Feb-21: Zwerffietsslot

Op woensdag 25 september had ik in de kantine van de Ibis-budget kunnen eten. Door de bugetterigheid leek het meer op een kantine dan op een ontbijtzaaltje en de kans is groot dat ik er een beter ontbijt tref dan in de Franse doorsnee hotels. Toch koos ik er voor om even terug te fietsen naar het centrum en daar om te zien naar een broodjeszaak of een sandwich-verkopende paardengokkroeg. Ik weet wel dat de ochtend met fraaie ochtendnevel begon, maar van een ontbijt kan ik me in Honfleur niets meer herinneren.

Ik had me voorgenomen naar Le Havre te fietsen en onderweg zou ik vast nog wel iets eetbaars vinden. Tot de fraaie brug Le Pont de Normandie zag ik niets en over de brug evenmin. Na deze brug die op 60 meter over de Seine gaat zag ik nog een vergelijkbare brug opdoemen. Daar mocht ik niet over, die was verboden voor fietsers. De Pont de Normandie had ik voor de helft voor mezelf. Ik was er al eens over gefietst en weet dat er een fietspad is. Maar dat was afgesloten net als de 2 rijbanen aan ‘mijn’ oostkant. Of het de bedoeling was dat ik weer terug ging onder de brug door en het fietspad aan de andere kant moest nemen weet ik niet. Wel was me duidelijk dat de afzetting niets voorstelde. Middenop zag ik in de verte 1 bedrijfsautootje, met iemand die een TL-buis wisselde. Ik fietste dus over de rechter autobaan en ging in een fraaie bocht om de afzetters. Die gaven geen kik en ze gaven me vast gelijk dat ik het zo deed. Niet vreemd, want daarna waren mijn 2 rijbanen net zo leeg als daarvoor.

Feb-18: Normandië

Dinsdag 24 september werd wederom een stralende dag. Allereerst heerlijk op een terrasje m’n belegde sandwich gegeten, op nog geen 100 meter van de uitgang van het hotelletje. Argentan stond deze ochtend vol met marktkraampjes, en om die reden was ik niet de enige op het terras. De overige bezoekers hielden het vooral bij koffie en veel roken. Van dat laatste had ik gelukkig geen hinder.

Vervolgens met enige tegenzin toch maar even bij het station gekeken. Argentan heeft een station en met mezelf had ik de afspraak gemaakt om een stuk met de trein over te slaan, om zo op tijd bij een vrijwilligersfeestje te verschijnen. Argentan lag aan een redelijke spoorlijn, maar had het ‘geluk’ dat er niet veel treinen stopten. Ik had voor 9 uur hier moeten zijn en na die tijd was het ook hier uren wachten op een trein richting Lisieux en verder. Kortom ik mocht weer lekker fietsen van mezelf en zou later wel in Lisieux kijken of daar meer treinen reden op tijdstippen die me beter uitkwamen.

Allereerst fietste ik op Trun af.

Feb-16: Richting Rouen

Maandag 23 september ben ik eerst een kleine kilometer teruggefietst naar het centrum van Fougères. De broodjeszaak die gistermiddag nog open was, was nu gesloten. Na een klein rondje zoeken belandde ik uiteindelijk tegenover die broodjeszaak waar wederom een PMU-gokcafé wel mijn ontbijt op het menu had.

Vervolgens even de bordjes gevolgd naar ‘Gare’, wat in deze plaats niet meer was dan een busstation. Waarschijnlijk hebben ze ooit een treinstation gehad, maar alle sporen daarvan waren gewist. Overigens niet erg. Het was nog steeds heerlijk fietsweer en ik ging vol goede moed richting noord-oost, dus richting huis of beter Rouen via Lisieux. Van beide plaatsen wist ik dat de trein uit Rennes daar 1x daags stopt en misschien reden daar wel meer treinen.

