb-24: ArmZalig?

1969: Ik scheur m’n bovenarm vlakbij m’n elleboog door een val tijdens gymles. In het ziekenhuis wordt besloten om het bot maar helemaal te breken omdat het dan sneller geneest. De arts en een verpleegkundige vinden verdoven niet nodig en trekken getwee m’n arm door midden. Dat deed gruwelijk zeer, die pijn kan ik me nog herinneren. De arm ging daarna in het gips.

Ik ‘mocht’ 3x terugkomen voor controle. Tijdens elke controle werd er een foto gemaakt. Dat klinkt nogal eenvoudig, maar was dat bepaald niet. Een ziekenhuisbezoek ging per bus die 45 minuten door een set lintdorpen rammelde. De afspraken stonden doorgaans voor 13:00 gepland. Elke keer bestond dat uit uren wachten in een zeer grote en vooral volle wachtruimte. Een aantal keren vertrokken we pas na 18:00 uit het ziekenhuis.

M’n arm genas prima en na 4 weken mocht het gips er af, daarna duurde het nog een paar weken voordat ie weer goed meedeed.

2006: Door een douchegeval scheur ik weer m’n rechterarm bij dezelfde elleboog, maar nu op een plek die moeilijk te breken valt. De arts twijfelde over gips of rekverband en door mijn bemoeizucht werd het rekverband.

Voor het hele spul was ik nog geen uur van huis. Dwz eerst via de huisarts die tussen mij en het ziekenhuis in woont. Hij keek ernaar en gaf me gelijk en regelde nog even een ziekenfondsnummer. In het ziekenhuis werd een ID-kaartje (had ik ook nog niet) gemaakt en wat foto’s. Naar die laatsten keek een kundige en vervolgens liep ik met ingepakte arm naar huis.

Na 1 week moest ik voor controle. Ik woon nu zo dichtbij, dat de looptocht -in- langer is dan -naar- het ziekenhuis. In de wachtkamer zitten 4 mensen en ik sta binnen 15 minuten weer buiten (en dus in m’n huis). Het rekverband ging er af en ik moest rustig-aan wat oefenen. De arts zei nog: “Ik zie u over 14 dagen.”

Dus na precies 2 weken stond ik weer bij dezelfde balie. Ik had echter uit de opmerking van de arts moeten begrijpen zelf een vervolgaspraak te regelen. Ik wilde best op een andere keer terugkomen, maar dat hoefde niet. Of ik toch maar even plaats wilde nemen in de wachtkamer. Nu zaten er 3 mensen en werd mijn naam al binnen 3 minuten afgeroepen. De arts was tevreden en ik werd niet meer terug verwacht. De totale tijd die ik van huis was, was minder dan 10 minuten. Kan het nog vlotter?

Binnen 3 weken was dit armklusje geklaard, dus eigenlijk 2 weken sneller dan na die breekpartij.

Ons regioziekenhuis en de klantvriendelijkheid van haar personeel is er in 37 jaar toch wel heel erg op vooruit gegaan. In 2043 (als ik weer m’n arm scheur) mag ik gewoon thuisblijven en worden nanobots per satellietverbinding op m’n arm afgestuurd. Binnen enkele minuten is ie dan genezen.