Dec-09: Duitse Scheepstunnel

Margo zal het duidelijk zijn, door haar verhaal was ik onderweg naar de scheepstunnel in Weilburg. Ik heb iets met dit soort scheepvaartcontructies en bij toeval heb Weilburg a/d Lahn tot nu toe gemist. In 3 vakanties had ik 80% van de Lahn gezien. Eerst in 2003 het stuk van Giessen tot net voorbij Marburg. Twee jaar later  (in 2005) van Limburg tot aan de monding in de Rijn. En in 2008 fietste ik van de oorspong tot bijna bij Marburg. Alleen het deel tussen Limburg en Giessen had ik nog niet bekeken en dat was ik deze dag van plan.

Dus dat ik gisteren bijna in Limburg belandde was zeker niet toevallig. Deze 5de september fietste ik er naartoe, maar ging de stad niet in. Die had ik al eens bekeken toen ik er in 2005 overnachtte. Bij de Lahn gekomen ging ik linksaf stroomopwaarts en had ik wel een prachtig gezicht op de Limburgse Dom, inmiddels overbekend van bling-bling-bisschop Franz-Peter Tebartz-van Elst.

Wederom uitstekend fietsweer. Met 29 graden eerder te warm dan te koud. De uitgezette fietsroute langs de Lahn is ook in dit deel prima en regelmatig had ik het voordeel in de schaduw van de oeverbegroeiing te fietsen.

Nog geen 3km na Limburg trof ik weer zo’n gote kerk in Dietkirchen. Deze St.Lubentius is niet zo kleurrijk, maar je ziet er wel dezelfde bouwvorm in. Niet veel verder trof ik in Runkel een mooi plaatje voor een legpuzzel. Gisteren was al een prima fietsdag, maar hier langs de Lahn op de Lahnradweg was het helemaal optimaal. Ik bleef dus lekker met de rivier mee meanderen en wist dat ik hemelsbreed vrijwel niet opschoot.

Een paar kilometer voor Weilburg verschenen er allemaal grijze en rode KO-kano’s op de rivier. Plastic gevallen met gemiddeld 3 inzittenden die vast opweg waren naar Koblenz (KO). In Weilburg zelf was de scheepstunnel niet te missen. Scheepstunnels heb ik eerder gezien in Frankrijk. Deze onder Weilburg schijnt de enige in Duitsland te zijn. Aan deze kant zat een sluisje voor het hoogteverschil. Dat wilde ik dus van dichtbij bekijken. In de sluis lag een handvol KO-kano’s en in de tunnel lagen zeker nog een 40-tal van die kunststof gevaartes te wachten. In eerste instantie liep ik maar wat te kijken en nam wat foto’s, maar al vrij snel begreep ik dat ze de westelijke sluisdeur niet open kregen. Voorgangers hadden die op een verkeerde manier gesloten.

Dat openen moest op handkracht en regelmatig zag ik mensen flink duwen, zonder enig succes. Nadat ik foto’s had gemaakt en gevraagd had wat het probleem was kon ik het niet laten om ook een poging te doen. De mensen die me kennen weten dat ik niet binnen het type dommekracht val. Wel weet ik dat je met geduld het zwaarste schip van de kant kunt duwen. Ik duwde dus minder hard, maar hield langer vol en zowaar lukte het me om de klemmende deur los te krijgen. Zonder mij was het hen ook wel gelukt maar had een deel nog een halfuur langer in de tunnel gedobberd. In elk geval zat mijn goede daad voor de dag er weer op en fietste ik verder de heuvel op Weilburg in.

Boven de tunnel was een zeer fraaie stad, die vooral in bloempotten had geïnvesteerd. Hier waren behoorlijk wat toeristen en veel waren net als ik op de fiets. Na een uurtje dwalen fietste ik verder richting Wetzlar. Braunfels (dat ook op mijn virtuele lijstje staat) liet ik rechts liggen. Het was me veel te warm om uit het rivierdal te klimmen. Door Weilburg had ik meer van Wetzlar verwacht. Het oude Wetzlar was best aardig, maar daar was weinig te beleven. Hotels schenen in hun ‘Overstad’ te staan, verkeerstechisch een puinhoop waar Alkmaar nog een puntje aan kan zuigen. In het kleine autovrije deel was markt en net daarbuiten was het een en al autoverkeer met een overdaad aan verkeerslichten. Ik was er rond half zes en vond er hotels, maar zag het niet zitten om daar naar binnen te gaan. Al snel had ik mijn buik vol van deze stad en fietste ik nog een stukje verder Lahn-opwaarts naar Giessen.

Giessen is nog wat groter dan Wetzlar, maar had het doorgaande autoverkeer wat meer onder controle. Ik had gehoopt onderweg nog een of andere B&B te vinden langs de rivier, maar helaas. In Naunheim trof ik een fraai graffitiertes voormalig e-torentje en daar hield het mee op. In Giessen was het al ruim na zessen en bedacht ik bij een van de grotere hotels informatie in te winnen. Die truc werkte ook daar goed. Giessen heeft veel hotels en voor mijn type (niet zo duur) moest ik een beetje terug naar de zuidkant van de binnenstad.

Dat klopte. Het hotel dat me aanbevolen werd heb ik nooit gezien, maar na 96 km fietsen trof ik wel een ander zakenhotel met zeer schappelijke prijzen (43 euro) en een beschikbare kamer. De kamer was goed geïsoleerd en dat was nodig tegen de grote hoeveelheid verkeer dat er langs ging. De kamer was me wel wat te warm en een raam open doen zag ik niet zitten. Inmiddels was het laatgenoeg om daar niet wakker van te liggen.

Vanuit het hotel was het niet ver naar het autovrije centrum, waar ik op het straatterras van het Stadtcafé een grote maaltijdsalade heb verorberd. Ook hier bleef het tot laat in de avond warm, wat na een temperatuur van 29 graden niet verwonderlijk is. Terug in het hotel viel de warme kamer nog meer tegen en pas na tweeën werd het verkeer (en hun uitstoot) minder en heb ik het raam wagenwijd open gezet. Dat hielp. Achteraf had ik misschien voor het veel duurdere hotel met airco moeten kiezen, maar ik weet ook dat ik daar mogelijk bronchitis van krijg. De beste oplossing was waarschijnlijk een bankje in de binnenstad zoeken, maar dat bedenk ik nu pas zo’n 3 maanden later.

Begin | Landkaartje | Vervolg