Het was tussen alle grote wegen even zoeken naar de N806. Die zat verstopt, maar vond ik uiteindelijk wel. Het was een redelijk rustige weg die vooral erg oostwaarts ging via Gorron en Ambrières-les-Valées. Ooit ben ik daar van noord naar zuid doorheen gefietst langs de Mayenne. Nu ging dat haaks daarop en dus een flinke afzink dit rivierdal in en later weer even klimmen om er uit te komen.

Feb-08: Oost-Bretagne

Op zondag 22 september was de kroeg aan de naast de achteringang van het hotel dicht, dus besloot ik eerst een klein stukje naar Rennes te fietsen en daar wat te eten. Rennes was inderdaad dichtbij en een broodjesbar had ik snel gevonden. Vervolgens fietste ik daarmee door naat het station en trok daar nog een beker koffie uit een automaat.

M’n idee was om weer een stuk te treinen. Deze keer zeker niet vanwege het slechte weer, maar vanwege een een vrijwilligersfeestje dat over een dag of 7 in De Rijp plaats zou vinden. Ik zou dat zeker niet op de fiets halen, dus moest er een stuk worden overgeslagen met de trein. In Rennes werd dat niets. Stom dat ik het ook deze keer op een zondag bedacht als er veel minder treinen rijden. Van hier gingen ze naar Brest, wat kleinere plaatsen in de buurt en wederom vooral naar Parijs. Frankrijk heeft duidelijk een sternet.

Eigenlijk was er maar 1 trein die me aanstond en die ging 1x daags naar Rouen. Het duurde nog een uur of 4 en dan ging ie ‘al’. Dus besloot ik eerst maar eens het centrum te bewonderen. Uiteindelijk vond ik een aardig stukje, maar ik was deze vakantie duidelijk teveel verwend geraakt en heb er geen enkele foto genomen. Door de stad heen vond ik aan de noordzijde een bankje bij een kanaal en at daar het laatste stuk van m’n stokbrood op en bedacht of ik moest wachten op de trein of dat ik al een stuk met het spoor mee zou fietsen richting Liseux waar die trein naar Rouen ook langs zou gaan.

Feb-06: Châteaubriant

Op zaterdag 21 september vond ik in Angers geen PMU, maar een soort bakkertje met koffieplek, die ook broodjes verkocht. Trouwens ook zelfgemaakte chocolaatjes. Het was een redelijk luxe zaakje met wat tafeltjes beneden en boven. Beneden was voldoende plek, ze verkochten de door mij gewenste goed belegde 1/3de stokbroden en kon goed leven met deze oplossing. Er zal wel kaas of paté op hebben gezeten, omdat ik ham minder vertrouw en jam juist de reden is om niet in een hotel te ontbijten.

Niet veel later ging ik toch eens kijken of Angers nog iets bezienswaardigs had. De afgelopen avond was me dat niet opgevallen. Nu wel. Van het bakkertje was het nog maar een paar honderd meter naar de Maine en toen ik die een halve kilometer stroomafwaarts volgde zag ik de eerste toren van het kasteel, waarover ik een dag eerder al schreef. Ik fietste er op een handige manier omheen en was meer dan onder de indruk. Bij de bouw waren de torens duidelijk in de aanbieding, iets van 17 halen en maar 10 betalen. Ik heb veel burchten gezien, maar nimmer zo’n hoge torendichtheid meegemaakt. En het waren geen misselijke exemplaren, met elk een diameter van circa 13 meter en een gemiddelde hoogte van 30 meter. Koning René liet zich destijds goed verdedigen.

Het werd overigens een dag met prachtig fietsweer, 24 graden met erg veel zon en vrijwel geen wind. Ik heb dus nog wel even door het de smalle straatjes in het oude deel geslenterd en de kathedraal bekeken, maar daarna wilde ik toch graag verder fietsen. Daarbij had ik een reisdoel in Châteaubriant bedacht.

Feb-05: L’Anjou

Inmiddels is het vrijdag 20 september en ging ik eerst even opzoek naar een ontbijt-verstrekker. Net als in Blois geen enkel probleem. Een paar honderd meter van het hotel had ik al een soort broodjesbar met wat ik hebben wilde gevonden. Het was ’s ochtends nog wel wat fris en dus hield ik mijn jas tijdens dit ontbijt aan. Ook al omdat het iets was met een open eind aan de straat.

