Aug-09: Geef Apple maar de schuld

Via Ius Mentis las ik het stukje in Het Parool en bekeek ik de video die ze daar hadden geplaatst. Daarna heb ik nog eens beter via streetview van Google naar de westelijke ingang van de Piet Heintunnel in Amsterdam-Zeeburg gekeken:

Vanaf het fietspad langs de S100 gaat er 80 meter voetpad met de S114 mee de Piet Heintunnel in. Na de 80 meter zie je het bovenstaande bord: ‘Verboden voor voetgangers’. Je bent dan al ruim 70 meter voorbij het blauwe Autowegbord. Kortom je mag hier langs dit stukje autoweg lopen.

Oct-20: Tunnel zonder berg

Even een tussenlog. Loggen over een zwerffietsvakantie is leuk, maar met de huidige aanpak gaat dat nog wel eventjes duren. Ik heb dan ook veel log-items op de lange baan geschoven. Dat is geen probleem, omdat ik niet zo’n actualiteitenvolger ben.

Maar eergisteren bedacht ik daar een uitzondering op te maken. Wat ik op teletext zag trok mijn aandacht en tot-nu-toe zie ik er nog geen logjes over. Toch moet er een deel van de loggers zijn die dit ook heeft moeten opvallen. Dan denk ik vooral aan loggende vrachtwagenchauffeurs die frequent in Duitsland rijden.

Het gaat om deze teletext pagina:

13 maanden terug fietste ik na 1750km plots over een vergelijkbaar iets bij Hösbach-Goldbach. Een groot deel van de overkapping was gereed en als fietser had ik er geen last van verkeerslawaai. Het is opvallend dat zo’n leefbaarheids-project juist daar in Noord-West-Bayern uitgevoerd is, het BMW-bondsland.

Die overmaatse doos staat bekend als de ‘Tunnel ohne Berg’, de officiëele term die gebruikt wordt is ‘Einhausung’. Dat laat zich het beste vertalen met ‘Inkasten’. Ik begrijp dat de Haagse en Gelderse politici niet naar deze termen gezocht hebben en daarom het wiel opnieuw laten uitvinden. Als ze wel wat beter gegoogled hadden, dan wisten ze dat er vergelijkbare projecten zijn of worden uitgevoerd in Zwitserland, Oostenrijk, Oost- en Noord-Duitsland. Als ze nog wat Engelse termen hadden geprobeerd, dan is er vrijwel zeker iets te vinden bij de enorm overbevolkte kuststroken van Japan.

Dus stellen dat Nederland ermee ‘voorop kan lopen’ lijkt me wat achterhaald. Dat geval langs de Aschaff (een riviertje dat bij Aschaffenburg in de Main stroomt) ligt er al lang en breed. Daar wordt al een jaar ervaring mee opgedaan. Fora staan er vol van. Naast kreten over belastinggeld-verspilling schijnen enkele automobilisten ook epileptisch te worden door de zon-inval via de 1600 vensters.

Nu wil het geval dat dit logje precies tussen m’n vakantielogs past. Tussen Zeddam en Emmerich fietste ik over de BAB3, de ‘BundesAutoBahn Drei’ of beter de A3 van Duitsland. Die A3 begint bij Arnhem en gaat dwarsdoor Duitsland om vervolgens na Aschaffenburg tussen 2 kilometer afgedakte geluidswallen door te gaan. De Arhemse politici hebben geen TomTom nodig en hoeven alleen deze A3 af te rijden.

TourFiets-verslagje 1999 deel-3

Zonder veel inspanning was ik zomaar in Spanje. Dit gaf me moed en omdat ik nog steeds voor de wind had bedacht ik toch nog maar wat verder te gaan. Nu werd het echter wel klimmen en in de mooie Val d’Aran ging ik van 700 naar 1640 meter hoogte. Daar trof ik gelukkig een Tunnel (waar ik door de ventilators wel een enorme tegenwind kreeg). Eigenlijk viel het klimmen me dus wel mee, en met de mooie Noguera Ribagorçana fietste ik berg-af-waarts. 50 km verder waande ik me in een woestijn, alles was dor en droog en heet. Het was wel een adem-benemende omgeving. De slechte weg naar Tremp had helemaal een mooi uitzicht en had zonder enige afscherming een schitterende afdaling. Daarna volgde ik een zusterrivier, de Noguera Palleresa, ook erg mooi. In Balaguer hield al dat fraai’s op. Ik fietste op een troosteloze hoogvlakte waar het knap warm was. In Balaguer was ik dan ook blij met de schaduw in de smalle straatjes.

De volgende ochtend trapte ik mijn pion (achtertandwielen binnenwerk) stuk. Gelukkig had ik net in een Tàrrega overnacht, waar ik een fietsenmaker had gezien. Een uurtje later was ik al weer onderweg. (Dat had me niet een dag eerder moeten overkomen.) Via wat lastige binnenweggetjes kwam ik in Barcelona. Zo mooi vond ik het er niet, maar druk was het er wel. Vanaf hier ben ik maar weer naar het noorden gegaan en kwam ik voor het eerst langs de Costa Brava. Tossa de Mar was wel aardig. Vandaar ben ik een beetje het binnenland ingedoken en kwam ik via Girona bij de franse grens. De weg naar Portbou was erg fraai en behoorlijk heuvelig.

In Frankrijk viel het eerste stuk wat tegen, maar daarna ging het wel weer. Perpignan en Narbonne zijn daar leuke plaatsen. In Nîmes heb ik deze Arena bezocht. Het werd inmiddels zo heet (35 C) dat ik besloot een stukje te treinen van Avignon naar Lyon. Beide zijn dit trouwens ook mooie steden. Lyon was alleen niet een verstandige plaats om te overnachten. Vanaf hier ben ik de Bresse ingefietst. Dit is een erg mooie omgeving en ze hebben er leuke Boerderijtjes. Over fiets-wegen valt er niet te klagen in Frankrijk, ook hier weer prachtig geasfalteerde D-weggetjes.

Ik kwam nu weer in de Bourgogne terecht, waar ik vorig jaar ook door gefietst was. In het mooie Baune zag ik dit historische museum Ziekenhuis. Met de Saône mee reed ik op Epinal af. Deze plaats ligt aan de Moezel, en ook de Maas ontspringt in dit gebied. Het is dus mogelijk om van Nederland via hier naar Spanje te fietsen zonder boven de 700 meter te komen. In dit mooie gebied begon en bleef het flink regenen. Zelf vond ik 3600 km ook wel genoeg en nam ik de trein terug. Bij Luxemburg moest ik nog een stukje fietsen omdat de trein op zondag hier de grens niet over ging. Gelukkig was het daar weer een beetje droog.

Bij Mont-Saint-Michel was het moeilijk om een hotelletje te vinden, dit had te maken met een feest-weekend van de Fransen. Voor de rest waren er geen overnachtings-problemen. Het viel me op dat het bij en in Spanje een stuk goedkoper was.

Hiernaast nog een kaartje met de route. Op 6 juni vertrok ik en op 6 juli was ik terug. Ik had alleen in m’n hoofd om Normandië te bekijken, de rest ging per toeval.

deel 1 | deel 2 | deel 3 (met kaart) | aanvulling 2016