Het was een populair zaakje en elke paar minuten kwam er wel iemand binnen voor een koffie met of zonder versgesmeerd broodje. Ze gingen met het spul ook weer net zo snel weg. Fransen hebben in dit soort grotere steden inmiddels net zoveel haast als Amerikanen en de rest van de wereldbevolking. Alles moet ‘to go’ zijn. De enige die de tijd had was ik, want iemand moet toch de Franse traditie van ‘slow food’ hoog houden.

Ik fietste vervolgens verder westwaards en vond een heerlijk rustig weggetje. Zo rustig dat ik een vaag vermoeden kreeg dat ik op iets doodlopends zat. Aan het eind zag ik een spoor via een spoorbrug de Loire kruisen. Ik had nog enige hoop gevestigd daarlangs over te kunnen steken, maar helaas. Mijn weg zat klem tussen de Loire en de Cher en via die laatste ben ik weer een kilometer of 5 retour gefietst om de eerste Cher-oversteek bij Savonnières te nemen. Daar zag ik aan de overkant een groep fietsers, die netjes de Loire-route volgden en niet in de Loire-Cher-vuik gelopen waren. Aan de andere kant had ik 10 km heerlijk gefietst en was er maar 1 auto tegen gekomen.

Jan-30: Val de Loire

Inmiddels is het donderdag 19 september en na het bevrijden van mijn fiets uit een garage, die onder het hotel ‘ontsluiting’ had via een steeg, zocht ik het autovrije deel van Blois op voor een ontbijt. Een hotel mag er aan de voorkant dan nog zo fraai uitzien, zelf zie ik als fietsenstaller doorgaans ook delen welke nooit in de reisfolders worden getoond. Snel vond ik een broodjeszaak en mijn gewenste ontbijt, die vers werd gesmeerd en geserveerd. In steden als Blois is dat geen enkel probleem. Eigenlijk heb ik op zo’n moment medelijden met mensen die in het hotel langs een buffet slenteren en daar afgescheept worden met flutcroissantjes met wat jam en ruim het dubbele betalen.

Mijn reisdoel was deze dag duidelijk. Ik had de voorgaande avond nog even de kaart bekeken en moest circa 40km naar het zuidwesten en daarbij een kilometer of 20 ten zuiden van de Loire mijn gewenste kasteel vinden. In 1999 fietste ik voor het laatst langs de Loire van Amboise naar Tours. Ik heb toen naar dit kasteel gezocht en vond hem niet. Achteraf niet vreemd omdat het kasteel in de Val(lei van) de Loire ligt en niet aan de Loire, zoals ik ooit begrepen had.

Jan-28: Naar Blois

Op 18 september dus eerst even ontbijten in het PMU-café waar ik de voorgaande namiddag een biertje had genoten. Natuurlijk een ander achter de bar. Nee, een ‘sandwich’ had ze nog niet, maar ging ze meteen regelen. Ik zag haar even later naar de bakker er naast lopen en 5 minuten later zat ik aan een halve stokbrood met paté te peuzelen.

Mijn plan was om de Loire te volgen een een paar grote kastelen te vinden, die ik op eerder zwerffietsvakanties in de vorige eeuw gemist had. Reden is dat die kastelen helemaal niet langs de Loire staan, maar een stukje zuidelijker langs minder bekende rivieren die in de Loire uitmonden. Ik had dus wel kastelen gezien langs de Loire tussen Orléans en Tours, maar die waren minder imposant. Allereerst ging ik naar Orléans wat maar een killometer of 20 was.

Al snel had ik in Chécy bonje met een chauffeur van een gelede lijnbus. Hij bleef demonstratief achter me rijden en claxoneerde een minuutje of 5. Hij wilde dat ik op het ‘fietspad’ ging fietsen.